Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+11+

p.o.v Niall

Samen staan we op. Ik rijd naar haar huis en daar stappen we uit. Ik ben zo benieuwd naar hun verbaasde gezicht wanneer ze horen dat Lexi alles weet. Mijn Lexi is gewoon weer terug. En ik kan eindelijk weer zeggen dat ik 2 levende kinderen heb, inverplaats maar 1.

Lexi maakt de deur open. We lopen door naar de woonkamer waar ik haar ouders nog in hun pyjama op de bank zie zitten. Dat is ook niet zo gek want het is nog steeds best wel vroeg.

Waarom zou ze zo vroeg bij mij aan de deur staan? Ach ja, wat maakt het ook uit. Ze is tenminste weer terug. Adam zal verbaast zijn. Maar hopelijk ook blij. De meeste tijd met Lexi herinnert hij zich niet meer maar sommige dingen weet hij wel nog. Ook wel een beetje door foto's hoor. Hij was nog zo jong dat ik me eigenlijk niet kan voorstellen dat hij dat echt uit zichzelf weet. Maar natuurlijk kan het. Ik weet het niet.

'Leni, wat doet hij hier' vraagt haar moeder verbaast, boos kijkend naar mij. Volgens mij vinden ze me niet zo aardig. Wat heb ik ze toch misdaan? Als ik naar de vader kijk heb ik het gevoel alsof hij mijn dood aan het voorbereiden is. En die gedachten vind ik nou niet heel geruststellend.

'Ik weet dat ik Lexi ben en dat hij mijn vader is. Ik ga mijn spullen pakken en ben weg hier' zegt ze zo direct als het kan. Ja, dat is mijn Lexi.

'Wat heeft hij je aangepraat? Je bent Leni, niet Lexi. Lexi is dood' zegt haar moeder. 'Niet waar. Al 6 jaar lang weet ik dat ik Lexi ben. Ik ben Leni niet want ik lijk qua gedrag niet op haar. Ik ben Lexi Horan, en dat zal altijd zo blijven. Dus als jullie me nu excuseren ga ik mijn spullen pakken en bij mijn vader en broertje wonen, waar ik thuis hoor'.

Lexi loopt naar boven, mij achterlatend. Oo god, ik denk dat de moordplannen nu tot leven gaan komen. Ik ben nog te jong om te sterven. 'Ik weet niet wat je haar hebt aangepraat maar weet dat we haar toch wel terug krijgen. Dat is Leni, niet Lexi. En ze komt weer terug bij ons' zegt haar vader dreigend. Of ja, vader? Ik ben nu haar vader weer, en niet deze eikel.

Denk hij echt dat ik Lexi ga afgeven na zo'n slap dreigement? Ik ben echt niet bang hoor. Lexi is 20 en wijs genoeg om niet meer in kinderlokkertrucjes te trappen. En anders zal ik haar nog steeds beschermen. Ik laat haar niet nog een keer iets gebeuren. Dat gaat echt niet gebeuren.

Het heeft 6 jaar geduurd maar ook deze keer heb ik niet opgegeven. Ik zal nooit opgeven als het om Lexi gaat. Alles voor haar. Zij heeft mijn leven gered, ik zal dat van haar blijven redden. Ook al ben ik daar tot op het heden niet zo goed in geweest.

Maar dit keer ga ik harder mijn best doen. Het is me met Adam redelijk goed gelukt en Lexi is nu oplettender en volwassen. Dit keer kunnen er minder gekke taferelen gebeuren. Ze zal iniedergeval niet meer naar een weeshuis worden gestuurd. Dat is al een zorg minder.

'Ik heb haar niks aangepraat, ze kwam zelf naar mij toe. Maar ik ga jullie niet dwars laten zitten. Mijn kind is terug en dat gaan jullie niet verpesten. We gaan uitzoeken wat er is gebeurd en dan laten we het achter ons. Dan kunnen we weer gewoon door met ons leven. En dit keer zal niemand haar nog van me afpakken'.

Na een tijdje komt Lexi naar beneden toe met een grote koffer en een rugzak. 'klaar voor?' vraag ik aan haar. Ze knikt. 'nou, doei dan. Bedankt dat jullie al die jaren voor me hebben gezorgd'.

Ze zwaait naar hun en dan lopen we samen het huis uit. Lekker subtiel Lexi. Dat gaat ze echt nooit leren denk ik. Maar ja, dat maakt haar weer uniek.

(Late update. Echt vermoeiend om weer alles op te starten)