Με ξέχασες...

Μέρος 13ο

Τραγούδι: Blinding lights - The Weekend

Χτυπάω την πόρτα.

Την πρώτη φορά δεν μου άνοιξαν.

Χτυπάω δεύτερη.

Τίποτα.

Χτυπάω τρίτη και ανοίγει μπαίνω μέσα και τι να δω!

"ΚΑΛΏΣ ΉΡΘΕΣ ΑΡΙΑΔΝΗΗΗΗΗΗ!!!"
Ήταν όλοι μαζεμένοι, όλοι οι φίλοι και μου είχαν κάνει έκπληξη. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, κυριολεκτικά! Κοίταξα τριγύρω, ο Στέφανος, ο Γιώργος, η Νικόλ, νταξει όχι ότι έχω και πολλούς αλλά και αυτοί μου κάνουν φυσικά. Γυρνάω από πίσω και κοιτάζω τον Μάριο.

Ε: Εσύ το ήξερες αυτό;

Μ: Φυσικά! Είπε και γέλασε.

Κατευθείαν σάρωσα το δωμάτιο και κατευθύνομαι προς την Νικόλ.

Ε: Να φανταστώ, δικά σου είναι όλα αυτά;!

Ν: Έμα ρε φιλενάδα δεν γινόταν...
Λέει παραπονεμένα.

Ε: Τέλος πάντων, ασχέτως αν με παρακουσατε ενώ σας είπα ότι δεν θέλω, θα το ξεχάσω. Υπό έναν όρο!

Όλοι με κοιτούσαν με ανυπομονησία και αγωνία περιμένοντας τι θα πω.

Ε: Έχετε τούρτα;

Γ: Μα φυσικαααα
Λέει ο αγαπημένος μου αδερφός και όλοι γελάμε.

Ήταν ένα όμορφο βράδυ, ασχέτως αν ακόμα δεν είχα λύσει κάποια προβλήματα με τον Γιώργο, περνούσα πολύ ωραία. Χορεύαμε, τρώγαμε, πίναμε και κατά τις 11 τα παιδιά έφυγαν αφού επιμενανε ότι πρέπει να ξεκουραστώ. Τους χαιρέτησα και πήγα στην κουζίνα να μαζέψω και να πλύνω τα πιάτα. Ο Γιώργος ήταν στο σαλόνι και μάζευε τα ποτήρια και κάποιες χαρτοπετσέτες που είχαν πέσει στο πάτωμα, μάλλον...δεν είχαν πέσει τις ρίχναμε εφόσον χορεύαμε.

Ε: Λοιπόν;

Γ: Τι λοιπόν;!

Ε: Γιώργο τι θα γίνει; Τι θα απογινουμε; Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;

Γ: Μην ανησυχείς καθόλου! Όπως σου είπα έχω πιάσει μια δουλειά προς το παρόν. Μετά μωρέ θα μεγαλώσεις και εσύ και θα τα βγάλουμε πέρα. Θα είναι όλα πιο εύκολα. Μην ανησυχείς! Έλα τώρα να ξαπλώσεις γιατί ακόμα δεν είσαι πλήρως καλά!