ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Τί θα σε κάνω...

(Τραγούδι που ταιριάζει νομίζω😁σκηνοθέτης έχω καταντήσει😂)

Κάθισε βαριά πάνω στην δερμάτινη πολυθρόνα και σαν αυτόματο, άρχισε να δακτυλογραφεί μανιωδώς όλες εκείνες τις σελίδες που σήμερα το πρωί της είχε φέρει η κυρία Χέιστινγκς. Τα γράμματα χόρευαν μπροστά στα μάτια της μα δεν έδινε σημασία, καθώς ήξερε πως αν το έκανε, ένας καταρράκτης με δάκρυα θα ξεχυνόταν στο πρόσωπό της. Και αυτό δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ αν δεν ήθελε μετά να δίνει εξηγήσεις.

Έτσι, έσφιξε τα χείλη και βυθίστηκε στην δουλειά ώστε ώρες μετά, όταν τον άκουσε και πάλι να γυρίζει πίσω με ιδιαίτερα καλή διάθεση, εκείνη είχε ήδη τελειώσει την δουλειά δύο ημερών!

«Ορίστε!» μίλησε άθελά της απότομα, τοποθετώντας την στοίβα των χαρτιών που είχε δακτυλογραφήσει μπροστά του και όταν είδε το απορημένο του ύφος τραβήχτηκε ενοχλημένη.

«Θέλεις να πεις.....πως τέλειωσες κιόλας τις σημειώσεις μου;» την κοιτούσε τώρα με έκπληκτο βλέμμα.

«Ναι! Και όσο για την κυρία Χέιστινγκς, έφυγε εσπευσμένα και άφησε μήνυμα στην Χάριετ. Ο άντρας της έπαθε ένα μικρό ατύχημα και πήγε στο νοσοκομείο....Ευτυχώς βέβαια, τώρα είναι καλά και αύριο θα έρθει και πάλι στην ώρα της...» τα είπε όλα αυτά με μια ανάσα, σαν αυτόματο, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει λες και ήταν κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματικός και εκείνη ο απλός φαντάρος!

Ωστόσο, όταν εκείνος σηκώθηκε καλύπτοντας την απόσταση ανάμεσά τους για να την κοιτάξει, δεν μπόρεσε παρά να κάνει το ίδιο, νιώθοντας πως οτιδήποτε άλλο θα ήταν αναίδεια προς το....αφεντικό της.

«Τι άνθρωπος είσαι επιτέλους δεσποινίς Μάνινγκ; Δουλεύεις αδιαμαρτύρητα ατέλειωτες ώρες, χαμένη μέσα στο γραφείο σου, χωρίς να εμφανίζεσαι και χωρίς να ενοχλείς κανένα. Θαρρείς και ....το επιδιώκεις να είσαι ένα φάντασμα μες σε τούτο το μέρος.... Γιατί;» παρατήρησε απίστευτα εύστοχα τώρα εκείνος κάνοντάς την ν' ανατριχιάσει.

«Μα.... εσείς με βάλατε σ' αυτή τη θέση! Και μάλιστα μου τονίσατε πολλές φορές να μην σας ενοχλώ καθόλου, να είμαι όσο πιο διακριτική γίνεται και να μην κάνω τίποτα άλλο πέρα από τα καθήκοντά μου!» του απάντησε δεικτικά τώρα βγαίνοντας άθελά της ένα παράπονο...

«Ναι... Έχεις δίκιο.... Εγώ το είπα...Ωστόσο, θέλω να καταλάβεις πως γι'αυτό....δεν φταις εσύ! Είναι γιατί....μου θυμίζεις κάτι που προσπαθώ να ξεχάσω....» παρατήρησε τώρα αναπάντεχα εκπλήσσοντάς την.