Με ξέχασες...

Μέρος 29ο

Τραγούδι: War of hearts - Ruelle (επίσης μπορείτε να το βάλετε όταν είναι μαζί στο νοσοκομείο)

Η κυρία με κατάλαβε παρόλα αυτά και μου έδειξε με το χέρι της προς τα πού να πάω. Έτρεξα γρήγορα προς το διάδρομο και όταν είδα δύο γιατρούς να μπαίνουν με το φορείο μέσα στο δωμάτιο κατέρρευσα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια. Δεν μπορούσα να αναπνεύσει, να δω, το μόνο που άκουγα σαν μια φωνή ήταν...

<<Κορίτσι μου..σου είπα να μείνεις δυνατή! Μην φεύγεις τώρα...>>

<<Μαμά;>>

<<Φύγε τώρα!>>μου φώναξε εκείνη και σαν αν υπάκουσα εγώ άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα στην αγκαλιά της Νικόλ στο παγκάκι έξω από το δωμάτιο του Άγγελου

Ν: ΞΎΠΝΗΣΕ!

Σ: Πως είσαι;

Ε: Που είναι; Λέω καθώς σηκώθηκα

Αλλά δεν απάντησε κανείς

Ε: Πώς είναι; Ξύπνησε; Λέω αλλά πάλι καμία απάντηση

Ε: ΜΙΛΉΣΤΕ ΜΟΥ ΓΑΜΏΤΟ!

Γ: Ακόμα μέσα! Είναι βαριά τραυματισμένος! αυτή τη φορά πήρε το λόγο ο αδερφός μου

Ε: ΕΣΕΊΣ ΦΤΑΊΤΕ! ΕΣΕΊΣ! ούρλιαζα στο διάδρομο καθώς χτυπούσα με τα χέρια μου το στήθος του Σπύρου.

Σ: Είναι καλό να ξεσπας! Συνέχισε! μου είπε ήρεμα και εγώ σταμάτησα τον κοίταξα και κάθησα σε μια άδεια θέση. Πέρασαν τουλάχιστον 3 ώρες και με πήρε ο ύπνος στον ώμο του Χρήστου. Τον συμπαθούσα πάντα πιο πολύ! Όχι ότι οι άλλοι δεν ήταν καλοί αλλά αυτός φαινόταν ακόμα καλύτερος.. η Νικόλ είχε αποκοιμηθεί στον ώμο του Γιώργου ενώ τα άλλα δύο αγόρια ήταν ακόμα ξύπνια. Είχε έρθει και η Ίριδα, μαζί με τον Σπύρο και περίμεναν μαζί..

Κάποια στιγμή ακούω μια πόρτα να ανοίγει και πετάγομαι όρθια.

Χ: Σιγά βρε κοπέλα μου...

Εγώ σαν απάντηση του έριξα μια άγρια μάτια και γύρισα

Ε: Γιατρέ...πώς είναι;

Γ: Εμ..δεν..δεν...έχει ξυπνήσει ακόμα...λυπάμαι..του κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και είδαμε ότι έχει ένα κάταγμα στο κεφάλι. Είναι πολύ σοβαρό. Αν έχει δυνατό οργανισμό θα ξυπνήσει. Αυτό βασίζεται πάνω του!

Σ: Μπορούμε να τον δούμε; ρωτάει ο Σπύρος

Γ: Ένας τη φορά. Όχι μαζεμένοι!

Εμείς γνεφουμε καταφατικά

Ι(ριδα): Ίσως να μπει η Αριάδνη πρώτη...