PROLOGUE

632 10 0
                                    

PROLOGUE

Tiningala ko ang malaking simbahan habang hawak ang dibdib gawa ng hingal. Malayo rin ang tinakbo ko para lang may maabutan. Kinuha ko ang panyo sa maliit na bag na nakasabit sa aking braso para punasan ang patak ng pawis sa noo.

I roamed my eyes around and I can't help but be fascinated by the beauty of the large catholic church. I can see from where I am standing how the structure was built as if a single dot matters. The church looks like a replica of some Basilica from Italy because of its Renaissance style; from its structure, the roman type columns and its symmetrical round facade. It was undeniably made to sophistication.

Everyone could conclude without any hint of doubt that whoever did the design was a genius for its beautiful and breathtaking architecture.

Hindi ko naman mapigilan ang ngisi. Tingin ko ang kung sino man ang pumasok dito ay hindi na kailanman magkakasala pa. However, the church also screams that you can only step inside if you are worthy of His forgiveness. Only if you are worthy to witness His great glory.

Huminga ako nang malalim bago nilakad ang natitirang distansya patungo sa malaking pintuan ng simbahan. Kulay abo ito at ang mga nakaukit na disenyo ay kulay ginto.

Ang ganda talaga.

Tumunog na ang kampana hudyat na nag-umpisa na ang kasal. Inabot ko ang malaking pihitan ng pinto at nagkunwaring nahirapan na buksan ito. The huge double doors opened automatically. At ang loob na kanina ay madilim ay biglang nagliwanag nang bumukas ang malaking pinto. Pakiramdam ko ay ako ang nagdala ng liwanag.

I was like an angel but a fallen one.

I walked slowly, gracing the red carpet in the aisle. I wandered my eyes and saw that all people here were wearing white. Contrary to what I was wearing, a black jeans paired with a black blouse. My designer also topped it with a red trench coat partnering my red stillettos.

And of course, let's never forget the bride at the altar, she was stunning beside her groom. They finally reached their happy ending... or that's what everyone thought.

Ang lahat ng tao rito ay kanina pa ako sinusundan ng hindi magagandang tingin. At basang-basa ko sa mga mata nila ang pagkalito, pagkainis, at pagkagulat. Ang iba ay may luha pa na pinakawalan.

Tumigil ako sa paglalakad nang marating ang gitna bago nagpakawala ng halakhak.

"You think I would let you off just like that?" I shrieked. Sinigurado ko na ang pait at galit ay bumabakas sa boses ko.

Ang seremonyas ng kasal ay nahinto na rin dahil wala na sa ikakasal ang atensyon ng lahat kundi na sa 'kin na. That's right, the attention should always be mine.

"Alexa, anong ginagawa mo rito?" the groom asked in disbelief.

"Manonood. Bakit bawal ba?" I uttered in sarcasm.

The groom grinned but there was no humor in it. No one wants me to be here. Eveyone here wants me gone. But I don't care.

Madiin ko lang siya tinignan habang nangingilid ang maiinit na luha sa aking mga mata.

"Alexa, hindi ka pa ba tapos?!" the bride from behind screamed. Agad ko naman binalingan iyon. The agony in her face wasn't really that obvious. Kaunti pa, girl.

"Hindi pa, Rosie. Hindi ako matatapos hanggang nakikitang masaya pa kayo!" I shouted. My voice brought an echo resounding over the whole church.

"Ano ba ang gusto mo?" ani ng lalaking ikakasal.

Tuluyan nang tumulo ang luha na kanina ko pa pinipigilan. "Ikaw ang gusto ko, Lucas! Hindi ba pwedeng ako ang pakasalan mo at hindi iyang kaladkarin na babae na 'yan?!"

She Loved, He Fought (The Daughters' Series #1)Where stories live. Discover now