Business Marriage (COMPLETED)

Chapter 21

RISHAN's Point of View

I was about to speak when Dion did it first. "Excuse me. It would be better if I wait my wife outside." Magalang niyang paalam sa lahat at pinisil ang kamay kong hawak niya bago ito pakawalan.

"No, ijo. You should stay. I think that Rishan needs you on her side." Dad replied.

"But I'm not involve into this matter. This is just within your family, Dad. I understand it." He genuinely smiled at Daddy. My father understood what Dion wants to happen. He respects our personal matter.

No one breaks the ice, so I swallowed my own saliva to gather my guts to speak. "Honestly, I don't know what to say. Hindi ko nga rin alam kung anong dapat kong maramdaman ngayon. All this time, my whole life is a lie. Kaya pala pakiramdam ko bakit parang kulang ako, bakit parang may mali sa pagkatao ko not until this day came." My voice cracked but I managed not to cry. I can't remove the pain. This is so excruciating.

Ms. Carmina stood up and sat beside me kung saan nakaupo si Dion kanina. Hinaplos niya ang pisngi ko at pinagmasdan ko ang namumugto niyang mga mata.

"Don't hate me, anak please," she, then starts to cry. I can't hold my tears anymore kaya napaluha na rin ako. I held her hand na nasa pisngi ko. "I'm sorry, anak. Please forgive me. Patawarin mo ako sa lahat ng kasalanan ko. Sana hindi pa huli ang lahat sa atin. Please forgive me, my princess," usal niya sa bawat paghikbi niya. Hearing how she calls me, I felt how I missed my childhood.

I can't resist her, nangungulila ako sa piling ng tunay kong ina. Hindi ko magawang tanggihan siya. I can't hate her because in the back of my mind, she is still my mother. I miss to have my real mother, because I haven't felt to be cared and loved before from a mother. I never felt it so why should I say 'no' to her now?

Handa na ba ako? There is so much to life than holding your hate to someone. It's not too late for us to build and start a new parent-child relationship with her.

Tumikhim si Daddy, so we diverted our attention at him. "Sana mapatawad mo kami, Rishan. Pinagsisisihan ko lahat ng ginawa ko na nakasakit sa damdamin mo, anak. Forgive us." Tumayo si Daddy at lumapit rin sa akin.

Ngayon ay napapagitnaan na nila ako, ng mga tunay kong magulang. I closed my eyes when they hug me tight, and maybe this moment of my life is unforgettable. I see pictures in my mind happily smiling and my parents are beside me.

Binuksan ko ang mga mata ko kasabay ng pagpalis ko sa aking mga luha. Tumikhim ako kaya napakalas sila ng yakap sa akin. Nakatingin sila sa akin nang may mga nangungusap na mata.

Oh, Gosh I can't resist it.

"It's hard. It's really hard to decide kasi isang galaw ko lang ay pwedeng ikabubuo ng pagkatao ko o pwede ring ikasira ko but one thing I realized, I'm blessed because I'm finally complete and this moment makes me who I am. So, Daddy and Mama?" I looked to the both of them and smiled. "What's past is past and I'm willing to pass these—"

I didn't finish my words when the door opened.

"Rishan! Dad!"

Chills run through my veins going to my spine as I saw who's standing in the doorway now.

I saw him before! He's my Mama's son, right? The guy who I met in the park that day before my wedding? What's he doing here?!

"Totoo ba ito?!" bulalas ni daddy nang makita ang dumating.

He's Allen, right? But he called my Dad as if she is Kuya Rio—what the heck?! A realization came to my mind.

Bago pa man mawalan ng malay si daddy ay nagmadaling dinaluhan siya ni Allen and before I could speak nagdilim na rin ang paningin ko.

*****

I woke up and realized I am lying on the hospital bed and the ceiling makes my eyes hard to adjust in the light.

"You're awake, Honey." Nag-aalalang wika ni Dion habang nakaupo sa upuang katabi ng hinihigaan ko.

