ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Τζόννυ....

Ευτυχώς, στο δείπνο, δεν ήταν όλοι επίσημα ντυμένοι όπως είχε αρχικά φοβηθεί. Ήταν ωστόσο, πολλοί περισσότεροι από αυτούς που περίμενε, όπως για παράδειγμα η Τζένιφερ με τα παιδιά και τον άντρα της! παρατήρησε η Άννα και ένιωθε ήδη μια νευρικότητα άνευ προηγουμένου. Γιατί το ότι γνώρισε τον πατέρα τους ήταν ήδη αρκετό, δεν περίμενε πως θα γνώριζε σήμερα και όλη την υπόλοιπη οικογένεια...

«Λοιπόν.....Αντζυ.....; Πώς σου φαίνεται ο Πήτερ σαν εργοδότης;» ρώτησε ζεστά ο Τζόναθαν κάνοντάς την να ξεροκαταπιεί. Γιατί ποια λογική γυναίκα θα απαντούσε με ειλικρίνεια αυτή την ερώτηση χωρίς να απολυθεί την επόμενη μέρα; Χαμογέλασε λοιπόν και απάντησε όσο πιο γλυκά μπορούσε.

«Α κύριε Θόρτον είναι πολύ καλός! Σωστός και σοβαρός στη δουλειά του, αφοσιώνεται και γ' αυτό επιτυγχάνει. Βέβαια, όλη μέρα πηγαινοέρχεται πάνω κάτω σαν λιοντάρι, μπερδεύει τους πάντες με τις φωνές του, απαιτεί κάποια αλλόκοτα πράγματα, αλλάζει συνεχώς διαθέσεις και δεν λέει ποτέ ευχαριστώ, όμως εγώ είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί δίπλα του έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα....» κατέληξε χαμογελώντας μην έχοντας καταλάβει πως ουσιαστικά τα είχε αποκαλύψει όλα....Έτσι, όταν επικράτησε μια περίεργη σιωπή και αμέσως μετά ένα δυνατό, τρανταχτό γέλιο, ξαφνιάστηκε πραγματικά για την αιτία του.

«Νομίζω πως καλύτερα δεν μπορούσε κάποιος να περιγράψει τον γιο μου! Αχ κοπέλα μου μ' έκανες μετά από πολύ καιρό να γελάσω! Αχ σ' ευχαριστώ!» συνέχισε σκασμένος στα γέλια.

«Μπαμπά! Θα σταματήσεις επιτέλους;» ένας εκνευρισμένος γιος μουρμούριζε τώρα κοντά του μα εκείνος δεν έλεγε να σταματήσει. Για την ακρίβεια, συμπλήρωσε κιόλας.

«Έχεις λοιπόν απόλυτο δίκιο. Βλέπεις εμένα είναι γιος μου και νομίζει πως το λέω για να τον πικάρω. Για να δούμε τώρα τι έχει να πει, που μίλησε μια έμπιστη  υπάλληλός του;» γύρισε και κοίταξε θριαμβευτικά τον Πέτρο δίπλα του και η Άννα ήταν πια σίγουρη πως αν μπορούσε να την σκοτώσει με το βλέμμα, θα το είχε κάνει! Ωστόσο, λίγο η άνεση που είχε από την παλιά γνωριμία τους, λίγο από το γεγονός πως ήξερε πως την είχε ανάγκη και δεν μπορούσε να την απολύσει, συνέχισε να χαμογελά και να συζητά άνετα με τον πατέρα του.

«Γρήγορα Άννα! Μην χασομεράς! Βρες τις σημειώσεις αμέσως και έλα στο γραφείο μου! Ακόμα; Μα τι κάνεις επιτέλους! Εδώ δεν ήρθαμε να περνάμε την ώρα μας!» μιμήθηκε την φωνή του Πέτρου, βγάζοντας ταυτόχρονα όλο τον καημό της για την καθημερινή απαράδεκτη στάση του και περίμενε πως ο Τζόναθαν θα γελούσε και πάλι μα του κάκου. Μα, είχε πει μήπως κάτι κακό; αναρωτήθηκε τρομαγμένη....