ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Γιάννης....

Δεν ήξερε πια τί να υποθέσει με τα λόγια του Δρ. Ντένβερτ! Οσο και αν έσπαγε το κεφάλι της, όσο και αν προσπαθούσε, λογική εξήγηση, εμφανής τουλάχιστον, δεν υπήρχε! Γιατί, ο Πετρος είχε μείνει δίπλα της τόσες μέρες προσέχοντάς την σαν φύλακας άγγελος και όμως, δεν της είχε πει κουβέντα! Γι'αυτό ήταν εκεί λοιπόν; Γι'αυτό τον είχε συναντήσει; Δεν άντεχε άλλο! Χρειαζόταν απαντήσεις και τις χρειαζόταν τώρα αν δεν ήθελε ν'αποτρελαθεί!  Μα πρώτα ήθελε να μιλήσει σε κάποιον! Ηθελε να το πει, να το βγάλει από μέσα της και ο πρώτος που σκέφτηκε ήταν ο Γιάννης. Ναι, εκείνος όλο και κάτι παραπάνω μπορεί να ήξερε, ίσως μάλιστα, να είχαν μιλήσει...Ναι! Αυτό πρέπει να ήταν, δεν μπορεί, δεν γινόταν αλλιώς! σκεφτόταν πυρετικά, τρέχοντας σχεδόν στο διάδρομο της πτέρυγας όπου ήταν το δωμάτιο της μητέρας της,   παραπατώντας σχεδόν από την βιασύνη μα και την έκπληξή της! 

 «Αννα για όνομα του Θεού, τι  σου συμβαίνει; Με τρομάζεις... Είναι καλά η μητέρα σου; Μήπως έπαθε κάτι ξαφνικά;» έπεσε σε ένα επίσης έκπληκτο Γιάννη που την κοίταζε λες και έβλεπε φάντασμα μπροστά του, προσγειώνοντάς την στην πραγματικότητα.

«Όχι, όχι, δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο Γιάννη! Σ'ότι αφορά εκείνη τουλάχιστον...μια χαρά!" κατέληξε μουδιασμένη τώρα, μην θέλοντας να τον ανησυχήσει. Τον κοίταξε στα μάτια απελπισμένη, μην ξέροντας από πού να ξεκινήσει μα και το δικό του βλέμμα, σκοτεινιασμένο, μπερδεμένο, ήταν ολοφάνερο πως έκρυβε τα δικά του μυστικά.

"Τότε...τί έγινε; Τί συμβαίνει και μοιάζει λες...και ήρθες από τον άλλο κόσμο Αννα;" μουρμούρισε τώρα μπερδεμένος εκείνος και της έδωσε τον χρόνο της ν'απαντήσει.

"Είναι που....μόλις έμαθα από τον Δρ. Ντένβερτ πως...ο Πέτρος...όλο αυτό το διάστημα ...ήταν εδώ, μαζί μου! Κοιμόταν μαζί μου στο ίδιο δωμάτιο πίσω από το παραβάν! Καταλαβαίνεις; Ηταν εδώ! Με σκέφτηκε, ανησύχησε και όμως...δεν μου είπε το παραμικρό και εγώ τώρα...." άρχισε να του λέει αγανακτισμένη, έκπληκτη, αποσβολωμένη ακόμα από αυτήν την διαπίστωση που όσο και αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να πιστέψει...

"Κοίτα, Αννα! Πριν πεις οτιδήποτε άλλο....νομίζω πως πρέπει να ακούσεις και εμένα....Γιατί, ειλικρινά, μετά από αυτό που μου λες, τα δεδομένα αλλάζουν πια Αννα. Και ίσως ο Πέτρος, να μην είναι αυτός που φανταζόμαστε...Ισως εγώ να'χα άδικο, ίσως να είμαι ο υπαίτιος που συμβαίνουν όλα αυτά, μα ειλικρινά, το δικό σου καλό σκεπτόμουν τόσο καιρό και δεν μπορούσα να φανταστώ Αννα, δεν μπορούσα...."