His Ignored Love

Ignored 19

A/N: sorry sa mga typo and grammatical error. Happy reading!

===========

We already decided to go home later afternoon but here we are, already home.

Matapos ang pagtakbo ko pabalik sa kwarto namin ay agad kong niligpit ang mga gamit. Ilang minuto lang ay sinundan niya ako at naabotan niya akong nagbabalot. He tried to make me feel good, to cheer me up and convince me to stop packing up and spend our remaining time there but he failed. He even said it was okay to him, that he understand why I am not wearing my ring, that it doesn't matter 'cause the important thing is I am his wife and we already registered under the law. The fuck!

I hate him for that! I hate him for always saying it's okay were the truth it is not! It wasn't okay at all! Ring is a sacred thing for a married couple. It wasn't just a ring. It's a scared ring, not just a ring. And fuck me for not wearing it. For removing it like it doesn't mean anything! I am worse!

“My queen,” tawag pansin niya sa akin. “pansinin mo naman ako. I told you it's okay.”

I wanted to shout at him so bad and tell him that it's not okay at all, but everytime I look at him I always have my tongue got cut and couldn't utter even a single word dahil sa labis na konsensiya at kahihiyan.

Why would I be angry at him? Who am I to shout at him? Do I have the right to do so? Where in fact I was at fault for not giving importance to our wedding ring from the start.

Mula pa kaninang umaga ko siya hindi pinapansin hanggang sa byahe pauwi. At ngayong nakauwi na kami ay hindi ko pa rin siya pinapansin. Rinig ko ang mararahas niyang paghinga sa tuwing sinusuyo niya ako na kausapin siya pero umiiwas ako.

Maging sina Mama at Papa ay nagtataka sa kinikilos ko dahil panay ang masid ko sa paligid — sa buong bahay, nagbabakasakaling mahagip ng mata ko ang kwintas.

Sa bahay ni Jaze kami umuwi kanina at agad ko namang sinuyod ang buong lugar para hanapin nga ang kwintas ko kung saan ko ginawang pendant ang singsing. Pero nang walang mahanap ay umuwi ako sa bahay. Umayaw si Jaze dahil gusto niya muna kaming mag-usap para ayosin ang problema namin pero nagpumilit ako dahil alam ko sa sarili ko na kahit anong usap naming dalawa hindi namin iyon maayos hanggat hindi ko nakikita ang singsing.

Nang maalala ko kung saan ko nailagay ang kwintas kasama ang singsing ay mas tumindi ang hangarin kong umuwi kaya wala siyang nagawa kundi ang sumama sa akin. I felt bad for spoiling our time together but finding the ring is more important to me now. Marami pa namang pagkakataon para makapagbakasyon kaming dalawa.

Pagdating sa bahay hindi ko na nagawa pang batiin sina Mama at Papa dahil agad akong dumeritso sa kwarto at hinalungkat ang lahat ng plastic at paper bag ng pinamili ko dahil natandaan kong doon ko isa sa mga lalagyan ng pinamili ko iyon nailagay nang marahas kong tanggalin sa leeg ko sa matinding galit kay Jaze matapos nga ang nasaksihan ko sa opisina niya.

Hinalungkat ko ang lahat ng gamit sa kwarto, maging sa kwarto ng mga kapatid ko ay hinanap ko. Hindi ko pinalagpas ang lalagyan ng mga plastic at isa isa iyong tinignan.

Mula nang makauwi hanggang sa gumabi na wala akong nahanap ay lumakas na ang iyak ko na puno ng hinagpis sa nagawang kasalanan. How fuck am I for losing our ring! Kahit sabihin pa na hindi ko siya gusto, na napilitan lang ako sa kasal namin ay hindi pa rin makatarongang iwala ang singsing na may basbas ng simbahan.

“It's okay, My queen.” he said as he hugged me tightly and showering me small kisses on my head and cheek.

“It's not okay, Jaze! Wedding ring natin 'yon tapos iwawala ko lang? Kahit kailan hindi magiging okay 'yon!” I cried on his shoulder, not letting me go.