Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+1+

p.o.v Niall Horan

*6 jaar later*

'Papa, papa. Wordt wakker' hoor ik Adam ver weg roepen.

Met een zucht open ik mijn ogen en zie Adam met betraande oogjes op mijn bed zitten. Hij heeft me wakker gemaakt, zoals hij heeft geleerd.

'Papa, ik ben bang. Mag ik hier slapen' vraagt de 9 jarige jongen. 'Natuurlijk lieverd, kom maar'.

Hij kruipt onder de dekens. Ik voel zijn kleine lichaampje wat tegen me aan komt liggen voordat hij in slaap valt.

Het is 6 jaar geleden toen mijn leven instortte. Ik had zo hard mijn best gedaan voor Lexi, en toen het eindelijk was gelukt stortte alles in. Ik was niet te troosten in de eerste maanden, tot het eerste jaar. Toen ben ik gaan proberen het weer beter te maken, voor Adam. Hij had me nodig.

Hij heeft me nog steeds nodig. Maar het lukt niet. Het lukt me niet om de beelden uit mijn hoofd te krijgen van haar lichaam. Of al die leuke momentjes die we samen hadden. Ze was zo vrolijk en had zo veel pit. Ik hield van haar, echt heel veel.

Ze voelde als mijn eigen dochter, en ik heb gewoon gefaald. Ik haat het dat ik er steeds aan herinnert wordt dat ik heb gefaald. Vanaf het eerste jaar zijn de nachtmerries ook begonnen. Het ging niet goed, echt niet.

Ik kwam op een punt waar ik niet meer wou slapen, te bang voor de nachtmerries. Maar ik moest slapen en kon de nachtmerries niet tegen houden. Adam raakte er bang van.

Hij hoorde me elke nacht schreeuwen en was zelf aan het huilen in bed. Hij heeft nooit echt steun kunnen zoeken bij mij van wat er is gebeurd. Ik had het te moeilijk met mezelf.

Dus stelde de jongens voor hem onder hun hoede te houden. Elk weekend ging hij naar een van de jongens toe. Hij vond het fijn en kwam heel gelukkig terug. In dat weekend kon ik aan mezelf werken zonder dat Adam zou zien dat ik zou breken.

Ik heb al veel bereikt en heb mezelf al steeds beter onder controle. Daar ben ik trots op, echt waar. Want nog steeds voelt het als een berg van 180 graden die ik heb beklommen. Maar ik weet ook dat er in de daling obstakels zijn.

Een van de blijvende obstakels zijn de nachtmerries. Ik lijk er maar niet vanaf te komen. Elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik haar weer voor me. Ik wil het niet maar het gebeurt gewoon.

Dus heeft een psycholoog Adam geleerd wat te doen als hij mij hoort schreeuwen. Natuurlijk wou ik Adam hier niet voor inzetten, hij is een klein kind. Maar ik wist ook dat er geen andere keus was. Ik was zo uitgeput omdat ik de hele nacht nachtmerries had en niet sliep. Adam kon daar verandering in brengen.

Gelukkig wou hij het heel graag doen. Zijn reden was dat hij niet wou dat ik bang ben. Dat vind ik heel lief van hem. Maar ze hebben hem dus een soort getraind wat te doen bij heftige nachtmerries. Een van de dingen is mij wakker maken. Soms zeggen mensen dat het helemaal niet goed is maar Adam heeft geleerd mij wakker te maken en doet dat dus ook.

Verder knuffelt hij me vaak. Na de nachtmerries is Adam wel bang dus 9 van de 10 keer slaapt hij bij mij. Natuurlijk is het niet goed dat het zo gaat met Adam en mij maar het verwerkingsproces is moeilijk. Echt veel moeilijker dan ik dacht.

Ik zal nooit zomaar over haar heen zijn. En elke keer wanneer ik dan in de stad loop en Sean of Noah zie lopen komt het 2x zo hard aan. Ik weet hoe moeilijk hun het ermee hadden. Sean heeft in al die tijd geen andere vrienden meer gehad en komt nog steeds elke maand bij het graf van Lexi.

Ik kom er ook regelmatig, waarschijnlijk om mijn schuldgevoel af te lossen. Te laten zien dat er toch nog een beetje voor haar ben. Ik zal haar nooit kunnen laten gaan, maar dat hoeft ook niet. Ik moet alleen leren hoe ermee om te gaan.

Dit is niet de manier, dat weet ik, maar het komt ooit goed. Ik ga mijn best doen om een goede vader te worden voor Adam. Hij verdiend het echt.

Ik geef een kus op Adam zijn voorhoofd. 'Welterusten lieverd. Ik hou van je'. Na die woorden val ik ook al snel in slaap.

De volgende dag ben ik al vroeg weer wakker om alles klaar te maken voor Adam. Ik wil dat hij zo lang mogelijk kan blijven slapen om de slaap van vannacht in te halen. Dus ik maak alvast wat boterhammen voor hem, leg zijn kleren klaar en pak zijn tas in.

Zodra ik dat heb gedaan moet ik hem toch echt gaan wakker maken. 'Lieverd, wakker worden. Je moet naar school en papa moet werken'.

Ik geef een kus op zijn voorhoofd voordat zijn oogjes open gaan. 'Hoi papa' zucht hij vermoeid.

Weet je, vroeger toen ik Adam en Lexi kwijt was geraakt voelde ik me een verschrikkelijke vader. Maar dit gaat het nooit overtreffen. Lexi is dood en Adam is doodongelukkig door mij. Hij zal het nooit toegeven maar ik ben zeker geen goede vader voor hem. Ik heb veel te veel problemen om hem te verzorgen.

Maar hij is ook mijn enige lichtpuntje dus ik wil niet dat ze hem uit huis plaatsen. Zo heb ik jeugdzorg ook kunnen overhalen. Natuurlijk wouden ze Adam bij me weg halen, ik ben een slechte vader. Maar ik wist dat ik dan zou instorten, nog erger dan nu. Adam is mijn enige hoop en het enige waar ik voor wakker wordt in de ochtend.

Ik moet door, ook zonder Lexi. Ze zou nooit gewild hebben dat ik Adam zou verwaarlozen door mijn eigen problemen. Hij moet altijd mijn nummer 1 zijn, en dat is hij. Vaak vraag ik me af wat Lexi van me gewild zou hebben, en zo handel ik dan.

Misschien is dat dom, misschien is het een vorm van rouwen. Ik zal het nooit weten. Na 6 jaar weet ik niemand meer die me kan helpen dit te verwerken. Jason is er trouwens ook niet echt beter op geworden. Hij was zo verdrietig, echt niet normaal. En ik voelde me zo schuldig. Maar diep van binnen weet ik dat ik er niks aan kon doen. Ik was er niet bij en die auto had gewoon beter moeten opletten. Lexi had dit niet verdiend, dat is zeker.

(Hier is die dan eindelijk)
(De hoofdstukken zijn best kort. De eerste niet maar daarna wel. Het is echt een heeel slecht vervolg. Ik waarschuw je alvast)