Με ξέχασες...

Μέρος 5ο

Ν: Άρα είναι μεγαλύτερος. Θαύμα!

Ε: Πώς κάνεις έτσι μωρη λες και θα σου κάτσει.

Ν: Ποτέ δεν ξέρεις!

Εγώ απλά κάνω ένα eye roll και συνέχισα να "παρακολουθώ" στο μάθημα. Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν για το πώς θα μπορούσε να τον λένε. Κάτι μου θυμίζει αυτός. Αλλά δεν θυμάμαι. Σαν να τον έχω ξαναδεί....ποιος μπορεί να είναι;

Τέλος πάντων αποφάσισα να μην βασανίζω το μικρό μου μυαλουδακι.

Χτύπησε το κουδούνι.

Ν: Πάμε κάτω; Πεινάω.
Μου λέει παραπονιάρικα.

Ε:Ναι, πάμε...

Όταν κατεβαίναμε τις σκάλες και είμασταν στην αυλή πάμε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι. Όταν συνειδητοποιώ πως έχω χτυπήσει πάνω σε μια πλάτη.

Ωραία πλάτη όμως

Τι λες;;;

Θέλω να πω φαίνεται γυμνασμένη

Από πού το συμπέρανες αυτό; Μόνο ένα μαύρο τζακετ βλέπεις...

"Πας καλά;" Με βγάζει από τις σκέψεις μου η φωνή του παιδιού που έπεσα πάνω του.

"Συγγνώμη" του λέω πριν ακόμα τον κοιτάξω. Όταν τον βλέπω όμως...

Ταυτόχρονα: Εσύ;!

Όχι όχι...θέλω να μαντέψετε ποιος είναι;!

Κάνεις;

Βλέπω ένα χέρι στο βάθος...
Ναι...ναι...το βρήκατε σωστά!!!

Άμα δεν καταλάβατε ήταν το παιδί που δεν ξέρω το όνομα του, το καινούριο.

Με κοιτάζει και βάζει το χέρι πίσω από το σβέρκο του.

?: Γεια...εμμ...συγγνώμη που σου φώναξα έτσι...

Ε: Δεν πειράζει...
Γελάω λίγο

Πάω να φύγω όμως θυμήθηκα ότι δεν ξέρω το όνομα του. Γυρνάω και τον κοιτάζω.

Ε: Α! Εμμ...Αλήθεια πώς σε λένε;

?: Προτιμώ να μην σου το πω ακόμα, περίμενε λίγο καιρό!

Εγώ απλά παραξενεύτηκα και κατευθύνθηκα προς την φίλη μου, η οποία έτρωγε λαίμαργα το τοστ της.

Ε: Μωρη σιγα! Πως τρως έτσι;

Ν: Δεν έχω φάει τίποτα από εχθές! Μην μιλάς...

Αφού πέρασαν οι ώρες πήγα σπίτι μου. Μόλις μπήκα μέσα άνοιξα την κατσαρόλα να δω τι φαγητό έχουμε.

Μαντέψτε! Θέλετε;

Να το πάρει το ποτάμι;;

Ήταν ΆΔΕΙΑ!