The Life Note At A Time

Kabanata 23

I was overwhelmed with what he said. Hindi ko alam pero bigla ako nakaramdam ulit ng kaba. He was going to utter a word when someone called us to go back in the backstage. Uminom agad ako ng water pagkarating roon habang inaayos ng hairdresser ko ang buhok kong nagulo. Pakiramdam ko ay natuyuan ako ng laway dahil sa sinabi nya.

How would I know what to say after that? Hindi ko naman first time masabihan ng mga salitang iyon ngunit pakiramdam ko ay nagkakasala ako. Alam ko nuong una palang ay hanggang kaibigan lang ang kaya kong ibigay sa kanya. At paulit ulit ko itong pinapaalala sa kanya not knowing na nasasaktan ko na sya dahil sa mga inaaksyon ko.

I really tried to love him back but I can't. It seems like something is preventing me from going through the same thing my ex did to me years ago. I warm up my voice then walk towards the mini platform. I awkwardly smiled to Marcus when he held my hand pagkarating sa mini platform. Pagkatayo roon ay dahan dahan itong umaangat na parang lift hanggang sa nakatayo na kami mismo sa stage. Ngumiti ako sa crowd saka kumuha ng mic para magsalita.

"Before we end this concert, I just wanted to say thanks to all of you who are here, watching us sing. It means a lot to me." naramdaman kong mangingilid na ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan nang maghiyawan ang mga tao saying that they love me. So much.

"Thanks for cheering and continously supporting me. Its so overwhelming. Its funny how I get to sing in this big, big stadium. I will work harder the next time we meet. And again, Thank you. Let's meet again soon!" Pagkatapos kong sabihin yun ay binigay ko ang microphone kay Marcus.

Tumingala ako para hindi tumulo ang aking mga nagbabadyang luha. For me, I consider this was one of my happiest moment in life. Though this is the first time we held a big concert at sa Paris pa. Masaya ako alam ko pero pakiramdam ko ay I should end this na dahil hindi ko ito deserve.

Naalala ko nuong bata ako. Laging pumupunta si Daddy sa may garden ng bahay namin sa San Rafael at may hawak na gitara. Ang sabi nya ay dahil sa kanyang taglay na talento sa pagkanta ay duon sya sinagot ni Mommy. Masaya ako nung mga oras na iyon dahil tinuruan nya akong tumugtog at sumulat ng mga kanta.

Pero lahat nang iyon ay nagbago simula ng mag eighteen ako. Tama nga sila ang saya sa buhay ng tao ay panandalian lamang pero ang sakit ay ayun at naroroon parin at kahit kailan ay hindi mawala wala.

Hanggang sa muli ay ngumiti ako nang matapos ang pagpapaalam namin. Hanggang sa makalabas kami ng stadium ay marami paring tao ang nakaabang sa amin kaya naman lumapit ako sa kanila at isa isang nakipagselfie.

Pagod na pagod ako pagkauwi. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng boses. Agad akong humilata sa kama saka binalot ang sarili sa comforter. It took me a couple of munites before I doze off to sleep.

One year later...

"Congratulations!" masayang bati ni Mommy pagkababa ko nang stage. I kiss her cheek then hug her tight. Today is my Graduation day and guess what? I graduated with a Degree of Architectural Engineering. Yes, I succeed. But, I still have a lot to do.

"Thanks Ma, I love you." nakangiti kong sabi bago kami lumabas ng gymnasium. Maraming camera ang bumumgad sa amin pagkalabas. I just suppress a smile to them saka tumayo sa gitna to give them a proper way to shot me a photos. Dahil alam ko mamaya o bukas lang ay nasa loob nanaman ako ng Television.

That the Young Artist of Zalora Company was graduated today with a degree of Architectural engineering. I tried to answer those questions they asking, but one of them caught my attention.

"Miss Adella, are you going to quit on being singer and just work as an Successful Architect?" A reporter asked while holding a mic infront of me saying that I should answer. I managed to smile when I know what to say.