Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+7+

p.o.v Niall

De volgende dag om 4 uur sta ik voor het huis van de ouders van 'Leni'. We zullen nog wel eens zien.

Adam is bij Harry dus daar hoef ik me niet druk om te maken. Hij vindt het altijd zo leuk bij de jongens. Dat maakt mij ook weer gelukkig.

De deur gaat open en er staat een vrouw in de deuropening. Ze ziet er wel normaal uit ja. Wel een stukje ouder dan mij maar dat is niet zo gek. Ik adopteerde Lexi toen ik nog best wel jong was.

'Hallo, u moet Niall zijn?'. De vrouw kijkt me vragend aan. 'jaa, dat ben ik. En zeg maar je'.

We schudden de hand waarna ik naar binnen loop. Zij en haar man stellen zich beide aan me voor.

'We kunnen het ons niet voorstellen maar denken dat je het heel moeilijk hebt gehad met het verlies. Maar hoe zouden wij Lexi kunnen hebben? We hebben elkaar nog nooit ontmoet, en hun volgens mij ook niet'.

'ik weet het niet maar het kan absoluut niet dat Lexi dood is, dat weet ik zeker. Kan je haar er zo bij roepen? Ik wil gewoon iets zien'.

Ze knikken en de vader roept Lexi naar beneden. Ze komt al heel snel binnen gelopen. 'oo, heey'. Ze gaat bij haar ouders staan. 'wat is er?' vraagt ze. 'hij wou iets zien ofzo. Laat hem zijn gang maar gaan. We hebben niks te verberegen'.

'Oke, laat me haar rug zien' zeg ik wat brutaal. Oke, het is niet heel normaal om dit aan iemand te vragen maar hier kan ik wel mijn punt maken dadelijk. Als ze tenminste meegaan.

'Waarom zou ze dat doen? Het is echt vreemd dat u dat vraagt aan haar'.
'als je niks te verbergen hebt laat ze haar rug gewoon zien'.

En dus draait Lexi zich om en trekt haar shirt omhoog. Zoals ik al dacht. Ik wist dat ik gelijk heb. Soms heeft mijn gevoel toch gelijk. 'zie je wel. Jullie zogenaamde Leni heeft een unieke moedervlek op precies dezelfde plek als dat Lexi die had, precies even groot. Dat kan geen toeval zijn. Die moedervlek is namelijk niet identiek en kan Leni dus niet gehad hebben' zeg ik met een grijns.

Ik wist gewoon dat ik gelijk had. 'Leni had die ook dus dat is geen bewijs'. 'jawel, de doktoren hebben me verteld dat het een unieke moedervlek is die niemand anders heeft. Leni kan die niet gehad hebben dus je liegt. Dat is Lexi en dat weet ik honderd procent zeker'.

'Wilt u alsjeblieft gaan? We hebben geen zin in jouw geschreeuw. Dit is Leni en je zal het echt moeten accepteren. Lexi is dood'.

Ik wordt het huis uit gezet. Met open mond blijf ik kijken naar het huis. Hebben ze me er nu serieus uit gezet? Alleen maar omdat mijn argument te sterk was. Er is hier iets vreemds aan de hand, en dat weet ik zeker.

Met een zucht stap ik weer in de auto en rijd terug naar huis. Misschien moet ik even naar een van de jongens toe om erover te praten. Ze zullen me waarschijnlijk voor gek verklaren maar ja, ik moet iets. Ik kan het niet voor mezelf houden.

Naar Harry kan ik niet want daar is Adam al dus blijven er nog 2 over. We hebben afgesproken dat ik Adam ook niet mag komen opzoeken in het weekend. Zo heeft hij echt even rust. Dus ik kan nu niet naar Harry, hoe graag ik Adam ook wil zien. Ik mis hem zo snel, niet normaal.

Ik besluit naar Louis toe te gaan. Niks tegen Liam hoor. Maar dit keer is het Louis zijn beurt om mijn gezeur aan te horen. Iemand moet het weten toch? Ze moeten weten van mijn geheime zoektocht naar Lexi. Nou ja, ik weet wel waar ze is maar ik moet het nog bewijzen. Maar hoe?

Als die ouders nou eens gewoon zouden toegeven zou het een stuk makkelijker zijn. Dan zou ik Lexi gewoon weer terug hebben.

Mijn kleine meisje. Wat mis ik haar toch. Het is al 6 jaar geleden en ze is al zo volwassen. Maar voor mij blijft ze altijd mijn kleine meisje.

(Ik zit echt helemaal in mijn boek waardoor ik steeds vergeet te schrijven 😅)