ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Εκνευρίζομαι....

Η Αννα ξεφύσηξε κοιτάζοντας απογοητευμένη την στοίβα των σημειώσεων που είχε να γράψει και το μυαλό της έτρεξε στην τελευταία εβδομάδα μ'ένα αίσθημα απελπισίας στην καρδιά της...

Μια δύσκολη εβδομάδα αλήθεια, όπου ο Πέτρος την απέφευγε πια συστηματικά, αφήνοντάς της διαρκώς μόνο χειρόγραφες σημειώσεις για το βιβλίο του μέσω της γραμματέως του. Μια εβδομάδα όπου ένιωθε να μεταμορφώνεται σιγά σιγά από ξένοιαστη γλυκιά Αννα, σε στυφή, ξερακιανή Αντζυ χωρίς ίχνος ζωντάνιας, θέλησης και πυγμής, ένα αυτόματο που εκτελούσε εντολές, σαν καλοκουρντισμένο ρομποτάκι. Με τους υπόλοιπους υπαλλήλους να την κοιτούν άλλοι με λύπηση, άλλοι με οίκτο ή ακόμα χειρότερα, με αποστροφή έτσι άχρωμη, ντυμένη ως το λαιμό, με χοντρά μυωπικά γυαλιά όπως ήταν, ένιωθε επιπλέον και γεροντοκόρη! Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχε και την πρώην του Πέτρου,
την Μοράλες, να μπαινοβγαίνει στο γραφείο του πιο συχνά σχεδόν και από την γραμματέα του κάνοντας τα νεύρα της κουρέλια! Και ο σκοπός για τον οποίο είχε έρθει, φάνταζε τώρα μπερδεμένος, αλλιώτικος αφού το "γιατί" τώρα μπορούσε να περιμένει μια και πρώτα κινδύνευε να χάσει τον ίδιο...

Εκείνη η σουπιά η Μοράλες! Πού την έχανες πού την έβρισκες, διαρκώς να εμφανίζεται από το πουθενά, άλλοτε κρατώντας στον "Πήτερ της" μικρές εκπλήξεις για να τον αποσπάει λίγο από την δουλειά και άλλοτε, αργά το βράδυ για να ....δοκιμάζει τις ....αντοχές του. Και εκείνος δεν έδειχνε να δυσανασχετεί καθόλου και ας ήταν ο ίδιος που πριν λίγο καιρό της είχε δώσει τα παπούτσια στο χέρι! Και η Άννα απ'την μεριά της, απλός θεατής καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα αφού τίποτα δεν πήγαινε όπως είχε σχεδιάσει! Τώρα οι απαντήσεις που ήθελε έμοιαζαν μακρινές και η ανάγκη να τον ταρακουνήσει, να φωνάξει, να του αποκαλύψει ποια είναι, ολοένα και μεγάλωνε. Και ας μην ήξερε το αποτέλεσμα...Και ας κινδύνευε να την κατηγορήσει και από πάνω. Της χρωστούσε να πάρει, της χρωστούσε και μόνο αυτό της έδινε ελπίδες!
σκεφτόταν ολοένα και συχνότερα, απόλυτα μπερδεμένη!

...Ναι αυτό! Έπρεπε να του αποκαλυφθεί, να πάρει τις απαντήσεις μα και τις δικές της αποφάσεις για τούτον τον άντρα και μάλιστα σύντομα, πριν σταματήσει πλέον να υπάρχει λόγος! Γιατί αν τελικά τα έβρισκε ξανά με την πρώην του, τότε εκείνη δεν είχε κανένα απολύτως νόημα να παραμένει κοντά του... διαπίστωνε απρόθυμα καθώς ένιωθε τσιμπήματα ζήλιας να τρυπάνε σε κάθε σκέψη την καρδιά της. Και αυτό δεν της άρεσε καθόλου! Γιατί ήταν η απόδειξη πως τελικά...ναι...ήταν ερωτευμένη μαζί του! Στα σίγουρα! Και ήταν ανώφελο, γελοίο πια να το αρνείται!