Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+3+

p.o.v Niall

Ik parkeer mijn auto in de parkeergarage. 'Zo, waar zullen we naartoe gaan?'. Adam kijkt even bedenkelijk. 'naar de lekkere tosti's' zegt hij dan vastbesloten. 'oke, is goed'.

We stappen beide uit en lopen de parkeergarage uit. Samen met hem loop ik naar het restaurantje wat hij bedoeld. We komen er vaak samen dus hij weet maar al te goed hoe alles daar smaakt.

Het zaakje is klein en heel knus. Ik ken de manager en kok goed dus kom ik er graag om even een praatje te maken. En natuurlijk vind ik het fijn dat het niet zo groot is. Even wat rust van alle chaos in mijn leven.

Adam vindt het ook super leuk om daar te eten omdat ze er heel lekker eten hebben en omdat hij iets uit de emmer mag halen om mee te spelen. Alsof hij niet al genoeg speelgoed heeft. Maar ja, ik vind het wel lief. En hij vermaakt zich goed aan tafel.

Het andere wat Adam fijn vindt aan de zaak is dat we bijna nooit herkend worden en anders worden beschermend zodat niemand naar ons toe komt.

Adam is echt niet van de media aandacht. En dat heb ik ook helemaal gerespecteerd. Ik plaats geen foto's van Adam, ik wil dat fans dat zo min mogelijk doen en de paparazzi heeft een verbod om foto's van Adam te maken. Het was een hoop geregel maar voor hem heb ik dat over. En dat is ook wat ik altijd tegen hem heb gezegd. Als hij het niet wil moet hij het zeggen.

En een jaar geleden zei hij tegen me dat hij het echt niet meer leuk vond dat al die mensen achter hem aan zaten. Dus ik heb er een eind aan gemaakt. Ik heb trouwens ook aan al de fans gevraagd hem met rust te laten als ze hem zien op straat. Of als ze mij met hem zien of ze mij dan ook gewoon met rust kunnen laten. Tijd met Adam is ook echt voor hem, en niet voor de fans.

Adam houdt echt niet van mijn bekendheid, en dat merkte ik al op jonge leeftijd. Hij dook weg voor camera's, klaagde over een te groot huis en vond het absoluut niet leuk als er mensen een foto aan hem vroegen.

Ik ben ook voor hem kleiner gaan wonen. Natuurlijk zullen veel mensen dat absurd vinden maar ik vind het ook wel redelijk. Hij heeft het niet voor het kiezen gehad met ouders en heeft het gewoon heel moeilijk. Als ik hem dan kan helpen door in een kleiner en knusser huis te gaan wonen doe ik dat graag.

Hij zei dat hij zich dan meer verbonden voelt met het huis. Hij wil een thuis, niet gewoon 4 muren met een dak. En blijkbaar vindt hij die beter in een klein huis dan een groot huis.

En stiekem vind ik het ook wel fijn om een normaal huis te hebben. Dan voel ik me toch nog een beetje normaal. Ik moet zorgen dat de bekendheid me niet naar het hoofd stijgt.

Maar daarna voelde ik iniedergeval dat Adam zich echt beter voelde. En je zag het ook wel. Hij stemde wel in om toch een soort herdenkingshoekje voor Lexi te maken, dus die is er ook. Het is niet groot omdat het me anders blijft achtervolgen maar ik wou wel iets voor haar in huis hebben.

Maar ik heb dus echt mijn best gedaan om voor Adam een fijn huis en beter leven te krijgen. De fans zijn positief over het feit dat ik Adam zijn wens respecteer en hem dus uit de media houdt. Natuurlijk zijn er fans die denken dat ik het niet tegen hun heb en dan foto's van hem gaan uploaden, maar de andere fans delen die gelukkig niet.

Ik snap dat ze teleurgesteld zijn, maar Adam zijn wens gaat toch echt voor dat. Ik heb het ook niet over hem in interviews en ik deel absoluut geen persoonlijke informatie over hem. Ze weten hoe oud hij is en zijn naam maar daar blijft het wel bij. Ze hoeven niet te weten in welke groep hij zit, op welke school, hoe hij zich voelt of wat voor sport hij doet.

Hij vindt het niet fijn als allemaal onbekende dat weten, dus ik vertel ze echt niks. En eigenlijk ben ik heel blij dat hij me aansprak op dat hij het niet wilde, want ik voelde wel dat ik hem wat meer leek te begrijpen. Niet iedereen vind bekendheid leuk. En ik vind het toch wel fijn hem een beetje voor mezelf te kunnen houden.

'Heey Niall en Adam. Wat gezellig' zegt de manager zodra we binnen komen. 'Jaa, we komen even wat lunchen. Kunnen we aan onze tafel gaan zitten' vraag ik aan hem. We gaan meestal aan dezelfde tafel zitten. Behalve als die bezet is natuurlijk.

'Jaa hoor, er is bijna niemand'. Het is niet echt een heel populair tentje, wat wel zou moeten. Het eten hier is goddelijk en verdiend meer waardering.

Samen met Adam gaan we aan ons tafeltje zitten. 'ik weet zeker dat je al weet wat je wilt he' glimlach ik. Hem kennende heeft hij de hele reis bedacht wat hij wou eten. 'jaa, natuurlijk'.

De ober komt aangelopen en neemt onze bestelling op. Tijdens het wachten praat ik over van alles met Adam, tot ik besluit het aan te kaarten.

'Adam, ik wil graag wat tegen je zeggen'. Hij kijkt me nieuwsgierig aan.

'Ik heb eens goed nagedacht over van alles. En ik heb besloten dat ik echt heel hard mijn best ga doen om Lexi een plekje te geven. Het gaat me niet helpen om maar te blijven rouwen om haar en ik moet ooit verder met mijn leven.

Ik wil gewoon dat je weet dat ik echt heel hard mijn best ga doen. Ik wil er weer 100 procent voor jou zijn. Lexi is verleden tijd, ik kan er niks meer aan doen. Ik kan jou nog wel een goed leven geven, en daar ga ik nu voor.

Dan weet je tenminste waarom we misschien vaker naar de jongens gaan of minder naar het graf. Het gaat me niet helpen als ik elke week naar het graf ga. Jij probeert het achter je te laten maar dat lukt niet zolang ik er nog zo moeilijk over blijf doen'.

Even kijkt hij bedenkelijk, zoals hij wel vaker doet. Hij denkt meestal goed na over zijn woorden.

'Ik ben trots op je papa. En je kan het wel. Lexi was een super goede dochter maar ik weet zeker dat je haar heel trots maakt als je hier overheen komt. We weten dat je het kunt'.

Ik doe mijn best niet te huilen om zijn woorden. Waarom blijft hij toch maar over 'we' praten? Niet dat ik het vervelend vind, maar het is wel confronterend. Hij praat alsof Lexi alleen maar aan de andere kant van de wereld is en hij nog elke week met haar praat.

Soms denk ik echt dat hij met geesten kan praten maar ergens denk ik dat het gestoord is om dat te denken. Hij zegt gewoon dat wat mij beter laat voelen. Waar heb ik toch zo'n slimme en lieve zoon aan verdiend? Ik weet het niet maar ik ben er ontzettend blij mee.

(Ik ben officieel begonnen aan mijn 2de niet fanfictie boek. Voor jullie zal het nog wel even duren want ik heb nog een heel verhaal en deze open staat. Maar ik heb er veel zin in. En ik hoop na het non fanfictie boek weer zin te hebben in fanfictie)