Ενα σοβαρό τροχαίο και η Άννα ξαφνικά βρίσκεται να φροντίζει έναν άγνωστο άντρα. Τον βοηθά, τον περιθάλπει και άθελά της, μοιραία έρχεται απίστευτα κοντά του...Μέχρι που μαθαίνει τί σημαίνει να φεύγει κάποιος χωρίς ένα αντίο...Και όταν εκείνη απο...
(Είχε πάρει ξεκάθαρα τις αποφάσεις της! Του το χρωστούσε να μάθει μετά από όλα αυτά τα ξενύχτια, μα πάνω απ' όλα, το χρωστούσε στον εαυτό της, εδώ που είχε φτάσει, λίγα μόνο μέτρα μακριά από την κόλαση.....
Και το τηλέφωνό του που χτυπούσε δαιμονισμένα, παρέτεινε μονάχα τα ήδη τεντωμένα της νεύρα....)
«Πέτρο.....; Η Αννα είμαι...." κόμπιασε λίγο, καθώς άκουσε την μπάσα φωνή του από την άλλη γραμμή, ενώ οι χτύποι της καρδιάς της χτυπούσαν κόκκινο από την αγωνία...Σιωπή επικράτησε για λίγο πριν ακουστεί και πάλι εκείνος....
" Η Αννα...Μάλιστα! Και σε τί ακριβώς οφείλουμε την τιμή;" την ειρωνεύτηκε ολοφάνερα τώρα, μα δεν την ένοιαξε. Απλά πήρε βαθιά ανάσα και ξεκίνησε... "Πέτρο...εγώ, κοίτα, Πέτρο....θέλω απλά να μιλήσουμε! Αυτό! Μπορείς; » συνέχισε με κομμένη ανάσα φοβούμενη πώς εκείνος θα της κλείσει το τηλέφωνο.
«Να μιλήσουμε! Και...σαν τι να πούμε δηλαδή Άννα; Δεν νομίζω πως έχουμε πια τίποτε άλλο να πούμε....» τον άκουσε να της μιλάει κουρασμένος και βιάστηκε να του απαντήσει.
«Όχι περίμενε, θέλω οπωσδήποτε να σε δω! Πες μου πού και πότε, διαφορετικά δεν θα σταματήσω μέχρι να μου απαντήσεις!» τον έκοψε με ύφος που δεν σήκωνε καμία απολύτως αντίρρηση και βαθιά σιωπή απλώθηκε στην άλλη άκρη της γραμμής.
«Εντάξει......είσαι στο νοσοκομείο;»
«Ναι....»
«Λοιπόν, θα περάσω το βράδυ να σε πάρω κατά τις δέκα» της μίλησε και πάλι με φωνή σπασμένη, λες και έκανε στ' αλήθεια πολύ μεγάλο αγώνα για να δεχθεί την πρότασή της.....Και εκείνη, πραγματικά ανακουφισμένη που θα μπορούσε πια να του μιλήσει, δέχθηκε και έκλεισε το τηλέφωνο μηχανικά, μην ξέροντας τι θα μπορούσε να περιμένει από εκείνο το βράδυ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η μέρα είχε περάσει σαν μέσα σε όνειρο, κυλώντας γρήγορα μέχρι το αποψινό βράδυ, όπου επιτέλους θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους....Ένιωθε απαίσια και μόνο στην σκέψη του τι είχε κάνει ο Γιάννης, ένιωθε απέραντες τύψεις και μόνο που χρησιμοποίησαν τον Πέτρο για να πετύχουν τον σκοπό τους, έστω και αν ήταν ιερός, μα ήταν σίγουρη πως θα μπορούσε να επανορθώσει και να βοηθήσει και εκείνη με την σειρά της, προσφέροντας δωρεάν την εργασία της για όσο καιρό εκείνος χρειαζόταν, μέχρι ηθικά τουλάχιστον να ένιωθε ότι ξεπλήρωνε αυτό το δυσβάστακτο χρέος....
