You're Mine (Jailene)

Chapter 26: Questions

Jairus’ POV

Pagdating ko pa lang sa bahay ng mga San Pedro rinig na rinig ko na ang maka tindig balahibong iyak at sunod-sunod na hampas ng isang latigo. Mabilis kong tinungo ko ang kwarto kung saan nag kumpulan ang mga kasambahay ng mga San Pedro. Nadatnan ko doon si Tita Barbara na umiiyak habang pinaghahampas ang pinto. Puro iyak lang ni Sharlene ang naririnig mula sa pintuan, I was frigetting while thinking that the strikes were hit not on an object but on Sharlene’s body. Sa ideyang ito awtomatiko kong nasipa ang pintuan na nagpabukas dito.

Nanginig ako sa aking nakita, Sharlene was laying unconscious on the floor after I broke into her room. Nanlaki ang aking mata nang makitang e aangat pa sana ni Tito Victor ang kanyang hawak na pamalo sa katawan ng walang kalaban-laban niyang anak.

“You s*n *f a b*tch!”

Brought by raging anger, I gave a huge blow straight at Victor San Pedro's face. My Dad taught me how to respect older people like this animal, pero hindi ko kayang e bigay ang isang respeto sa taong walang kaawa-awa at ni anak niya ay di kayang respetohin. Bumagsak si Tito Victor sa sahig habang hinihimas ang nag duduguan niyang labi, hindi na ako nag aksaya pa ng panahon at dahan-dahang binuhat si Sharlene.

“Gago ka! Sinong nagpahintulot sayo’ng maki alam?!” Sigaw niya ngunit mas binigyan ko ng pansin ang pag-aayos ko ng pagkakabuhat kay Sharlene.

“At sinong hindi makikialam sa pinanggaggawa mo?!”

“Baka akala mong natatakot ako sayo Jairus? Hindi mo alam ang kaya kong gawin.”

Hinarap ko siya na nasa mga braso ko na ang walang malay na niyang anak. “Wala akong pake kung ano man yang kaya mo, but this will be the last time that you’ll touch my wife.” Naglakad na ako palabas ng pintuan bago huminto dahil sa galit na aking nasaksihan. “Consider your partnership with the Aquino’s, done.” Muli akong naglakad palabas ng kwarto.

“You’re not the one who’ll decide!” Rinig ko pang pahabol niyang sagot. Wala na akong panahon para pakinggan pa ang mga walang kwenta niyang sasabihin, kailangan ko lang masugod si Sharlene sa opital.

 I saw Tita Barbara covering her mouth as she looks at the helpless body of her daughter.

“Anak..” Sandali niyang hinimas ang mukha ni Sharlene pero agad akong napatuloy ng lakad dahil ayoko nang magtagal pa si Sharlene sa bahay nilang ito.

I drove straight to the nearest hospital na inasikaso naman kaagad si Sharlene. Habang nag hihintay sa labas ng silid kung saan siya sinusuri, hindi ko maiwasang mag replay ang lahat ng aking nasaksihan kanina. Nagagalit ako sa kanyang ama, walang siyang puso! Pero mas nangibabaw ang takot ko nang makita si Sharlene na walang malay at naka tihaya sa sahig. Ngayon lang ako natakot ng ganito sa buong buhay ko. Ang alam ko lang sa mga oras na yun ay kailangan ko siyang alisin sa bahay na yun, malayo sa marahas na kamay ng ama niya at malayo kung saan siya nasaktan ng husto.

Wala ngang puso ang ama ni Sharlene pero anong nangyari at bakit niya iyon nagawa sa anak niya? Kahit na mala hayop ang ugali ng ama niya hindi naman siguro niya sasaktan ng ganoon na lamang si Sharlene kung walang dahilan. Kung anong dahilan man yan, hindi iyon sapat para saktan nalamang niya ng ganun ang kanyang anak.

“Mr Aquino?” Naangat ko ang aking ulo at agad tumayo nang lumabas na ang Doctor mula sa silid kung saan sinuri si Sharlene.

“Kamusta na siya?”

“She’s okay now.” Napahinga ako ng maluwag dahil sa sinabi ni Doctor. “Namamaga pa ang ilan sa parte ng kanyang katawan na napurohan. Although her wounds are treated pero mas marami pa rin ang pasa na kanyang natamo lalo na sa kaliwang braso niya. Pwede niyo na siyang e uwi but I suggest that she needs to take a rest for three to four days.”