once upon a september ✅

Chapter 5 - Chance?

I came to the hospital the next day feeling down. Hindi ko alam kung bakit, pero ang sama talaga ng gising ko at ang sakit pa ng likod ko.

Pero hindi parin maiaalis ng masamang pakiramdam ang pagkamangha ko sa kulay orange na puno.

Nagflash sa memorya ko ang imahe ni Koa habang naglalakad nung araw na yun, pero agad ko ring inalis ito sa aking isipan.

Stop it Kleng. Masyadong kang mapantasya! Hmp.

Nagmadali akong maglakad dahil miss ko na ang mga bata, at bumalik na naman ang masamang feeling sa akin.

What is this?

Hindi ko maintindihan.

Mas lalong lumakas ang talbog ng puso ko nang makitang walang laman ang office.

Nasaan si doki at si Miss Jam?

Hindi na ako pumasok sa office at sinuyod ko na ang ospital para hanapin sila. I wore my mask to protect myself and walked around the hospital nang makita ko ang nanay ni Penny na umiiyak.

That moment i knew, and it broke my heart to pieces i felt myself cry and i'm suddenly short of breath.

Have you ever experienced that moment of blankness, na para bang walang saysay ang mundo o ang buhay.

Na akala mo, sa isang sandali, walang Diyos dahil hinayaan niyang mangyari ang isang karumal dumal na bagay na ito.

That moment na akala mo wala ka nang pag asang matupad ang mga adhikain mo sa mundo.

I felt that once before, when i saw the blood on my hands when i coughed it out my lungs.

When after a moment i coughed it out again at parang hindi ka makahinga dahil niluluwa ng baga mo ang dugong matagal na nakatira sa kanya.

I was on the white porcelain sink, coughing my lungs out and all i could think of is i'm dying and i'll never graduate, or have a husband, or have children.

Mamatay akong 16.

And now, at this very moment, i'm feeling this feeling all over again, for Penny and her mother.

The thought of regret, and of endless darkness and grief, the pains of what ifs.

I stared at the crying woman in front of me.

Hindi ko siya malapitan. Ang mga paa ko nakastuck sa kinatatayuan ko na parang gustong umatras at tumakbo papalayo doon.

Pero hindi pwede.

Kahit ano pa man ang nararamdaman ko ngayon, kailangan kong magpakatatag para sa taong mas kailangan ako.

Hindi lang ako ang nawalan.

I held her shoulders and hugged her, and just like an ice melted, she broke down even more, cried more, and grieved more.

She's dying every second right now at walang sinuman ang makakaexplain ng nararamdaman ng isang inang namatayan ng anak.

"Sige lang po. Iiyak niyo lang iyan." I told her calmly.

"Napakabata niya pa Kleng! Ni hindi pa nga siya nakapagtapos ng elementary. Parang kahapon lang sabi niya sa akin na gusto niyang maging doktor kagaya ni dok, tapos ngayon---" Hindi niya na naituloy ang sasabihin nang siya ay humagulhol sa aking balikat.

I know it too. Penny wanted to be a doctor particularly a respiratory specialist.

At mas lalong sumakit ang dibdib ko dahil sa sinabi niyang dahilan.

"Para mas may makaintindi sa mga batang may sakit ate. Ako po ang doktor na pinakamakakaintindi sa kanila diba?"

She wanted to be a doctor to serve kids like her.