Με ξέχασες...

Μέρος 17ο

Τραγούδι: Boss bitch - Doja Cat

Περπατήσαμε όλο το δρόμο αγκαλιά. Δεν είπε κανείς τίποτα! Μόνο και μόνο η αγκαλιά έφτανε για όλες τις λέξεις που θα ήθελε ο καθένας να πει.

Μόλις φτάσαμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Με γυρνάει από μπροστά του για να τον βλέπω.

Μ: Λοιπόν...εδώ σε αφήνω μωρό μου

Ε: Ναι...
Λέω και κάνω ένα λυπημένο προσωπάκι

Μ: Τα λέμε μετά.

Ε: Εντάξει...

Πάω στην πόρτα και την ανοίγω. Ο Μάριος περίμενε μέχρι να μπω και μόλις άνοιξα την πόρτα πήγε να φύγει.

Ε: Μάριε!

Γυρνάει και με κοιτάζει.

Ε: Συγγνώμη για πριν...δεν το ήθελα!

Μ: Πέρασε τώρα αυτό. Δεν πειράζει. Τα λέμε.

Εγώ γνέφω καταφατικά και μπαίνω μέσα. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου όταν βλέπω τον Γιώργο να έχει ακουμπήσει με τον ώμο του τον τοίχο με αποτέλεσμα να εμποδίζει την είσοδο.

Ε: Συγγνώμη, να περάσω;
Λέω ειρωνικά

Γ: Όχι! Τι έπαθες εκεί έξω;

Ε: Εγώ; Τίποτα!

Γ: Μην μου τα πουλάς εμένα αυτά! Άλλαξες!

Ε: Έπρεπε κάποια στιγμή!

Γ: Τι εννοείς;

Ε: Γιώργο...θέλω να πάω στο δωμάτιο μου!

Γ: Άκου, για να μπορέσουμε να συζήσουμε μέσα σε αυτό το σπίτι πρέπει να συμβιβαστούμε κιόλας σε κάποιους κανόνες!

Ε: χαχαχαχαχαχα ωραίο το αστειάκι σου Γιώργο χαχαχα

Γ: Δεν ήταν αστείο. Από εδώ και πέρα αμέσως από το σχολείο θα έρχεσαι σπίτι. Και τέρμα οι επαφές με τον Άγγελο. Μην τολμήσεις και του ξαναμιλήσεις! Έτσι και μάθω κάτι...

Ε: Τι; Τι θα κάνεις; Θα με χτυπήσεις; Θα με διώξεις από το σπίτι; Τι; Τι άλλο να μου κάνει κάποιος; Τα έχω περάσει όλα! Τι θες; Όλοι σας! Τι θέλετε από εμένα; Τι έχω κάνει πια;

Πάλι αυτή η ερώτηση στο μυαλό μου. Μα γιατί δεν μπορεί κάποιος να μου την απαντήσει; Γιατί συνεχίζει να παίζει με τις σκέψεις μου; Γιατί;!

Ο Γιώργος δεν μίλησε, απλά πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεφυσηξε. Έφυγε από την μέση και με άφησε να περάσω.