The Sunrise [COMPLETE]

Chapter 3

Chapter 3: Lights of the Sun

"When do you know that you have a brain cancer?" curious kong tanong sa kanya

"Since I finished my degree in medicine" walang pag aalinlangan niyang sagot

Tumikhim nalang ako ng mapansin ko sa sarili ko na nagiging madaldal nako. Are you that curious so much Sol? Come back to your senses you whore!

"Natahimik ka? Just ask" he gave me an assuring smile

I'm such a fool. Di ko na naman napigilan ang bibig ko. I am so curious with this man, like having a cancer is not similar though its slight similar I guess?to disease?

At andun nanaman ang mga mata niya na nakatingin sa akin.

"Are you okay?" di ko alam kong saan galing yong tanong na yon na lumabas sa bibig ko

Sa simpleng tanong na iyon maaaring may mga sensitibong salita ang lalabas. Pipigilan ko na sana siyang pagsalita ng marinig ko siyang napabuntong hininga at nag salita.

"I'm not" nakaramdam ako ng kirot sa dibdib ng marinig ko ang dalawang salitang iyon, katotohanan.

"Its okay kong-"

"Thank you" he smiled at me. A genuine smile. Parang nanlambot ang puso ko sa ngiti niya.

That's smile, a smile that full of  hopeless and painfulness.

Marami ang mamamangha sa ganda ng ngiti niya na talagang masisilaw ka rito ngunit ang mga mata niya.

Kung anong saya ng mga ngiti niya ay ganoon naman kalungkot ng mga mata niya.

This is how sensitive a simple word "okay" is. You will forcedly wear a mask that will hide your pains and struggles.

"Thank you for your concern" sabi niya habang pinipigilan ang kanyang mga luha.

May kung ano saakin ang biglaang inilapit ang katawan ko sa kaniya at binigyan siya ng yakap.

"I'm sorry, let me hug you come here" may parte sakin na tila kailangan niya ng masasandalan.

Ikinulong ko siya sa braso ko at isiniksik niya ang sarili sa balikat ko. I felt guilty when he starts in silently crying.

Ramdam na ramdam ko ang bigat ng nararamdaman niya sa bawat angil niya sa pag iyak.

Tinapik tapik ko ang likuran niya at hinaplos ang buhok niya.

Mga ilang oras ang lumipas ay parang tumahimik ang paligid. Pinakiramdaman ko ang lalaking nandito pa rin sa balikat ko nakahilig ang ulo at nakatago ang mukha sa aking leeg.

I just realize na kakaiyak niya nakatulog ito.

"Ma'am" nilingon ko ang boses na tumawag sa'kin.

Nakita ko si Nurse Trisha at Nurse Marithea na may dalang trays at wheelchair, may kasama rin silang lalaki na agad nagtungo kay Martin at maayos na iniupo sa wheelchair.

"Kuya naman" reklamo niya muna bago binuhat si Martin.

"Maam, medicine niyo po" iniabot na ni Marithea ang gamot at sunod na iniabot naman ni Trisha ang tubig.

"Pasensya na po Ma'am, Nurse Marithea at Nurse Trisha, sorry po"

"It's okay" I give him an assuring smile at tumingin uli sa tulog na si Martin. He deeply sleep in my neck.

Hinawakan ko ang leeg ko at napangiti nalang.

"Thank you po" at ipinuwesto na niya ang sarili at itinulak na palayo ang wheelchair.

What a relieved! Sana na bawasan ang mga tinatago niyang sakit kahit kaunti manlang. He's suffering to much as I expected. I can't help to be this emotional.

"Tara na po sa loob Ma'am" aya ni Nurse Marithea at inayos na ang tray na lalagyan ng mga gamot

Sinimulat na ring paandarin ni Nurse Trisha ang wheelchair.

Nadatnan namin na bukas ang pinto ng katabi kong kwarto. I take a glimpse nang makarinig ako ng mga naglalakasang apparatus at nagtatarantang mga nurse. Seems like the patient is in critical condition. Di ko makita ang mukha ng pasyente dahil sinara na ng nurse ang pinto.

Binuksan na ni Nurse Marithea ang pinto at inalalayan ako para tumayo isinabit naman ni  Nurse Trisha sa stand ang dextrose at naglakad na ako papuntang kama at nahiga.

"Its a long day for you Ma'am, just press this button if you need something" paalam ni Nurse Marithea bago umalis at kumaway naman si Nurse Trisha.

Napabuntong hininga ako ng tuluyan na ngang lumabas ang mga ito. What to do now?

Tumayo ako sa pagkakahiga at binuksan ang maliit na compartment sa gilid. Nakita ko ang ready to eat meal na beef stake with rice. Tinanggal ko ang foil na balut nito at nang nakasigurong di ito sira ay mabilis kong isinaksak microwave at inilagay iyon doon.

Umaatake ang pagkapatay-gutom ko.

Maingat kong inayos ang kakainan ko at nang tumaas na ang button at bumukas ang microwave ay naamoy ko ang mabangong beef stake.

"Thank you for the food" sabi ko sa taas at nilantakan ang beef stake. Grabe, ang sarap! Parang ngayon lang ako nakatikim non makalipas ang tatlong taon.

Habang kumakain di ko maiwasang isipin ang nangyari 5
years ago.

I'm second year highschool back then, nagsimulang sumikip ang dibdib ko ng napakagrabe. Tatlo kaming magkakaibigan noon and were having fun until I feel the first symptom of this disease. Dati nadadaan pa siya sa simpleng pahinga at pag inom ng tubig not until gumad-duate ako ng highschool. Doon na nagsimula ang pinaka malala at doon rin namin nalaman ang sakit ko.

Tanda ko pa noon kung paano magsisihan sila Mommy at Daddy. Kesyo daw nagpabaya si Mommy sa pagbubuntis sakin at busy naman sa pangbababae si Daddy. Si kuya naman walang pakialam.

Binaliwala ko nalang ang lahat at ginawa ang gusto ko.

Noong magiisang taon ako dito cenelebrate yong debut ko. And guess what happen? Nauwi lang naman sa bangayan nila Mommy at Daddy ang party ko. At natapunan pa ng soda ang gown ko, what a mess.

Dahil sa nangyari di ko na cenelebrate pa ang birthday ko noong mag two-two years hanggang ngayon. It may cause another disaster again if I appoint an event.

Natigilan ako sa pag iisip ng wala na akong masubo sa kutsara. Tiningnan ko ang plato ko at nagulat ng ubos na pala ang kinakain ko nang di ko namamalayan.

"Ang bilis naman maubos" nakanguso kong sabi at iniligpit ang kinainan ko.

Pagkatapos magligpit ay nilinis ko ang lamesa. Medyo nahirapan ako sa pagpupunas nito dahil sa nakatusok na dextrose sa kamay ko.

Pagkatapos nito ay humiga ako sa kama at napatulala nalang sa kisame.

Since that day, I heard the doctor said na mahihirapan silang iprocess ang puso ko. The donor,walang nagtangkang magdonate. At isang bagay lang naman ang nagpawala ng pag-asa sa buhay ko at hihilingin ko na sa pang-huling tibok nito.

A new hopefull day will come to the person who really deserve it the most, its you Martin.