Με ξέχασες...

Μέρος 32ο

Τραγούδι: Summertime sadness - Lana del Rey

Ε: Η κοπέλα; ρωτάω και αμέσως την νιώθω να κόβετε σαννα της κόβετε η ανάσα.

Κάτι τρέχει με αυτό το κορίτσι...

Έλα; Τι μας λες; Όχι ότι είναι φουλ περίεργη.. έρχεται στο νοσοκομείο σε αγκαλιάζει δεν ξέρεις ποια είναι ξαναέρχεται και ακόμα δεν έχεις ιδέα;! Λέμε τώρα!!!

Καλά μην τσιτωνεσαι...οχου....

Γ: Είναι η αδερφή μου! Δεν σου είχα πει ποτέ ότι είχα το ξέρω. Αλλά εμ..επειδή είναι αδερφή μου..εμ..την έφερε να σου ευχηθεί και εκείνη καλή ανάρρωση.

Πάω κοντά της, χωρίς να υπολογίζω τα παιδιά γύρω μου και στέκομαι από πάνω της καθώς την κοιτούσα μέσα σε αυτά τα τεράστια μάτια. Εκείνη άρχισε να ανασαίνει πιο γρήγορα καθώς κοιτούσε δεξιά και αριστερά

"Αριάδνη" λέει σπάζοντας τη σιωπή και μου δίνει το χέρι της.

Ε: Άγγελος.

Α: Το ξέρω. Θέλω να πω...μου το είπε ο αδερφός μου! Λέει και χαζογελαει κάπως

Πολύ περίεργο...

Πιάνω το χέρι της Φενιας και βγαίνουμε έξω, έβλεπα την μικρούλα που και που να μου ρίχνει κλέφτες ματιές, χωρίς όμως να κοιτάζει πολύ ώρα για να μην το πάρω χαμπάρι. Όμως ποιος έβλεπε ποιον;! Εγώ το κατάλαβα αμέσως. Και κάποια στιγμή οι ματιές μας συναντήθηκαν και αναψοκοκκίνησε.

Θεέ μου. Θα με τρελάνει αυτή...

Αφού μπήκα στο ταξί κατευθύνθηκαμε προς το σπίτι μου και τα παιδιά έφυγαν για τα δικά τους.

Αριάδνης POV

Σήμερα θα πήγαινα στο νοσοκομείο να τον δω! Βέβαια θα ήμουν για εκείνον μια άγνωστη, ένα απλό κορίτσι αλλά εγώ θα τον δω! Και αυτό μετράει!

Μπαίνουμε μέσα και τον βλέπω να κατεβαίνει τις σκάλες, αγκαλιά με την Φένια, καθώς αυτή η μικρή οχιά, είχε πάρει το πιο ειρωνικό της ύφος. Μόλις στάθηκε απέναντι μας, κοίταξα το πάτωμα. Δεν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν το άντεχα αυτό...δεν γινόταν. Χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι η Νικόλ με ακουμπάει απαλά στον ώμο.

Ν: Υπομονή...μου ψιθυρίζει στο αυτί και εγώ γνέφω καταφατικά.

Α: Η κοπέλα;

Με το που άκουσα, η καρδιά μου σφυχτηκε, τα πόδια μου λύγισαν. Το μυαλό μου χάθηκε. Αλλά όχι! Δεν θα έπεφτα μπροστά στην οχιά! Δεν θα της έκανα τη χάρη! Απλά έσφιξα τα δόντια, και έδειξα το πιο πειστικό μου χαμόγελο