14.Bölüm

66 10 3
                                    

Benden cevap bekliyordu.Cevabımı biliyordum ama nedense bir türlü veremiyordum.Sanki ağzım kenetlenmişti.Sanırım nedeni Beril ve annemin üstümdeki bakışlarıydı.Kaşlarını havaya kaldırıyor,hayır de,bizi boşver gibisinden bakışlar atıyorlardı.Ama kararım kesindi.Bütün cesaretimi toplayıp dik bir duruşla"Tamam.Kabul ediyorum."dedim.Bıyıklının yüzü ilk defa bu kadar samimi gülüyordu.O gülüyordu gülmesine de annem,Beril ve babam hala ağlıyordu.Onları her böyle gördüğümde içim parçalanıyordu.Ama biliyordum ki onlar içindi.Bıyıklı elini uzatarak"Tamam.O zaman yeniden başlayalım.Ben Talaz.Talaz Adıvar.Memnun oldum"dedi.Elini sıkmamı bekliyordu.Biraz tereddütledim.Yüzündeki sıcak gülümseme gitmiş,yerine yine eski bıyıklı,artık bıyıklı dememe gerek yok Talaz bey gelmişti.Mecburiyetten sıkmak zorunda kaldım.Daha sonra bu el sıkışmaya son verip"hadi gidiyoruz."dedi.Nereye dermişçesine baktım.Bana;

---Ee düğününe böyle gidicek değilsinya.Hazırlanmaya tabiki.Yanına şu arkadaşını da al sana yardımcı olsun.Annenleri merak etme.Onlar ile yakından ilgileneceğime emin olabilirsin.Hadi bakalım.----

dedi ve adamlarına bizi geldiğimiz arabalara bindirmesini söyledi.Annemi,Rüzgar'ı ve babamı orda bırakmaya içim el vermiyordu.Ama onların yaşaması içindi bütün bunlar.Annemin gözlerine bakamıyordum bile.Çünkü biliyordum ki gözlerine bakarsam gidemeyecektim.Babamın gözlerini neredeyse göremiyordum.İşi daha çok zorlaştırmadan bir an önce burdan çıkmak istiyordum.
Arabaların önüne gelmiştik.Bu defa Beril ile beni aynı arabaya bindirmişlerdi.

Tahminimce yaklaşık bir yarım saat sonra bir evin önüne varmıştık.Ev şehir merkezine biraz uzaktı.Küçüktü ama güzeldi.Talaz bey gelip kapımı açtı.Elini yana açarak"buyrun Defne Hanım evinize hoş geldiniz"dedi.Demeķ ki artık burda yaşayacaktım.Hem de hiç tanımadığım görmediğim biriyle.Bundan 1 ay önce biri bana gelip bunları bunları yaşayacaksın deseydi,emin olun gülerdim.Hatta gülmekle de kalmaz kahkaha atardım.Ama şuan gülmüyordum.Hatta her an ağlıyabilirdim.
Talaz bey hala bekliyordu.Daha fazla bekletmenin bir anlamı yoktu.Eni sonunda bu lanet arabadan inecektim.Ağır
hareketlerle arabadan indim.Hemen ardından Beril de indi.Gözleri kızarmış ve her akacakmış gibi dolu doluydu.Bana bakıyordu.Ben ise nereden geldiğini bilemediğim soğukkanlılığımla ona bakıyordum.Ama sadece bir kaç saniyeliğine bakabiliyordum.Çünkü uzun bakarsam ağlayacağımı biliyordum.İkimiz de inidikten sonra Talaz Bey;

--E burda böyle bekleyecek miyiz?Hayır yani bekleyecek isek kuförü falan çağralım burada hazırlasınlar seni.Hadi içeri hadi.

dedi.Hayatımın iyi kötü geçeceği eve doğru ağır adımlarla yürümeye başladım ve aynı şekilde Beril ile kapından içeri ilk adımımızı attık.

                       A'VAZHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin