Με ξέχασες...

Μέρος 6ο

Αφού βγήκαμε την πόρτα, κοιτάζω απέναντι και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Γ: Είσαι νταξει;

Τον κοιτάζω, αυτή τη φορά δεν το άντεχα, με κέρδισε το συναίσθημα. Αυτό είναι το κακό με τα συναισθήματα, δυστυχώς δεν μπορείς να τα κρύψεις. Λύγισα, έπεσα και χτύπησα. Που; Στην καρδιά! Είναι το μόνο σημείο πλέον και έχει ραγίσει.

Ε: Όχι! Όχι Γιώργο δεν είμαι καλά. Ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν θα είμαι. Και ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΊΖΕΙ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΊΖΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΗ! άρχισα πλέον να ουρλιάζω ενώ έκλαιγα με λυγμούς.

Ο Γιώργος, ο μοναδικός άνθρωπος που με υποστηρίζει στον κόσμο, που μόνο γι'αυτον ζω ακόμα και δεν έχω βάλει ένα τέλος στη ζωή μου, μου σκουπίσει με το χέρι του τα δάκρυα που κυλούσαν καταρακτωδώς στα μάγουλα μου.

Γ: Έλα, πρέπει να σηκωθείς...

Ε: Πώς; Μου λες;! Πώς να σηκώνομαι κάθε φορά;

Γ: Πρέπει να πάμε σχολείο. Και καλύτερα μην πεις και μην δείξεις σε κανένα ότι έκλαιγες! Θα σε σχολιάζουν και δεν το θες...

Ε βέβαια πάντα αυτό ήταν το πρόβλημα. Μην δείξεις σε κανένα τα συναισθήματα σου γιατί θα πληγωθείς. Πάντα εγώ πρέπει να ζω στο φόβο. Πρέπει πάντα όλοι να βλέπουν ένα χαρούμενο κοριτσάκι που πάντα χαμογελάει, ασχέτως αν τα βράδια κλαίει μόνη της στο κρεβάτι της. Ένα κλάμα...βουβό! Είναι από αυτά που προσπαθείς να πνίξεις για να μην σε πάρουν χαμπάρι. Να τα πνίξεις βαθιά μέσα σου και στο τέλος...τι κατάλαβες; Τίποτα! Απλά συνεχίζεις να κλαίς χωρίς καμία βοήθεια...

Τον κοιτάζω και του γνέφω, μήτε να έχω άλλη επιλογή, καταφατικά.

Αφού φτάσαμε στο σχολείο με περίμενε απέξω η Νικόλ ανυπόμονη.

Ν: Έλα βρε αγάπη που είσαι πια;

Ε: Ναι άργησα λίγο...

Ν: Τι λίγο σχεδόν θα χάσουμε την πρώτη ώρα!

Μου λέει και κοιτάζω το ρολόι

8.35

Ποο ρε γαμώτο!

Κοιτάζω δίπλα μου και ο Γιώργος είχε ήδη εξαφανιστεί. Δεν προλάβενε. Θα τον έδιωχνε και έχει ήδη αρκετές απουσίες.

Ε: Να σου πω κάτι;

Ν: Έλα...
Μου λέει ενώ είχε ήδη ξεκινήσει για την τάξη.

Ε: Δεν θέλω να μπω...

Ν: Γιατί;

Ε: Γιατί δεν είμαι πολύ καλά. Πήγαινε εσύ όμως δεν πειράζει!