ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Μακριά....

«Ω έλα τώρα Μαίρη! Αφού σου εξήγησα! Τίποτε δε συμβαίνει, τίποτε απολύτως! Μα γιατί δεν με πιστεύεις επιτέλους;» προσπαθούσε να πείσει την φίλη της μα φυσικά...μάταια!

«Μήπως γιατί Άννα μου σε ξέρω πιο καλά και από σένα;» την πείραξε τώρα η φίλη της που τόση ώρα επέμενε να μάθει γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τον κοινό της βίο με τον .....Πέτρο.

«Ω, είσαι υπερβολική! Μάλλον όχι! Υπερβολικότατη είναι η σωστή λέξη!» συνέχισε εκείνη μην μπορώντας ωστόσο να συγκρατήσει τα γέλια της μια και σήμερα μάθαινε για πρώτη φορά πόσο διορατική μπορούσε να είναι η Μαίρη.

«Μπα, μπα! Εδώ είσαστε λοιπόν και εγώ σας ψάχνω τόση ώρα στην άλλη μεριά της καφετέριας;...» ήρθε και η τρίτη της παρέας η Ειρήνη, πάντα τυπική και συνεπής ακόμα και στις θέσεις που κάθονταν κάθε φορά....

«Λοιπόν, τι λέγατε εν τη απουσία μου;» ρώτησε με τις κεραίες της ήδη έτοιμες να καταγράψουν κάθε λεπτομέρεια.

«Ω, ελάτε τώρα! Εσείς οι δυο είστε συνεννοημένες έτσι δεν είναι; Πιστεύετε και οι δυο πως εγώ και ο Πέτρος έχουμε κάτι, σωστά; Ε, λοιπόν λυπάμαι μα θα σας απογοητεύσω!» ξεκίνησε μα η Ειρήνη την διέκοψε βιαστικά.

«Α ναι; Και τότε πού έχεις χαθεί ολόκληρες εβδομάδες και μάλιστα χωρίς να σηκώνεις ούτε τηλέφωνο; Χμ, μάλλον που πήρες πολύ σοβαρά το ρόλο της νοσοκόμας έτσι δεν είναι; Όμως Άννα μου πρόσεχε, μπορεί να πληγωθείς και δεν θέλω να σε δω και πάλι έτσι» συνέχισε τώρα η ορθολογίστρια, λογική και συγκρατημένη φίλη της Ειρήνη, προσπαθώντας προφανώς να την προσγειώσει από οπουδήποτε νόμιζε ότι πετούσε.

Ωστόσο δεν ήξερε πως δεν έπρεπε να ανησυχεί. Δεν έπρεπε να ανησυχεί κυρίως γιατί ο Πέτρος, πέρα από την μικρή χθεσινή του "παρεκτροπή", την αναπάντεχη ομολογουμένως κίνηση αυτή,  αλλά όχι ανεξήγητη, μια και ήταν μαζί της μέρα νύχτα οπότε λογικό ήταν να την βλέπει κάπως "αλλιώς",  την είχε σαν νοσοκόμα εδώ και μέρες! Της έδειχνε σεβασμό, ήταν υποστηρικτικός, υπομονετικός και φυσικά την βοηθούσε όποτε μπορούσε και του ήταν εφικτό, δείχνοντας έτσι έμμεσα πόσο εκτιμούσε την βοήθειά της.  Οπότε, μάλλον ήταν θέμα χρόνου να επιστρέψει στα "φυσιολογικά" του  σκέφτηκε τώρα,  μα άλλαξε έντεχνα τη συζήτηση σε θέματα άλλα που τις απασχολούσαν και είχαν καιρό να ειπωθούν, μια και με δική της ευθύνη, είχαν μέρες να επικοινωνήσουν.

Και ήταν πράγματι μια λυτρωτική συνάντηση των τριών τους που έμοιαζε με βάλσαμο στην ταλαιπωρημένη ψυχή της, την στερημένη εδώ και εβδομάδες από αυτό το θείο δώρο που λέγεται φιλία και που για εκείνη ήταν κάτι σαν οξυγόνο. Και ήξερε πως τώρα πια, γυρνώντας πίσω, θα είχε περισσότερα όπλα ν'αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο που λεγόταν "Πέτρος", έτσι και τα πράγματα ξέφευγαν λιγάκι από την φυσιολογικότητα που είχαν έως τώρα...σκεφτόταν, έντρομη και μόνο στην σκέψη του τί θα έπρεπε να κάνει από εδώ και πέρα μαζί του χωρίς να πληγωθεί, χωρίς ν'αφήσει την καρδιά της να παρασυρθεί από εκείνον τον άντρα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φαινόταν πως θα σημαδέψει τελικά την ζωή της....