SWAL12

315 54 0
                                    


It's been a month since I wake up from sleep after getting bone marrow transplant. Nakakagulat na ang bilis ng recovery ko. But, Mrs. Castro just told me na it's still normal because I'm young and my body is healthy for me to recover that fast.

And I'm happy that I'm totally now. Today's my last day in the hospital. One month din akong nag-stay dito. At sa one month na 'yon, never bumisita ang magaling kong asawa.

Francine came here para sunduin ako. Though, I told her na hindi na kailangan. Clark went here a while ago and told me that he'll be fixing the bill at iuuwi na ako.

"You'll be discharge today, but your husband isn't here." Francine commented while I fix my stuffs. Well, ni hindi nga siya bumisita sa loob ng isang buwan ang sunduin pa kaya ako.

"He's busy, says Clark, and the whole time I'm here, he never showed up." I faced her sitting, "He donated me his bone marrows and let Clark took care of everything for me. Nakakahiya naman kung idedemand ko pa na bumisita siya or siya ang sumundo sa akin. I'm no important after all."

"Kahit na! He's still your husband. Ano ba naman kahit isang oras lang na pagkawala niya sa trabaho para bumisita, hindi ba!" She sounds pissed.

I just shrugged in response. Hindi naman big deal sa akin 'yon. Naiintindihan ko kung hindi siya maglalaan kahit ilang minuto para makita o kamustahin ako. As if naman, at saka, let's just say na ang pagbisita na Clark is in behalf of him.

Matapos makapag-ayos ay bumaba na kami sa lobby. Naabutan namin si Clark doon na hinihintay na lang pala kami.

Akala ko sasama pa si Francine sa bahay, pero nagpaalam na itong may aasikasuhin pa daw para sa bagong story na isinusulat niya.

So I end up coming home with Clark.

Naging mabilis lang naman ang biyahe at nakauwi agad kami. Naabutan ko si Manang na nagluluto ng breakfast.

"Welcome home, ija!"

"Good morning, Manang" I greeted back.

"Kumusta ang Sweden?"

Sweden?

"Po?"

"Sabi ni Aldrich nagpunta ka sa ibang bansa para sa trabaho. Hindi ka man lang nagpasabi." Sabi nito na parang may pagtatampo ba sa boses.

"She's tired, Manang." Someone spoke behind me and when I look at that someone I saw the man I never heard of for a month.

Tinaasan ko ito ng kilay at nagkibit-balikat lang naman ito.

Nang parehas kaming nakaupo at nakaalis na si Manang ay saka lang ito nagsalita.

"She doesn't know you're in a hospital. She's grandma's spy. At kapag nalaman niyang may sakit ka at ako ang nag-donate ng kailangan mo, she'll be suspicious." Paliwanag nito bago nagsimulang kumain.

"That's why you told her I was out of the country for work?" I asked confused.

"Yeah, 'yon ang nasabi ko."

"You could have think of something. Hindi naman kapani-paniwala na nag-ibang bansa ako para sa trabaho. Hindi pa naman ako ganon kasikat para mag-trabaho sa ibang bansa. And Sweden! Seriously?!" I replied.

Grabe naman ang naging dahilan niya.

"Been said. Just go with it. Hindi naman na nagtanong si Mimi about your where abouts." He retorted.

"Still." I just said and started eating.

Tahimik kaming kumakain ng dumating si Zaryl at may kasama itong babae.

Started with a Lie (ON-HOLD)Where stories live. Discover now