My Brother's Wife [GL] [UNEDITED]

Chapter 7 [UNEDITED]

***

"Kuya, inaantok pa ako," reklamo ko kay Kuya dahil kanina pa niya ako tinatapik. Nakadapa ako ngayon at ni hindi ko magawang imulat ang mga mata ko para tignan si Kuya dahil sa matinding antok.

Anong oras na ba? Antok na antok pa ako. Anong oras na akong nakauwi dahil sa gig ko kagabi. Sobrang sakit pa ng katawan at ulo ko.

Nakarinig ako nang pagsarado ng pintuan kaya kahit masakit sa mata ay pinilit kong magmulat. Nakakapagtataka at ni hindi man lang nagsasalita si Kuya.

Pinilit ko ulit matulog pero hindi ko na magawa. Kahit anong gawin kong position ay hindi na ako makatulog. Antok pa ako pero ayaw na ng isip kong matulog kaya bumangon na lang ako at pumunta na sa bathroom ko para makapaghilamos.

Pagbaba ko ay nakita ko si Shania sa kusina na kumakain mag-isa. Nasaan si Kuya? Napatingin ako sa relos ko, it's already 12 in the afternoon at siguradong nasa trabaho na siya ngayon. Ibig sabihin ba nito ay si Shania kanina iyong gumigising sa akin?

Nang makita niya ako ay tumayo siya at kumuha ng isang malinis na plato, kutsara at tinidor. Walang imik niyang nilagay ito sa harap niya at muli na siyang umupo. Napailing ako, ang tahimik niya. Kahit matagal ko na siyang nakakasama ay hindi pa rin ako sanay sa katahimikan niya. Tapos kapag nagsalita naman siya ay sobrang sungit at cold. Hindi ko tuloy alam kung paano siya pakikisamahan lalo na't she's my sister-in-law.

"I'm sorry, I thought you are Kuya kanina," sabi ko rito at naupo na sa harap niya.

Tumango lang siya at tuloy pa rin sa kaniyang pagkain. Hindi kaya napapanis ang laway nito dahil sa hindi niya pagsasalita?

"Aalis ako mamaya," muling saad ko at kumuha ng pagkain, "may practice kami ng mga kabanda ko. Baka kasi magtanong din si Kuya sa 'yo pag-uwi niya."

"You can text or call him."

I rolled my eyes at her. Sabi ko nga. Hindi na lang ulit ako umimik at agad na tinapos ang pagkain ko. Masarap iyong luto niya. Sa totoo niyan gusto ko pa talagang kumain pero nawawalan ako ng gana lalo na't ganoon iyong kaharap ko.

Nang makalabas ulit ako ng kwarto ko ay saktong paglabas din ni Shania sa kwarto niya. Nakaayos siya ngayon at sa tingin ko ay may lakad din siya. I was about to leave nang marinig ko siyang magsalita.

"Saan kayo magprapractice?" Tanong nito sa akin.

Nag-aalangan man at nagtataka ay sinabi ko pa rin sa kaniya kung saan kami magprapractice. Bakit niya tinatanong?

"Let's go."

"Teka," pigil ko sa kaniya dahil naguguluhan talaga ako. Sasama ba siya sa akin? Kaya ba siya nakaayos ngayon?

"Pupuntahan ko ang Kuya mo sa workplace niya. Saktong madadaanan ko naman iyong pupuntahan mo," sabi nito sa malamig pa rin na boses at nagsimula nang maglakad palayo sa akin.

Iyon na ata ang pinakamahaba niyang sinabi sa akin simula nang magkausap kami. Pero ganoon pa rin naman. Walang pagbabago. Kahit mahaba ang sinasabi niya ay wala pa rin itong kaemo-emosyon, cold pa rin.