Ενα σοβαρό τροχαίο και η Άννα ξαφνικά βρίσκεται να φροντίζει έναν άγνωστο άντρα. Τον βοηθά, τον περιθάλπει και άθελά της, μοιραία έρχεται απίστευτα κοντά του...Μέχρι που μαθαίνει τί σημαίνει να φεύγει κάποιος χωρίς ένα αντίο...Και όταν εκείνη απο...
Τρεις μήνες γεμάτη μπερδεμένα συναισθήματα, ανήσυχους ύπνους, ονειροπόλες αναμνήσεις, καινούριες εμπειρίες, ενδιαφέρουσες γνωριμίες και πολλή πολλή δουλειά, αυτό ήταν οι τρεις επόμενοι μήνες μετά την περίεργη γνωριμία της με τον Πέτρο, την ξαφνική αναχώρησή του και την αρχή της βαθιάς φιλίας της με τον Γιάννη Μιχαηλίδη. Τρεις μήνες συναρπαστικοί από κάθε άποψη, καθώς τίποτε από τότε δεν ήταν ίδιο στην ζωή της.
Είχε γνωρίσει έναν άγνωστο άντρα που την είχε αγγίξει βαθιά, είχε συναντήσει έναν άνθρωπο που εκείνη είχε αγγίξει βαθιά και μην αντέχοντας την πίεση, είχε χάσει την δουλειά της βρίσκοντας ευτυχώς μια άλλη την ίδια στιγμή, πολύ πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της.
Τώρα δακτυλογραφούσε τα κείμενα καταξιωμένων συγγραφέων, έχοντας έτσι την δυνατότητα να είναι η πρώτη που τα διαβάζει και βλέπει τον τρόπο της δουλειάς τους. Πού ξέρεις, ίσως κάποια μέρα να καταφέρω να γράψω και εγώ όλα αυτά που είναι μες στην καρδιά μου! έλεγε στον εαυτό της γεμάτη ικανοποίηση, καθώς η συγγραφή ενός βιβλίου απαιτούσε σίγουρα ατέλειωτες ώρες, αφοσίωση και φυσικά...ταλέντο.
Το κουδούνι της πόρτας την προσγείωσε και πάλι στην πραγματικότητα, διακόπτοντας το ονειροπόλημά της, θυμίζοντάς της πως ήταν ώρα για καφέ με τις φίλες της και....
«Καλημέρα! Δεν με περίμενες φαντάζομαι!» ένας φουριόζος Γιάννης εισέβαλλε στο σπίτι της κρατώντας πλουσιοπάροχο πρωινό και καθίζοντας στο σαλόνι της χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Έλα λοιπόν τι περιμένεις; Φραπέ μέτριος και κρουασάν λαχταριστό για σένα, εσπρέσο και σπέσιαλ σάντουιτς για μένα είναι ότι πρέπει αυτή τη στιγμή, δεν νομίζεις;» συνέχισε εκείνος ακάθεκτος, μην έχοντας προφανώς συνειδητοποιήσει πως εκείνη, ήταν έτοιμη να βγει έξω!
«Καλημέρα λένε πρώτα οι άνθρωποι!» παρατήρησε ξερά, προσπαθώντας μόλις και μετά βίας να μην χαμογελάσει έτσι όπως εκείνος είχε πέσει με τα μούτρα στο σάντουιτς.
