Με ξέχασες...

Μέρος 12ο

Τραγούδι: bellyache - Billie Eilish

Γ: Μάλιστα...μην ανησυχείτε όμως τώρα. Έχει ξυπνήσει. Απλά χρειάζεται πολύ ξεκούραση. Σε τρεις μέρες μπορεί να γυρίσει σπίτι της...

Μ: Μπορούμε να μπούμε να την δούμε;

Γ: Ναι όμως όχι για πολύ. Για λίγο..

Γ: Ευχαριστούμε γιατρέ, ευχαριστούμε!

Αριάδνης POV

Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου, άσπρο ταβάνι, άσπροι τοίχοι...

Μα καλά που βρίσκομαι;

Πάω να σηκωθώ και νιώθω ένα χέρι να με κρατάει πίσω.

"Μην σηκώνεστε δεσποινίς. Αφήστε λίγη ώρα και μετά..."

Ξανά κάθομαι προς τα πίσω, μέσα ήταν δύο κύριοι ένας που σημείωνε κάτι και ο άλλος με κοιτούσε. Συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν απλοί κύριοι αλλά γιατροί! Μου έρχονται flashbacks από το απόγευμα...

Βγαίνουν και οι δύο έξω και με αφήνουν μόνη. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και μου ήρθε η ανάμνηση του ονείρου που είχα δει το πρωί.

Μήπως αυτό εννοούσε η μητέρα μου; Μήπως ήθελε να με προειδοποιήσει;

Αμέσως ακούω την πόρτα να ανοίγει και να έρχεται φουριοζα η Νικόλ και με αγκαλιάζει.

Ν: Αααα Αριάδνη...πόσο μας ανησύχησες!

Ε: Ε...εμ...ααα

Ν: Γιατί δεν μιλάς; Δεν μπορείς; Οχ Παναγία μου έμεινες μουγκή!

Ε: Νικ-κολ με-ε πο-νας προσπαθώ να βγάλω της λέξεις αλλά η μουλάρα με πίεζε στα πλευρά.

Ν: Τι; Δεν σε καταλαβαίνω!

Ε: Με πονάς βρε βόδι! Της είπα κανονικά

Κοιτάζει στο κρεβάτι και παρατηρεί το χέρι της που μου πατούσε τα πλευρά.

Ν: Οο συγγνώμη....χαχαχα λέει και γελάει όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Γ: Πώς είσαι αδερφούλα;

Ε: Καλά είμαι. Εμ...ο μπαμπάς;

Γ: Άστον αυτόν θα τα συζητήσουμε μετά!

Ν: Λοιπόν μόλις βγεις θα σου κάνουμε πάρτυ

Ε: Να λείπει! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ αλλά δεν είμαι σε θέση για πάρτυ...

Ν: Αααα καλαααα...
Λέει κάπως λυπημένα..

Βλέπω τον Γιώργο να πιάνει από την μέση την Νικόλ και η Νικόλ κάπως να τραντάζεται με την κίνηση του, είπα να το παίξω αδιάφορη για να δω που το πάνε.