ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Απόφαση...

«Γιάννη, αυτή η ασθένεια, συγκαταλέγεται στην λίστα του ασφαλιστικού της ταμείου, θέλω να πω......θα μας εγκρίνουν την νοσηλεία στο εξωτερικό;» τον ρώτησε η Αννα τώρα γεμάτη αγωνία.

«Κοίτα...θα κάνω μερικά τηλέφωνα και θα σου πω... Προς το παρόν θέλω μονάχα να σκέφτεσαι πως επιτέλους υπάρχει ελπίδα για την μητέρα σου, εντάξει;» της έπιασε τα χέρια σε μια κίνηση παρηγοριάς και εκείνη ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα από την καλοσύνη αυτού του άντρα, όταν άξαφνα και αιφνιδιαστικά άνοιξε η πόρτα.

«Γιάννη αγάπη μου είσαι έτοιμος; Δώδεκα και μισή δεν μου είπες ή μήπως......κάνω λάθος;» σταμάτησε λίγο πριν τελειώσει την φράση της και κοιτάξει όλο περιέργεια την Άννα, μια καλοντυμένη, όμορφη κυρία, κοντά στην ηλικία του Γιάννη. Μα, ποια ήταν πάλι αυτή; Δεν θυμόταν να της είχε αναφέρει πως έχει αδελφή.....» σκέφτηκε προβληματισμένη.

«Ανδριανή, καλώς την! Όχι, δεν κάνεις λάθος, όπως πάντα στην ώρα σου! Τι κάνεις γλυκιά μου; Έλα! Ηρθες την πιο κατάλληλη στιγμή ....να σου γνωρίσω την Αννα!» κατέληξε εκείνος απλά,  αφού της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και κατευθύνοντάς την προς το μέρος της.

«Ω επιτέλους η Αννα! Έχω ακούσει πολλά για σένα να ξέρεις!» ενθουσιώδης τώρα εκείνη της έτεινε φιλικά το χέρι.

«Καλά πράγματα ελπίζω.....» ρώτησε αιφνιδιασμένη τώρα η Αννα μην ξέροντας στ'αλήθεια πώς να συμπεριφερθεί. Γιατί αν έκρινε από τα βλέμματα ανάμεσα σ'εκείνη και τον Γιάννη, μάλλον που δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα η συγκεκριμένη...

«Λοιπόν, η Ανδριανή είναι......η κοπέλα μου Άννα» την κοίταξε τώρα στα μάτια σαν να ήθελε να της πει συγγνώμη, μα η δική της έκπληξη ήταν πια τόσο μεγάλη που δεν ήξερε τι να κάνει.

«Α! Η ....κοπέλα σου...Μάλιστα....Και γιατί δεν μου είπες κάτι νωρίτερα; Τι φίλοι είμαστε βρε;» προσπάθησε να τον πειράξει μα φαίνεται πως δεν το πέτυχε.

«Εμ, θα σου το έλεγα φυσικά μα...η πρώτη μου έννοια είναι η μητέρα σου αυτή την στιγμή» την επέπληξε σχεδόν και εκείνη ένιωσε την απογοήτευση άθελά της να την κυριεύει μια και έχανε πια και το τελευταίο της αποκούμπι. Ο Γιάννης είχε κοπέλα! Και δεν της είχε αναφέρει τόσο καιρό τίποτε...Μα εκείνη, συνέχιζε να ελπίζει στην θαλπωρή του, στην αγκαλιά του, όχι για τώρα μα ίσως για το μέλλον, όταν θα ήθελε απεγνωσμένα να ξεχάσει... Θεέ μου πώς την είχε πατήσει έτσι! Και πόσο εγωίστρια ήταν πραγματικά, να φαντάζεται πως ο Γιάννης, δεν είχε άλλη έννοια, άλλη ανάγκη, πέρα από το να βρίσκεται δίπλα της!   σκεφτόταν θυμωμένη τώρα με τον εαυτό της αφού ήξερε καλά  πως αν κάποιος έφταιγε σε εκείνη την ιστορία ήταν μονάχα η ίδια. Η ίδια που είχε αποφασίσει να δώσει την καρδιά της στο λάθος άτομο, ενώ το ιδανικό για εκείνη βρισκόταν δίπλα της....Η καρδιά όμως; Αχ αυτή η καρδιά! αναστέναξε τώρα και έτεινε το χέρι φιλικά προς την όμορφη γυναίκα απέναντί της, που φυσικά δεν της έφταιγε σε τίποτα...