ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Ευγνωμοσύνη....

Το τραγούδι...μοναδικό..."Just say you want me" !!!

«Έλα Άννα μου, ξύπνα! Επιτέλους τι σ' έπιασε σήμερα; Σε ψάχνει ο δρ Ντένβερτ από το πρωί και εγώ με νύχια και με δόντια ροκάνισα λίγο το χρόνο μήπως και σηκωθείς από μόνη σου! Μα, τι στην ευχή σ' έχει πιάσει; Είναι δέκα και μισή και όλο το νοσοκομείο είναι ήδη εδώ και ώρα στο πόδι! Για όνομα του Θεού!» μια φουριόζα Μαίρη προσπαθούσε τώρα να την σηκώσει από το κρεβάτι μα εκείνη ένιωθε τόσο κουρασμένη, τόσο ταλαιπωρημένη, λες και όλο το βράδυ έτρωγε ξύλο....

«Τίποτε δεν μου συμβαίνει Μαίρη μου....Απλά, ίσως για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, επέτρεψα και εγώ λίγο να με πάρει ο ύπνος....Είναι τόσο κακό αυτό δηλαδή;» την ρώτησε με παράπονο που ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της πριν προλάβει να συγκρατηθεί.

«Όχι, όχι βέβαια καρδιά μου! Δεν πειράζει... Όμως Άννα,...εμένα δεν με ξεγελάς αγάπη μου....κάτι σε βασανίζει έτσι δεν είναι; Εντάξει, δεν θα επιμείνω για την ώρα. Απλά να ξέρεις, πως όποτε θελήσεις, εγώ θα είμαι εδώ.....» της είπε αγκαλιάζοντάς την και εκείνη με το ζόρι συγκρατήθηκε να μην ξεσπάσει σε δυνατά, ασυγκράτητα κλάματα....

«Δεσποινίς Μανιάτη;» ξεπρόβαλλε εκείνη την στιγμή από την πόρτα ο δρ. Ντένβερτ κάνοντάς την να ντραπεί που την είδε σ' αυτή την αδύναμη στιγμή. Ωστόσο σηκώθηκε με όση αξιοπρέπεια είχε για να τον αντιμετωπίσει.

«Παρακαλώ γιατρέ, με θέλατε κάτι;» τον ρώτησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

«Εε, ναι....θα ήθελα να συζητήσουμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες για τη μητέρα σου.....» της απάντησε κομπιάζοντας εκείνος...

«Ναι βέβαια! Πότε θέλετε;»

«Τώρα αν σου είναι εύκολο....» ξεροκατάπιε εκείνος καταλαβαίνοντας πως ήταν ακατάλληλη ώρα.

Τον ακολούθησε στο γραφείο του αμίλητη μα και περίεργη την ίδια στιγμή καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια για να δείχνει φυσιολογική, σαν μια κοπέλα που είχε γλυτώσει την μητέρα της από βέβαιο θάνατο και σκεφτόταν μονάχα τα καλά πράγματα που της χρωστούσε από εδώ και πέρα η ζωή.

«Άννα.....πλέον σε ξέρω αρκετό καιρό. Σε παρακολούθησα να περνάς κάποιες εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις με θάρρος και αξιοπρέπεια και ειλικρινά σε θαύμασα για τον τρόπο που φέρθηκες σε όλο το προσωπικό τόσο καιρό. Μάλιστα δεν σου κρύβω, πως θα ευχόμουν όλοι οι συνοδοί των ασθενών μας να ήταν τόσο ήρεμοι, συνεργάσιμοι και με την κατανόηση που είχες εσύ. Αν μέσα σ' όλα αυτά προσθέσουμε και το γεγονός πως είσαι γνωστή δυο πολύ καλών μου φίλων....τότε καταλαβαίνεις πως σε νιώθω πια σαν δικό μου άνθρωπο.....» σταμάτησε για λίγο για να τονίσει τα λόγια του.