Μέρος 33ο

120 24 20
                                    

Τραγούδι: Don't speak - No Doubt

Το βράδυ θα κοιμόταν εδώ η Νικόλ και αύριο θα πηγαίναμε μαζί σχολείο.

~Το πρωί~

Σηκώνομαι, ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάζω δεξιά αριστερά και δεν βλέπω πουθενά την Νικόλ. Κοιτάζω και η ώρα ήταν 8.30.

8.30; Μα γιατί με άφησαν πίσω; Τι τους έχει πιάσει;

Ετοιμάζομαι γρήγορα και πάω τρέχοντας προς το σχολείο. Φτάνω στην τάξη και λαχανιασμένη χτυπάω την πόρτα.

"Περάστε!"

Την ανοίγω και μπαίνω μέσα. Κοιτάζω τη Νικόλ, η οποία έκανε πως δεν με βλέπει και καλά έκανε γιατί θα πήγαινα εκεί και θα την σκότωνα επιτόπου!

Ε: Συγγνώμη που άργησα. Με πήρε ο ύπνος!

"Τέλος πάντων να μην επαναληφθεί... πήγαινε κάτσε και παρόλα αυτά η απουσία έχει μπει..."

Πάω δίπλα στη Νικόλ και την κοιτάζω με ένα βλέμμα δολοφονικό!

Ν: Εμ, να- να σου εξηγήσω...

Ε: Ακούω!

Ν: Μου είπε ο αδερφός σου να σε αφήσω να ξεκουραστείς. Επειδή έχεις περάσει πολλά και...

Ε: Και;

Ν: Να...επειδή....σήμερα θα ερχόταν ο Άγγελος...

Ε: Είστε τρελοί όλοι ρε γαμώτο;! Λέω λίγο πιο δυνατά, αλλά πάλι καλά είχε τόση φασαρία στη τάξη που κανείς δεν με άκουσε.

~Μετα από 6 ώρες~

Ν: Θες να σε πάω σπίτι;

Ε: Εμ, ναι. Δεν έχω θέμα...

Βγαίνουμε από την πόρτα και πέφτω (κλασσικά) πάνω σε κάποιον. Γιατί όχι δηλαδή; Γιατί η Αριάδνη να μην είναι για μια φορά προσεχτική και να βλέπει μπροστά της;

Ε: Συγγνώμη δεν σε- Μάριε;

Μ: Γεια σου μωρό μου...

Ε: Δεν είμαι το μωρό σου και κατάλαβε το! Λέω καθώς τον σπρώχνω για να φύγω και να φτάσω τη Νικόλ, η οποία είχε απομακρυνθεί και δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι είμαι πίσω. Αμέσως με πιάνει από το καρπό και πετάει πάνω στον τοίχο με αποτέλεσμα να με πονέσει η πλάτη μου. Είχε φέρει κοντά μου το κεφάλι του, και ένιωθα την καυτή ανάσα του στο λαιμό μου, έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα το κεφάλι μου προς την άλλη μεριά.

Μ: Γαμώτο! Είσαι δική μου! Κέρδισα το στοίχημα!

Ε: Δεν είμαι κανενός! Είμαι κομμάτι του εαυτού μου και δεν δέχομαι να μου συμπεριφέρονται λες και είμαι κατοικίδιο! Του φώναξα μπροστά στο πρόσωπο του και εκείνος κάνει μπουνιά το χέρι του και χτυπάει το τοίχο δίπλα από το κεφάλι μου. Εγώ τρόμαξα και τρανατχτηκα.

 Με ξέχασες...Where stories live. Discover now