Με ξέχασες...

Μέρος 31ο

Τραγούδι: Nightmare - Halsey

Πώς γίνεται να με ξέχασε; Ύστερα από ότι περάσαμε; Γιατί; Γιατί σε εμένα; Τι εφταιξα; Τι αμαρτίες έχω κάνει; Τι θέλεις από εμένα; Θες τη ζωή μου; Πάρτη! Ορίστε δεν τη θέλω! Σε παρακαλώ απάντησε μου! Τι θέλεις; άρχισα να ρωτάω σε αυτό τον τον κυριουλη που είναι εκεί ψηλά, αλλά χρόνια τώρα δεν παίρνω καμία απάντηση! Χρόνια ολόκληρα! Λένε ότι ο Θεός θέλει το καλό όλων των ανθρώπων, όμως γιατί αφήνει τότε να συμβαίνουν όλα τα κακά; Γιατί μας αφήνει να τα υποστούμε όλα αυτά; Προσωπικά εγώ! Τι κάνω λάθος; Τι του έχω κάνει και δεν με θέλει αυτή η ριμάδα η ζωή;

Μικρά δάκρυα άρχισαν να ξεχωρίζουν στα μάτια μου, σηκώνομαι στα πόδια μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου με το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου. Πώς γίνεται να τα ξεπεράσεις όλα αυτά; Συνέχισα να κλαίω βουβά, ενώ τα καυτά δάκρυα που κυλούσαν από το πρόσωπο μου κατέληγαν στο μαξιλάρι μου με αποτέλεσμα να σχηματίσουν μια κουκίδα. "Και να ανοίξω το ημερολόγιο μου πως θα περιγράψω όλα αυτά που γίνονται;" σκέφτομαι, όμως παρόλα αυτά το έβγαλα από το κουτί του και το κοίταζα ενώ ακόμα έκλαιγα.

"ΓΑΜΏΤΟ" ψιθύρισα για να το ακούσω μόνο εγώ, ο εαυτός μου και οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου.

"Και μετά σου λένε να μην φοβάσαι να αγαπήσεις!
Να μην φοβάσαι να δείξεις τα συναισθήματα σου!
Να μην φοβάσαι να νιώσεις!
Πώς γίνεται να μην φοβάμαι, όταν ξέρω ότι από λεπτό σε λεπτό θα με ξεχάσουν και εγώ αντί για αγάπη θα πάρω απογοήτευση;!
Ο άνθρωπος λένε την έχει ανάγκη την αγάπη στη ζωή του!
Πώς θα τη βρω; Που θα τη βρω;
Αν αυτός που αγάπησα, πλέον...... σταμάτησα για ένα λεπτό να γράφω, εφόσον πλέον έτρεχε ένας καταρράκτης δακρύων. Τα σκουπίζω με το μανίκι της μπλούζας μου και συνεχίζω διστακτικά.
"Αν αυτός που αγάπησα πλέον....έχει γίνει μια ανάμνηση!
Μια ανάμνηση σαν όλες τις άλλες!
Μια ανάμνηση ναι μεν σαν όλες τις άλλες μα και διαφορετική.. γιατί σε αυτή την ανάμνηση ηξερα ότι για λίγο έζησα, ξεχάστηκα, το ευχαριστήθηκα!
Μια ανάμνηση που θα μείνει καταχωνιασμενη πολύ βαθιά, και δεν θα ξαναβγεί στην επιφάνεια!
Και έτσι πρέπει να γίνει!" γράφω και την τελευταία πρόταση, υπεγραφω "εις το επανιδείν" και το κλείνω• το βάζω στο κουτάκι του και κλείνω τα μάτια μου.

Μακάρι όλα να ήταν ένα όνειρο. Ένα όνειρο που κάποιος να μου έκανε πλάκα. Σας παρακαλώ. Πάρτε το πόνο μακριά μου. Σας παρακαλώ! Τα φώτα έσβησαν! Το μυαλό δεν λειτουργούσε! Το μόνο που μου έδινε ζωή ήταν η καρδιά, αναθεματισμενη και εσύ! Γιατί; Γιατί υπάρχεις; Δεν θέλω να νιώθω άλλο!