ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Και τώρα τί;

"Meet me on the battlefield"  το τραγούδι που διάλεξα γι'αυτό το κεφάλαιο, γιατί νομίζω ταιριάζει στους πρωταγωνιστές μας που και οι δύο θα δώσουν "μάχη" για ένα συγκεκριμένο σκοπό.  Και μια και οι μέρες το απαιτούν εγώ το αφιερώνω σε όλους αυτούς που εργάζονται στον τομέα της υγείας, τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και όλο το λοιπό προσωπικό που δίνουν τον αγώνα του αιώνα με αυτή την πανδημία....Καλό διάβασμα λοιπόν.... 

No time for rest
No pillow for my head
Nowhere to run from this
No way to forget

We carry on through the storm Tired soldiers in this war Remember what we're fighting for

Meet me on the battlefield
Even on the darkest night
I will be your sword and shield, your camouflage
And you will be mine

{Επιτέλους! Επιτέλους ήρθε πια η ώρα να μάθω! σκεφτόταν καθώς εισέβαλε κυριολεκτικά στο θάλαμό του και εκείνος, λες και την περίμενε, γύρισε και την κοίταξε. Ετσι απλά. Και χωρίς να ξέρει γιατί, ένιωσε μια περίεργη οικειότητα, λες και τον ήξερε χρόνια και ας ήταν μονάχα λίγες μέρες.

«Γεια.... Πώς είσαι τώρα;» του μίλησε στ' αγγλικά και περίμενε σχεδόν χωρίς αναπνοή την απάντησή του.}

«Καλά νομίζω.....Μου είπαν οι γιατροί τα πάντα για το ατύχημά μου...Με ρώτησαν κιόλας ποιος είμαι.....» έκανε παύση βυθίζοντας το βλέμμα του πάνω της και εκείνη κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να μην φωνάξει από αγωνία. Επιτέλους, επιτέλους θα μάθαινε την ταυτότητά του!

«Ομως εγώ  -το είπα και στους γιατρούς- δυστυχώς....δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα! Απολύτως τίποτα!  Για κάποιο  ηλίθιο λόγο το μυαλό μου είναι τελείως κενό! Ενα απόλυτο, διαολεμένο σκοτάδι! Δεν ξέρει, κανείς δεν ξέρει, δεν μπορεί καν να φανταστεί πώς είναι να πάρει η ευχή! » μίλησε τώρα έντονα, φανερά αναστατωμένος χωρίς να φαντάζεται πως με κάθε του λέξη την βύθιζε ολοένα και πιο πολύ στην απελπισία. Δεν θυμόταν! Μα καλά.... πώς συνέβαινε αυτό; Και τώρα πώς θα τον βοηθούσε; Πώς θα τον βοηθούσε να βρει ξανά την οικογένειά του και να επιστρέψει εκεί όπου ανήκε;

«Μα, δεν είναι δυνατόν! Χριστέ μου! Θέλεις να πεις, πως δεν θυμάσαι απολύτως τίποτα; Και .....και τα αγγλικά; Πώς μιλάς αγγλικά ενώ βρίσκεσαι στη Ελλάδα; Πώς ξέρεις και μιλάς;» τον ρωτούσε τώρα με τόση αγωνία που εκείνος πρέπει να το αντιλήφθηκε.

«Ξέρεις, δεν έχεις καμιά υποχρέωση απέναντί μου! Το αντίθετο θα έλεγα. Απ' ότι μου είπαν, είσαι η Αννα, εκείνη που μου στάθηκε τόσες μέρες εδώ και .....ειλικρινά,  σ' ευχαριστώ πολύ! Όμως, αν δεν μπορείς,  δεν χρειάζεται να έρχεσαι άλλο πια να με βλέπεις....Οπως αντιλαμβάνεσαι και εσύ...είμαι πια μια χαρά...Μάλιστα, μίλησα με μια κοινωνική λειτουργό και είπε πως θα επικοινωνήσει με τις πρεσβείες της Αγγλίας και της Αμερικής, πως θα δώσει φωτογραφίες μου και έτσι -δεν μπορεί- σύντομα θα με αναγνωρίσουν!» κατέληξε μιλώντας αργά, προσεκτικά, με αρκετές παύσεις, λες και του ήταν ήδη πολύ δύσκολο που μιλούσε.