The Life Note At A Time

Kabanata 21

"I'm sorry," I said and put a little smile before I got out of the car. I left out a heavy sight nang basta nya lang pinaharurot ang sasakyan paalis. Nakayuko akong pumasok sa bahay.

I was about to go to my room when I heard a loud noise in tge kitchen. Dali dali akong tumakbo papunta roon. Nanlalaki ang mga mata ko sa gulat ng makitang nakahiga sa sahig at walang malay si Mommy. Agad akong lumapit kay Mommy at marahang inalog alog. Nagbabakasakalimg nakatulog lamang ito.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto kaya lumingon ako roon. Nag aalala ang itsura nila Tito at Tita. Hindi ko namalayan na umiiyak nanaman pala ako.

"Oh my god! What happened?" nagaalang sabi ni Tita Jenny. Umiling lang ako dahil hindi ko alam kung makakapagsalita pa ako sa nangyayari ngayon. Lumapit sila Tita sa amin agad na binuhat ni Tito si Mommy at saka naglakad palabas.

Patuloy lang ako sa pagiyak habang tumatakbo pasunod sa kanila. Dadali akong lumabas ng sasakyan at humawak sa emergency bed habang tinutulak ng mga nurses ang bed.

"Mommy, Don't Leave me. Not yet, please," I begged to her nang ipasok sya sa ER. Naramdaman kong may yumakap sa akin kaya mas lalo akong humagulgol sa pagiyak. Tita Jenny was caressing my back while I'm crying.

"She will be fine." she said assuring me. I just nodded saka bumitaw sa yakap nya at pinusan ang luha ko. Hindi ko mahanap ang rason kung bakit nagawa ni Mommy yun. That made me think.

"Tita, I think I need to go back to the house," mabilis na sabi ko. Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin nya dahil tumakbo na ako palabas ng Hospital at saka sumakay pumunta sa Bus Station. Gladly the bus stop right away pagkarating roon.

Sumakay ako at umupo malapit sa door. I was thinking if my mom was taking sleeping pills all along. And its been exactly 5 months when my brother died. I pulled myself together saka bumaba ng bus at tumakbo papasok ng bahay. Dumeretso ako sa kwarto ni Mommy. At nakita ang nagkalat na gamot. I started crying nang lumapit ako roon at tinignan.

Mom, why? Nandito pa ako. Why did you have to do that? I was crying all along till I heard the telephone rang. Lumapit ako sa may side table at sinagot iyon.

"Ija, gising na ang Mommy mo. Hinahanap ka, bumalik kana dito." pumikit ako ng mariin saka huminga ng malalim bago binaba ang telepono. Tumayo ako at saka inayos ang nagulo kong buhok. Nagsuot lang ako ng cardigan saka lumabas ng bahay.

"Anak," my mom said pagkapasok sa kwarto nya. Nilipat sya ng room right after checking her out. Malungkot akong ngumiti sa kanya. "I'm sorry."

Umiling ako at lumapit sa kanya uoang yakapin. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto dahil lumabas sila Tita at Tito to give us privacy.

"Promise me, you won't do it again. Because I needed you Mom, I want you to be stronger. Remember you told me to be strong?" sabi ko at tumingin sa kanya.

"I'm sorry, I won't leave you. Mahal na mahal kita, anak."

"I love you more," I kissed her forehead. At binantayan sya hanggang sa makatulog ito.

Hindi ako makalabas ng kwarto dahil natatakot ako sa maaaring gawin ni Mommy. We all felt empty because of my brother. We didn't know na mangyayari lahat ng ito. I think my mom needs to go to a therapist she needs to be treated. I need her. She can't leave me yet. I just can't.

Kinabukasan. Nagising ako sa sinag ng araw pero tulog parin si Mommy. Narinig kong bumukas ang pinto kaya tumingin ako roon. Ngumiti ako saka tumayo ng makita si Tita Jenny.

"Umuwi ka muna at ako na ang magbabantay sa Mommy mo." nagaalinlangan pa ako kung iiwan ko ba si Mommy pero sa huli ay tumango ako sa lumabas ng kwarto.