Ενα σοβαρό τροχαίο και η Άννα ξαφνικά βρίσκεται να φροντίζει έναν άγνωστο άντρα. Τον βοηθά, τον περιθάλπει και άθελά της, μοιραία έρχεται απίστευτα κοντά του...Μέχρι που μαθαίνει τί σημαίνει να φεύγει κάποιος χωρίς ένα αντίο...Και όταν εκείνη απο...
Αυτό το τραγούδι μου βγάζει μια εσωτερική αγωνία, έναν πόνο ψυχής, ένα καταστάλαγμα, μια εσωτερική διαπίστωση, γι'αυτό το έβαλα σαν μουσική υπόκρουση...Οποιος θέλει συνοδεύει το διάβασμά του με αυτό. Εγώ προσωπικά νομίζω πως ταιριάζει...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Άνοιξε τα μάτια της σ' ένα δωμάτιο κατάμεστο από φως, που κάτι της θύμιζε αμυδρά, μα ήταν πολύ κουρασμένη για να καταλάβει...Έκανε να ξανακοιμηθεί, μα οι αντρικές φωνές που ακούγονταν από το διπλανό δωμάτιο, φωνές επίπληξης, αγανάκτησης, οργής, όπως τουλάχιστον της φαίνονταν, δεν την άφηναν εδώ και μερικά λεπτά να ηρεμήσει. Μα επιτέλους τι συνέβαινε; Ανακάθισε μην έχοντας άλλη λύση και έβαλε το μυαλό της να σκεφτεί ποια ήταν, πού βρισκόταν, τί είχε συμβεί.....
Και τότε, σιγά σιγά, σαν υφαντό, άρχισαν και πάλι να πλέκονται στο μυαλό της οι αναμνήσεις, παλιές και καινούριες μέχρι που έφτασε στο σήμερα και στο πού βρισκόταν, μέχρι που κατάλαβε πως οι φωνές που άκουγε ήταν του Πέτρου και του Τζόννυ, που μόλις χθες πρωταγωνιστούσαν στον χειρότερο εφιάλτη της ζωής της!
Σηκώθηκε με αρκετή προσπάθεια, νιώθοντας το κεφάλι της έτοιμο να σπάσει και τα πόδια της βαριά σαν μολύβια και κατευθύνθηκε προς την πόρτα, όπου και άνοιξε προσεκτικά για να μην γίνει αντιληπτή. Και τότε τους είδε, δύο άντρες που δύσκολα αναγνώρισε, καθώς ήταν και οι δυο ανάστατοι, με ρούχα τσαλακωμένα, μαλλιά αχτένιστα και κύκλους κάτω από τα μάτια, λες και είχαν μπλέξει σε καυγά χθες βράδυ.....Και λίγο πιο πέρα, στεκόταν ο πατέρας και η αδελφή τους, κοιτώντας τους με φρίκη να μαλώνουν σαν μικρά παιδάκια.
«Λες να ήθελα εγώ να μαλώσουμε; Λες να μου αρέσει κάθε φορά που σε βλέπω να σου κάνω παρατηρήσεις Τζόννυ; Ξέρω τον τρόπο που σκέφτεσαι, την αισιοδοξία και την ανεμελιά των εικοσιπέντε χρόνων σου, τον τρόπο που ζεις και αντιμετωπίζεις τα πάντα γύρω σου με μια επιπολαιότητα που πολλές φορές γίνεται επικίνδυνη! Οπως τώρα! Για όνομα του Θεού Τζόννυ, ποτέ θα βάλεις επιτέλους μυαλό; Εξαιτίας σου η.....Άντζυ κόντεψε να.....» σταμάτησε απότομα με τα χέρια να δείχνουν προς το δωμάτιό της, παγωμένος θαρρείς από την επόμενη σκέψη.
