ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Βραδυνή βόλτα....

Καλημέρα Άντζυ! Πιστεύω ο αδερφός μου να μην σου τα έψαλλε όπως σ' εμένα, μετά από την μικρή μου γκάφα να σε....πολιορκήσω όπως χαρακτηριστικά μου είπε!» ένας Τζόννυ χαρούμενος, ανέμελος, γεμάτος ζωντάνια της έλεγε τώρα μ' ένα βλέμμα ζεστό και συμπονετικό λες και ανήκαν σε κάποιου είδους.... κοινή συμμορία και εκείνη δεν μπόρεσε να μην του χαμογελάσει μπροστά στην καλοσύνη της καρδιάς του. Ναι, ήταν ανέμελος ως πιο μικρός που ήταν μα δεν ήταν κακός και σίγουρα όχι Καζανόβας,  παρά τις διατυπώσεις του Πέτρου.

«Μην ανησυχείς! Είμαι συνηθισμένη στον εξάψαλμο του αδερφού σου γι' αυτό ηρέμησε, δεν με αγγίζουν αυτές οι παρατηρήσεις...» του χαμογέλασε και τον είδε αμέσως να ανακουφίζεται, σίγουρα από τις τύψεις που τον είχε γεμίσει ο αχρείος ο Πέτρος!

«Καλημέρα σας!» κατά φωνή φάνηκε και ο .....διάβολος και οι δυο τους αντάλλαξαν αμέσως συνωμοτικά βλέμματα που λίγο έλειψε να την κάνουν να βάλει τα γέλια. Ένιωθε ξαφνικά σαν να είχε γυρίσει πίσω στο σχολείο, σαν μαθητριούλα που έκανε μια ζαβολιά και ο κακός ο δάσκαλος μπορεί και να την τιμωρούσε.

«Τι συμβαίνει; Δεν είναι καλή η μέρα σήμερα και δεν μιλάτε;» τους ρώτησε και πάλι μην χάνοντας ούτε λεπτό τα βλέμματα που αντάλλασαν μεταξύ τους και συγκρατώντας την υπομονή του με αξιοπερίεργη αυτοσυγκράτηση.

«Καλημέρα Πήτερ» του είπαν και οι δύο και κάθισαν στο μεγάλο δρύινο τραπέζι έτοιμοι για πρωινό, σαν δυο μικρά παιδιά που μόλις τους είχαν κάνει μια σοβαρή παρατήρηση.

«Και οι άλλοι πού είναι; Πάει εννιά και μισή! Μάργκαρετ, μπορείς σε παρακαλώ να μας σερβίρεις;» απευθύνθηκε τώρα στην υπηρέτρια του σπιτιού που και αυτή με τη σειρά της, φαίνεται πως έτρεμε την οργή του....

«Μάλιστα κύριε Θόρτον.....» του απάντησε και χάθηκε βιαστικά πίσω από την κλειστή πόρτα της κουζίνας.

«Μάλιστα! Παρά το ατύχημα αδελφέ μου, νομίζω πως δεν άλλαξες καθόλου...Κρίμα γιατί στ' αλήθεια ήταν μοναδική ευκαιρία!» σχολίασε τώρα πικαρισμένος ο Τζόννυ και τον κοίταξε θαρρετά στα μάτια.

«Και εσύ απ' ότι βλέπω, συνεχίζεις το ίδιο! Εμφανίζεσαι πάντα όταν υπάρχει ηρεμία, όταν όλα είναι έτοιμα και τακτοποιημένα, μην τυχόν και κάτι χαλάσει την ψυχική σου γαλήνη και χάσεις την όρεξη του κυνηγιού...έτσι δεν είναι;» τον κάρφωσε τώρα με τα μάτια και ήταν τόση η οργή του, που η Άννα φοβήθηκε πως σε λίγο θα γινόταν μάρτυρας μιας τρομερής σκηνής. Κράτησε ακόμα και την ανάσα της για την επόμενη λογομαχία, μην ξέροντας τι ακριβώς θα μπορούσε να προκύψει και εκείνη ακριβώς την στιγμή εμφανίστηκε ο πατέρας τους κάνοντάς την να ξεφυσήσει ανακουφισμένη.....