ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Ποια ήταν εκείνη...

Είχαν περάσει ήδη δύο εβδομάδες από την πρόσληψή της σ'αυτή την εταιρεία του Πήτερ Θόρτον και η  Άννα, όλον αυτόν τον καιρό είχε μάθει σχεδόν όλα τα άλλα εκτός από αυτό που έψαχνε...

Είχε μάθει πράγματα για τον χαρακτήρα του στο παρόν, για την ικανότητά του και την βαθιά του τεχνογνωσία στο αντικείμενό του,  είχε καταλάβει πράγματα για τον χαρακτήρα του και πως η μνήμη του δεν είχε επανέλθει ακόμα πλήρως, τον λόγο όμως που είχε τόσο ξαφνικά εξαφανιστεί από την ζωή της χωρίς να θελήσει να της πει ένα αντίο δεν τον είχε μάθει ακόμα! Τον υποψιαζόταν, μα - να πάρει η ευχή-  δεν τον είχε ακούσει ακόμα!

Και ήταν τόσο σημαντικός! Αυτό θα καθόριζε την απόφασή της να τον συγχωρέσει ή όχι! Κάτι που δεν είχε σημασία σαφώς για τον ίδιο, μα για εκείνη, για να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή της, είχε τεράστια σημασία αφού ακόμα για κάποιο λόγο την βασάνιζε αυτό το γεγονός! Η κοροϊδία, η αχαριστία, η αγνωμοσύνη και τέλος, το αίσθημα εγκατάλειψης που είχε νιώσει όταν έφυγε τόσο ξαφνικά μακριά της. Τίποτα δεν είχε υπολογίσει λοιπόν;  Είχε φύγει έτσι απλά, σαν οι δυο τους να ήταν εχθροί; Και έπειτα είχε ρίξει στα πόδια της τόσα ευρώ για ένα χορό, ενώ θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος και να μην τον δει ποτέ ξανά; Τί ήθελε λοιπόν; Τί προσπαθούσε να της πει με όλα αυτά να πάρει και να σηκώσει;;;; προσπαθούσε να καταλάβει μα δεν μπορούσε, όσο και αν έσπαγε το κεφάλι της....Ξεφύσηξε τώρα απογοητευμένη, έχοντας δουλέψει ήδη  δώδεκα ώρες σερί και νιώθοντας πια ένα ανθρώπινο ράκος, βρίζοντας τον εαυτό της την ίδια στιγμή που μέχρι τώρα δεν είχε βρει το κουράγιο να του αποκαλύψει  ποια πραγματικά ήταν, και να δώσει απαντήσεις στα ατελείωτα ερωτηματικά της... 

Ωστόσο, βαθιά μέσα της ήξερε πως, αν μέχρι τώρα δεν το είχε κάνει, αυτό οφειλόταν στο γεγονός πως κάθε μέρα δίπλα του ήταν μια πολύτιμη πραγματικά εμπειρία. Ο τρόπος που δούλευε, που σκεφτόταν, το οργανωτικό μυαλό του, η αποφασιστικότητα, η ζωτικότητα και η έμπνευσή του πάνω στο αντικείμενό του σ'όλη την διάρκεια της ημέρας, ήταν για εκείνη μια αποκάλυψη αφού ο άνθρωπος που ανακάλυπτε σιγά σιγά μπροστά της δεν είχε καμία σχέση με την ήπιο, κουρασμένο και πάντα μελαγχολικό Πέτρο που είχε γνωρίσει στην πατρίδα της. Γεμάτος ζωντάνια, ορμή και αποφασιστικότητα έπαιρνε αποφάσεις για τα πάντα που αφορούσαν τις υπηρεσίες του γραφείου του, έδινε λύσεις, πρότεινε καινούριες, σχεδίαζε και δημιουργούσε το μέλλον όλα μέσα στην ημέρα, ενώ το απόγευμα και έπειτα συνήθως ήταν αφιερωμένο στην υπαγόρευση του βιβλίου του σ'εκείνη.