ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ...(YOU NEVER SAID GOODBYE)

Για χάρη της...

Τελικά, ο Πέτρος, το είπε και το έκανε. Από την ημέρα εκείνη, δεν την ξανάφησε μόνη ποτέ...Δούλευε έως το μεσημέρι πάνω στις σημειώσεις που τις έδινε καθημερινά μα το απόγευμα, σχεδόν πάντα ξεκινούσε μια ολότελα διαφορετική ημέρα. Και  κάθε φορά, την πήγαινε  σε άλλο μέρος, θαρρείς και προσπαθούσε πράγματι να της μάθει τούτο τον τόπο με την κάθε του λεπτομέρεια...

Αλλοτε με την επίσκεψή τους σ'ένα πανέμορφο εξωτικό εστιατόριο, άλλοτε πάλι σ'ένα  εκλεκτό κλαμπ, σε ένα ιστορικό μουσείο, μια  μαγευτική λίμνη ή πάλι, μια τεράστια παραλία απ'αυτές που βλέποντάς τις σου κόβεται η ανάσα, ακόμα και εκείνης που ήταν γεννημένη σε μια χώρα περικυκλωμένη από το μπλε του ουρανού και της θάλασσας... Και εκείνη αδιαμαρτύρητα, τον ακολουθούσε σαν μικρό παιδάκι που ρουφά με περίσσεια απόλαυση λίγο από τον χρόνο που του αφιερώνουν, μην θέλοντας να τελειώσει όλο αυτό ποτέ, αφού οι εμπειρίες που μοιραζόταν μαζί του ήταν όχι μονάχα απολαυστικές μα μοναδικές και ανεπανάληπτες...

Και εκείνος όμως, έδειχνε να απολαμβάνει πραγματικά την παρέα της, παρότι παρέμενε  απόμακρος  τις περισσότερες φορές λες και το έκανε επίτηδες, λες και ήθελε να βάλει φρένο στις ολοφάνερες δικές της αδυναμίες απέναντί του...Ηταν σίγουρη πια πως αντιλαμβανόταν τα πάντα,  αφού δεν άφηνε καμία αντίδρασή της  να του ξεφύγει, σαν καλός οικοδεσπότης και καλός....φίλος.  Αυτό και μόνο αυτό δυστυχώς...Γιατί  όσο και αν προσπάθησε, όσο και αν έμμεσα τουλάχιστον τον φλέρταρε, τίποτε πάνω του δεν μαρτυρούσε πως ήθελε να καταλάβει,  ποτέ δεν είχε κάνει κάτι να της δείξει πως από την μεριά του, επιθυμούσε κάτι παραπάνω. Πέρα από μερικά φευγαλέα βλέμματα, όταν εκείνη δεν τον κοιτούσε, από εκείνα που σε κάνουν ν'αναρωτιέσαι τί ακριβώς συμβαίνει, τίποτε άλλο δεν μαρτυρούσε καμία δική του ανάγκη για κάτι περισσότερο. 

Παρόλα αυτά, κάτι μέσα της της φώναζε πως έπρεπε πια να του πει την αλήθεια, με κάποιο τρόπο, εύκολο ή δύσκολο, έπρεπε να μάθει πως εκείνη δεν ήταν ζευγάρι με τον Μιχαηλίδη. Του το χρωστούσε να πάρει! Δεν λες ψέματα ούτε σ'έναν φίλο, πόσο μάλλον σε κάποιον που αγαπάς! Ελεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της και έψαχνε με αγωνία μια ευκαιρία να το ξεστομίσει, να το βγάλει από μέσα της ακόμα και αν για εκείνον δεν θα είχε καμία απολύτως διαφορά και σημασία, ακόμα και αν -όπως ήταν βέβαιη- εκείνος της φερόταν τόσο όμορφα από ευγνωμοσύνη, ξέροντας πως ήταν η γυναίκα που ανιδιοτελώς τον είχε κάποτε σώσει...Και αυτό πονούσε, πολύ πονούσε μα θα έπρεπε να το δεχτεί γιατί ή καρδιά κάποιου δεν διαφεντεύεται, ούτε ακόμα και από τον ίδιο...Κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει χωρίς να ρωτάει κανένα! σκεφτόταν και παρατήρησε αβέβαιη την αντανάκλασή της μέσα στον μεγάλο καθρέφτη του χωλ.