Ενα σοβαρό τροχαίο και η Άννα ξαφνικά βρίσκεται να φροντίζει έναν άγνωστο άντρα. Τον βοηθά, τον περιθάλπει και άθελά της, μοιραία έρχεται απίστευτα κοντά του...Μέχρι που μαθαίνει τί σημαίνει να φεύγει κάποιος χωρίς ένα αντίο...Και όταν εκείνη απο...
Η μουσική, για όσους με ξέρετε❤ είναι κατάλληλη για να νιώσετε το κεφάλαιο💗
Είχαν περάσει κοντά δυο εβδομάδες από την έξοδο του Πέτρου –όπως τον είχε βαφτίσει η ίδια - από το νοσοκομείο. Δύο εβδομάδες περίεργες, στις οποίες έπρεπε να είναι προσεκτική σε κάθε της κίνηση και να έχει πάντα στο νου της πως δεν ήταν πια μόνη στο μικρό της διαμέρισμα. Πως ένας άλλος άντρας, κυριολεκτικά άγνωστός της, ζούσε εκεί, μαζί της πια και άρα έπρεπε να προσέχει σε κάθε της βήμα χωρίς αυτό να χαλάει ταυτόχρονα την προσωπική της γαλήνη και ηρεμία.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Έτσι, διαπίστωσε πως δεν μπορούσε πια να κυκλοφορεί ότι ώρα ήθελε με ένα απλό φανελάκι, να κοιμάται με την πόρτα του δωματίου της ανοιχτή, να ντύνεται το πρωί χωρίς να μένει γυμνή ούτε δευτερόλεπτο, να κάνει μπάνιο το σούρουπο και να ηρεμεί με ένα ποτήρι κρασί με τα αγαπημένα της μπλουζ, χαζεύοντας την απέραντη θάλασσα απέναντι από το διαμέρισμά της, όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που την έκαναν ευτυχισμένη δηλαδή....
Ευτυχώς τουλάχιστον που είχε λύσει το θέμα με την δουλειά της... Το ότι ένιωθε ήδη αρκετά κουρασμένη πριν εμφανιστεί στην ζωή της ο "Πέτρος", ήταν μια πραγματικότητα, οπότε το περιστατικό αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα για ν'αποφασίσει να γίνει πιο διεκδικητική και να ζητήσει επιτέλους τα χρωστούμενα ρεπό της από την εταιρεία στην οποία δούλευε σαν πωλήτρια. Και έτσι, είχε ξεκλέψει 2 εβδομάδες όλες δικές της που, όπως φαινόταν προς το παρόν, δεν της είχαν βγει σε κακό. Οπως τούτη εδώ την στιγμή που είχε λίγο παραπάνω χρόνο για τον εαυτό της...Ν'αράξει μέσα στην μέρα, να αδειάσει από σκέψεις και άγχη, να χαλαρώσει παρέα με τα αγαπημένα της τραγούδια και ένα ποτηράκι κρασί πριν...
«Άννα....» διέκοψε άξαφνα την σκέψη της η μπάσα φωνή του Πέτρου και γύρισε αιφνιδιασμένη να τον αντικρίσει.
«Τί είναι Πέτρο; Συμβαίνει κάτι;» τον ρώτησε προβληματισμένη, καθώς δυο κόμποι ιδρώτα φαίνονταν για άλλη μια φορά καθαρά στο πρόσωπό του κάνοντάς την ν'ανησυχήσει. Και το γεγονός πως μοιραία είχαν έρθει πιο κοντά όλο αυτόν τον καιρό, πως ένιωθε ήδη αρκετά υπεύθυνη για εκείνον, πως μοιράζονταν τον ίδιο χώρο αλλά και τις αγωνίες και τα προβλήματά του, την έκαναν να είναι ακόμα πιο προστατευτική απέναντί του.
