She Loved, He Fought (The Daughters' Series #1)

Chapter 3

Chapter 3

Freedom

Minadali kong matapos ang aking pagkain para matulungan ko si Elisse sa paghuhugas ng pinagkainan. Kahit hindi ko madalas 'to ginagawa sa amin, marunong pa rin naman ako. Hindi naman kailangan ng brain cells sa pag-uurong.

"Mamalengke kayo 'di ba, Elisse?" tanong ko sa kaniya na ngayon ay abala sa pagsasabon ng mga kutsara.

Tapos ko na rin punasan ang lamesa kaya wala akong ginawa kung hindi panoorin siya. Siguro ako na lang ang magbabanlaw sa mga hugasin.

"Tapos na, Ate," sagot niya.

Kumunot naman ang noo ko. Hindi naman ako natulog at wala naman din akong ingay na narinig kanina. Tapos na agad sila mamalengke? Sa bahay namin inaabot yata ng ilang oras si Mommy sa grocery.

"Gano'n ba. I can help you," I suggested.

"Hindi na, Ate. Kaunti lang naman 'to."

I bit my lower lip. Kung hindi ko siya tutulungan ay wala akong gagawin. Nakakahiya naman.

"Ako na lang magbabanlaw, Elisse," pagpupumilit ko.

"'Wag na, Ate. Hindi ka pa ba mag-aayos? Aalis na kayo ni Kuya," si Elisse.

Oo nga pala! Umusbong na naman ang kaba sa aking dibdib. Muntik ko ng makalimutan na ngayong umaga pala ako aalis dito. Sinabi ko naman kay Elias na wala akong pupuntahan at wala akong tirahan pero bakit parang hindi pa rin siya naniniwala?

Kung gusto niya akong ihatid siguro sa bayan na lang. Doon nalang ako maghahanap ng pwedeng tuluyan. May bayan ba rito?

Kung mayroon man, wala naman din akong pera. How can I survive then? May pera kaya si Elias? Mukhang... wala.

Napasapo ako ng noo. Sinubukan ko pa mag-isip ng ibang paraan para mabuhay sa mga susunod na araw pero mukhang kailangan ko ng tanggapin na malas talaga ako.

What if I'd withdraw from my bank account? Surely, my Mom will know my transaction, and when that happens, they could finally track me. Kahit sa ganitong sitwasyon mas nangingibabaw pa rin sa akin ang galit kay Miguel, kaya kahit walang-wala na ako 'di ko maisip na bumalik doon.

Last straw ko na talaga si Elias. Nakakahiya man pero baka pwede umutang kahit one hundred pesos lang. Babayaran ko at hindi ko talaga siya kakalimutan!

Huminga ako nang malalim bago nagdesisyon na lumabas para hanapin si Elias.

Step by step, I carefully managed to come down using a concrete wooden ladder out of their Nipa House. And the moment my feet reached the ground, the morning breeze embraced me.

It's hard for me to stop my smile from growing. The green landscape is just so breathtaking. Plus, I can see from here the better sight of how the sun rises from the east. I was like in a new different world wherein nature is more ruling that it almost made humans to look like slaves of Mother Nature.

I wandered my eyes around and unlike last night, I can now see clearly what their house actually looks like. It has a big kawayan window to allow the natural light to penetrate the home and it's also helping to keep the inside cooler. Apparently, the house was elevated, and built with stilts. I guess its purpose is to protect the house from floods and also to keep the small animals out of their living area.

I heaved a euphoric sigh of relief. It smells and feels like a breath of fresh air. My smile grew wider when I felt the sudden taste of solitude. The realization of the time I have spent behind bars and how I yearn to get out from it was just nothing but a tease. It's still unbelievable to be finally free.