ARAF

ARAF-3

Herkese yeniden merhabaaaaaa. Öncelikle 2 sene sonra tekrar bu hikayeye geri döndüğüm için çok heyecanlıyım. Kalemimin değişip değişmediğini bilmiyorum. Buna sizin karar vermeniz daha doğru olacağını düşünüyorum. Hepinizi seviyorum. İyi okumlar patates kızartmalarımmm

Media'da Hazal'ın arabada dinlediği şarkı var.

"Hazal, iyi misin?" Merve sorduğu sorunun ardından kollarını bedenime sarmıştı. "Bilmiyorum Merve kötü değilim ama...iyi de değilim. Sanırım korkuyorum." cümlemi bitirdiğim gibi inci tanelerim Merve'nin koluna düşmüştü. "Ben tekrardan aynı şeyleri yaşamak istemiyorum Merve, güzel bir hayat sürelim diye buraya geldik ama baksana peşimde biri var."

Merve bu sefer daha da sıkı sarılmıştı bedenime. O da tedirgin olmuştu biliyorum ama benim yüzümden yansıtamıyordu. "Şişt sakin ol önce tamam mı? Biz iyi bir hayat yaşayacağız, kimsenin seni korkutmasına da üzmesine de izin vermem." söylediği sözlerin üzerine Merve'nin kollarından çıkıp göz yaşlarımı sildim. Bu hareketimin beni küçük bir çocuk gibi gösterdiğini biliyordum. "Gerçekten izin vermez misin?" bu sözlerimin ardından Merve dudaklarına ufak bir tebessüm yerleştirdi. "Tabii ki de izin vermem. Sen benim minicik kızımsın ve anneler çocuklarının iyi bir hayat sürmesi için elinden geleni yaparlar." işte bir kez daha Allah'a şükretmiştim. Hayatıma böyle mükemmel bir insan çıkardığı için.

"Teşekkür ederim, bana bu hayatta anne sevgisini öğrettiğin için." evet, bu sefer ikimizde ağlıyorduk. Anne konusu ikimizin de hassas olduğu bir konuydu. Merve annesini 16 yaşında kanser yüzünden kaybetmişti. Onun gibi başka çocuklarda annesiz kalmasın diye doktor olmuştu. Ben, annemi hiç görmemiştim. Babamın iki eşi de doğum sonrasında vefat etmişti. Evet, abim öz değildi ama ben onu her zaman öz abim olarak görmüştüm. Abimin annesi öldükten sonra babam, annemle evlenmiş. Komşumuz anlatırdı hep annem hayattayken babam bu kadar kötü biri değilmiş. Anlayacağınız ben dünyaya gelince bütün her şey değişmiş. Abim de babam da annemin katili olarak görmüşlerdi beni. Şayet öyleysem abim de katil sayılmaz mıydı? Onun annesi de onu doğurduğu için ölmüştü. Neden babam sadece beni katil olarak görüyordu? İşte hayat bu noktada adaletsizleşiyordu. Ama artık bir önemi yok çünkü Merve'den başka bir ailem  yok.

"Yeter bu kadar duygusallık Hazal. Sen yatıp dinlen bende koruma işini halledeyim." dedikten sonra içeriye telefonunu almak için gitmişti. Ben kendimi koruyabilirim triplerine girmeyecektim. Çünkü kendimi koruyamayacağımı en iyi şekilde biliyordum. Güçsüz değildim ama hayatı en kötü yollarla öğrendiğim için yaralıydım. Yara almak güçsüzlük ise evet güçsüzüm ama ben, insanın yara almasını deneyim olarak görüyorum o yüzden güçsüz bir insan değilim. Sadece...yaralıyım.

Odama geçtikten sonra bir süre yatağımın üzerinde olan fotoğrafa baktım. Bir sapığımın olması son isteyeceğim bir şey bile değildi. Endişeliydim ama şaka amaçlı böyle bir şey yapan insanlarında olduğunu biliyordum. O yüzden fotoğrafı çekmeceme koyup yarınki ilk iş hayatımı düşünmeye başladım. Yarından itibaren insanların hayatları için savaşacaktım. Bunun vermiş olduğu mutluluk paha biçilemezdi. Merve'ye 'iyi geceler' diye seslendikten sonra yatağıma yatıp kendimi uykuya bıraktım.

*******************************************

Alarmı kapattıktan sonra kısa bir duş aldım ve dolabımın önüne geçtim. Şirkette çalışmak için ilk defa gidecektim. Tamam şimdi diyeceksiniz 'eee Hazal dün şirkete uğrayacaktın nasıl ilk defa çalışacaksın?' haklısınız bende olsam bende sorardım. Hemen cevaplayayım, uzun zamandır tedavi gördüğüm için Merve ve patronum sadece tedavime odaklanmamı istemişti. Patronum Mervelerin aile dostu olduğu için bana evrak imzalama dışında hiç dava vermemişti. Kısaca tolerans tanınmıştı. Aynada kendime baktıktan sonra tekrar dolabımın önüne geçip insanlara tatlı kız imajı vermeyi düşünmüştüm. Pürüzsüz cildim ve kısa boyumla bu imajı yaratmak zor olmayacaktı. Saçımı ve makyajımı yaptıktan sonra kendime baktım. Olmuştu.