Napangiti ako nang mapagtantong nag-aalala nga siya para sa'kin. Nawala ang ngiti ko nang maalala si Daddy.

"W-Where is Dad? H-How is he?" I'm nervous to what he might gonna answer so I hold my breath.

"Don't worry, maayos na ang lagay ng Daddy mo. Nag-uusap sila sa kabilang kwarto ngayon kasama ang Kuya Rio mo. Anong gusto mong kainin, Rishan?" mahaba niyang sagot.

Napakunoot ang noo ko sa sinabi niya.

"K-Kuya Rio?" pag-uulit kong pagbanggit niya sa yumao kong kuya.

Nawala ang ngiti niya at napalitan ito ng pagkataranta na para bang may nasabi siyang hindi ko pa dapat malaman.

Hindi siya sumagot agad kaya inulit ko ang sinabi ko pero hindi niya pa rin sinasagot kaya bumangon na lang ako pero biglang sumakit ang ulo ko kaya napahiga ako ulit. Agad akong inalalayan ni Dion sa paghinga and asking me where it hurts pero umiling lang ako at tinuro ang tubig.

"Dion, I'm asking you and if you won't answer me then I'll go to Dad and seek for answers." May galit sa boses kong sinabi matapos inumin ang isang baso ng tubig.

He sighed. "Magpahinga ka na lang muna, Rishan and we'll wait them." He held my hand kaya napawi ang inis ko at napalitan ng security.

"What do you want to eat, Hon?" Magiliw niyang tanong muli.

Ano ba, Dion huwag kang pa-fall dyan! Isa ka pa, Rishan 'wag kang padadala. Hindi ito ang oras para magpalipad ng butterfly sa tyan.

Binawi ko agad ang kamay ko kaya nagulat siya. Nagulat rin ako kasi naman 'tong isip at puso ko ay nagtatalo na naman.

"S-Sorry. Uhm..,"Nag-isip ko ng idadahilan hanggang sa bigla ko na lang kinamot ng marahas ang ulo ko. "M-Makati kasi ang ulo ko baka may kuto ako." pagsisinungaling ko kahit na ang totoo ay nasasaktan na ako sa ginagawa ko.

Nakatitig lang siya sa'kin at nawiwirduhan kaya tumigil na ako. "By the way, I bought apples earlier. Wait, I'll gonna peel it for you."

"Hindi binabalatan ang mansanas kasi nandyan sa balat halos lahat ng vitamins niyan." Mataray kong puna. "At isa pa, ayaw ko ng mansanas. I want a banana."

Napatigil siya sa sinabi ko at ilang sandali pa ay ngumisi siya ng sobrang nakakaloko sa paningin. "What banana do you want? A big or small banana?"

Wtf?! Agad na nanlaki ang mga mata ko.

"You, pervert! Wala ka nang lugar na pinatawad as if gusto ko yang saging mo—" Napatigil ako sa aking sinasabi nang humagalpak na siya ng tawa.

"Seriously?! Hahahahaha. Come on, Rishan! You're funny! I was just asking the size of the banana that you want 'cause I bought two different bananas."nagpipigil  siya habang nagsasalita at tinuro niya ang mga saging na nasa coffee table. Nandoon nga yung mga saging na may maliit at malaki, and apples too.

"Ewan ko sayo! Hindi ako gutom! Ayaw ko ng saging!" Naiinis kong bulyaw sa kanya bago tumalikod.

Tawa pa rin siya ng tawa pero bahala siya sa buhay niya. 'Di naman siya mamamatay agad pag nasobrahan ng hangin sa tyan kasi nasa hospital naman kami.

Nagulat ako nang bigla niyang halikan ang ulo ko at lihim akong napangiti.

"I'm just joking, Honey. Just tell me what you need nandito lang ako sa tabi mo. Take a rest now, he said before sitting back to the chair beside me.

I can't deny this feeling anymore because I'm slowly falling inlove. Or am I already inlove before I realized?