ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Συνάντηση...

Η Αννα μπήκε φουριόζα στο αρχιτεκτονικό γραφείο  με την καρδιά της να τρέμει από την αγωνία, καθώς σήμερα θα συναντούσε  τον Πέτρο,  αφού θα δούλευε για εκείνον και φυσικά, θα έπρεπε και εκείνος να την εγκρίνει. 

Είχε επιμεληθεί ιδιαίτερα την εμφάνισή της, έτσι, ώστε να μην μοιάζει σε τίποτε με την παλιά καλή Αννα και περίμενε ανυπόμονα, με την καρδιά της να χτυπά σαν ταμπούρλο, ν'ανοίξει η πόρτα του πολυτελούς ασανσέρ, που έμοιαζε περισσότερο με αντίστοιχο  ξενοδοχείου 5 αστέρων παρά αρχιτεκτονικού γραφείου. Επαιζε ασυναίσθητα τώρα μ'ένα κουμπί του σακακιού της και μετά από μερικά ατέλειωτα -όπως φάνηκαν στην ίδια- δευτερόλεπτα, επιτέλους η πόρτα του άνοιξε και εκείνη έμεινε σαν στήλη άλατος να παρατηρεί την πολυτέλεια που σίγουρα επιβαλλόταν να βρει κάποιος σε ένα τέτοιου βεληνεκούς αρχιτεκτονικό γραφείο....

Με το ζόρι συγκρατήθηκε να μην σφυρίξει επιδοκιμαστικά καθώς απέναντί της δέσποζε επιβλητικότατο ένα γραφείο υποδοχής-τύπου ρεσεψιόν- επενδυμένο απ'άκρη σ'άκρη με λευκόγκριζο μάρμαρο, με τρεις γυναίκες υπαλλήλους να στέκονται πίσω του χαμογελαστές, εκθαμβωτικές, περιποιημένες όσο δεν πάει  ενώ ακριβώς πίσω από εκείνες  βρισκόταν ένας  επίσης επιβλητικός τεράστιος καθρέπτης με λευκόχρυση μπορντούρα  που αντανακλούσε μέσα του σχεδόν όλο τον όροφο. Και αυτήν ακριβώς την στιγμή πρωταγωνιστούσε μέσα του το δικό της πρόσωπο που κοιτούσε εντελώς σαστισμένο τα πάντα τριγύρω σαν ένα μικρό παιδί που για πρώτη φορά περπατάει στον έξω κόσμο....

Και πρέπει στ'αλήθεια να έμοιαζε πως ερχόταν από άλλον πλανήτη έτσι όπως ήταν, πολύ σεμνά και τελείως αταίριαστα ντυμένη, με το βλέμμα της εντελώς χαμένο, σαστισμένο ακινητοποιημένο στο είδωλό της, μην μπορώντας να αρθρώσει κουβέντα από την έκπληξη και το άγχος της στιγμής που δεν αντιλήφθηκε αμέσως τον άνδρα που την πλησίασε αθόρυβα παρατηρώντας την εξονυχιστικά.

"Καλημέρα" άκουσε ξαφνικά μια μπάσα αντρική φωνή και πετάχτηκε πάνω τρομαγμένη, προσπαθώντας να καταλάβει από πού της ήρθε, ενώ οι τρεις καλλονές απέναντί της έκρυβαν τα καλοβαμμένα χείλη τους με την παλάμη του χεριού τους σ'ένα κρυφό, σκανταλιάρικο γελάκι. Ηταν σαν να τις άκουγε να φωνάζουν......τί χαζή,    ρε ποια είναι πάλι τούτη η  ηλίθια που μας κουβαλήθηκε!....καλέ από πού ξεφύτρωσε αυτό το βλαμμένο!   και δεκάδες άλλα κοσμητικά επίθετα και προτάσεις που ξεχύθηκαν τώρα στο μυαλό της λες και ήταν μαθήτρια του γυμνασίου που δεχόταν μπούλινγκ!