Finding myself back (airplane crash 2) ✔️

+2+

p.o.v Niall

'Oke, we kunnen gaan'. Adam pakt zijn tas en samen stappen we in de auto. Ik ga naar de studio en daarna heb ik een korte afspraak bij de psycholoog.

Elke week ga ik er naartoe. Ergens moet mijn uitlaatklep zijn. De jongens zijn mijn grootste uitlaatklep maar soms wil ik iemand spreken die mij niet zo persoonlijk kent als hun. De jongens willen me helpen, en dat vind ik zo lief. Ze doen alles voor me. Daarom zijn ze ook mijn beste vrienden.

Elke week komen ze een lekkere maaltijd brengen en dan eten we met zijn allen. Dat is het beste moment van de week. Dan zijn we samen en heb ik even oprecht plezier. Dat gebeurt niet vaak meer.

Ik rijd naar Adam zijn school en loop samen met hem naar de klas. 'Veel plezier he lieverd. Ik kom straks weer'. Ik geef hem nog een kus op zijn haar voordat hij zijn klas in gaat.

Wat houd ik toch veel van hem. Na Lexi haar dood is hij alleen maar meer voor me gaan betekenen. Daarom wil ik zo graag dat hij het goed heeft. Hij is de enige waar ik nog voor kan zorgen dus ik wil hem gewoon het beste van het leven laten zien. Dat deze dood ons leven niet kapot maakt, al lijkt het daar soms wel op. Ik ben gewoon niet zo goed in verwerken.

Ik verlaat de school weer en rijd naar de studio. De jongens zullen er ook zijn dus dat vind ik wel fijn.

Daar aangekomen ben ik net zoals normaal de laatste. De andere jongens komen al eerder maar ik moet natuurlijk eerst Adam naar school toe brengen. Ze vinden het ook niet erg dat ik later kom hoor. 'Heey Nialler, hoe gaat het?' vraagt Louis. Hij komt naar me toe gelopen en geeft me een knuffel. 'Het gaat wel' mompel ik.

Het is echt heel lang geleden dat ik heb gezegd dat het goed gaat. Ooit zal dat weer komen, als ik dit heb verwerkt. En ik weet zeker dat ik er bijna ben.

Als ik nou eens van die rot nachtmerries af zou komen zou dat me zeker wat helpen. Helaas lijkt dat voor de komende tijd nog niet het geval. Ik moet er echt mee leren leven.

En ik moet leren me overdag beter te voelen. Laten zien aan Adam dat ik vooruit ga en ik weer wat vrolijker wordt. Misschien kan ik vanmiddag wat met hem gaan doen. Ik weet hoe leuk hij het vind om dingen samen met mij te doen.

Natuurlijk lijd hij veel onder mijn ongelukkigheid, en dat wil ik nou juist voorkomen. Hij is er al wel overheen en wil het leven echt weer oppakken met mij. Maar ik ben degene die dat tegen houd door zo te blijven mokken om haar dood.

Niet gek natuurlijk, ze was wel mijn kind, maar ik moet ook leren dat ik haar hier niet mee terug krijg. Ik heb nu al 6 jaar verspild, ik wil echt niet dat het er meer worden.

Adam blijft niet voor altijd klein dus ik moet echt genieten van de tijd die we nog hebben samen. Voor dat ik het weet gaat hij uit huis en heb ik spijt dat ik al die tijd ben blijven mokken om Lexi.

Ze zou nu al 20 zijn, niet normaal. Wat zou ik trots zijn dat ik gewoon een volwassenen in mijn huis zou hebben. Maar daar is te vroeg een einde aan gekomen. Helaas is het niet anders. Ik kan het verleden niet terug draaien. Ik heb alleen invloed op de toekomst, en die moet ik beter gaan benutten dan wat ik nu voor ogen heb.

'Kom, dan gaan we lekker wat liedjes maken'. Ik loop achter de jongens de studio in waar we beginnen met brainstormen voor teksten. Natuurlijk helpen veel mensen ons en doen we het vaak thuis maar de laatste tijd heeft het veel stil gelegen. Dus nu gaan we hier even met zijn alle liedjes schrijven. Is soms ook wel gezellig.

Na een paar uur moet ik gaan. Op naar de psycholoog.

Daar aangekomen zit hij al te wachten op me. 'Wat fijn dat je er weer even bent Niall'. Hij geeft me een hand. Ik ga op de stoel zitten en hij komt voor me zitten.

'hoe voel je je' vraagt hij. 'Gaat wel' antwoord ik. 'Beter of slechter dan de vorige keer?'. 'Wel wat beter. Ik heb nu echt het gevoel dat ik ervoor wil vechten om ervan af te komen. Ik wil gewoon niet al mijn tijd verpesten door aan iets te denken wat ik niet kan veranderen. Dus ik ga echt hard mijn best doen om te veranderen.

Ik ga vanmiddag met Adam even naar de stad toe om samen weer eens iets te doen. Ik wil hem ook vertellen dat ik echt hard mijn best ga doen deze keer' vertel ik.

'Dat is goed, echt heel goed. Je moet gaan inzien dat je de tijd die je hebt goed moet benutten. Het is niet erg om te rouwen maar je moet de mooie dingen in het leven blijven herinneren. En het is goed Adam hierin te betrekken. Hij kan je misschien wat steunen. Maar betrek hem niet te veel, hij is wel nog maar een kind. Hij heeft het al moeilijk genoeg' zegt mijn psycholoog.

We praten nog kort tot ik weer klaar ben. Nu kan ik Adam gaan ophalen en dan gaan we samen naar de stad toe. Dat vindt hij leuk, ik weet het zeker. Ik trouwens ook.

Tijd met Adam doorbrengen vind ik echt leuk, al laat ik dat niet vaak genoeg aan hem zien. Hij is trouwens echt heel slim, wat ik zo knap vindt van hem. Hij heeft zijn pijn verholpen door dingen op te zoeken en daardoor ik hij best wel slim geworden. Maar voor zijn bestwil heb ik wel besloten hem in dezelfde klas te laten zitten. Hij gedraagt zich al zo volwassen en ik wil dus niet dat hij ook nog met oudere kinderen in de klas te zitten.

Hij houdt het goed vol en verveeld zich niet op school. Maar dat komt ook omdat de juf hem extra uitdaging geeft in de opdrachten.

Op school aangekomen hoef ik niet lang te wachten voordat Adam naar buiten komt rennen. Hij rent gelijk op me af en ik neem hem in mijn armen. Wat is hij toch een knuffelkont, niet normaal. Dat was hij vroeger al en dat is hij nog niet kwijt. Ik vind het niet erg hoor. Ik til hem op en houdt hem dicht tegen me aan. Wat houdt ik toch veel van hem. Zonder hem zou mijn leven zo saai zijn. Hij maakt het echt stukken beter.

'Hee lieverd, hoe is het gegaan op school?'.
'het ging goed'.

Samen lopen we naar de auto toe. 'wil je samen met me even naar de stad? Dan kunnen we even wat lekkers gaan eten ofzo' vraag ik aan hem. 'jaa hoor'. Ik rijd de parkeerplaats af en rijd dan naar de stad toe.