The Sunrise [COMPLETE]

Chapter 20

Chapter 20: Last Sun Will Rise

I can still feel her hands. Hanggang ngayon, I still can feel it. Kung paano niya ito hawakan ng mahigpit. Na parang di na niya ito magawang bitawan.

But when the moment I open my eyes, its just a glimpse of her. The room is empty. Siguro ay namalikmata lamang ako o Hindi ko alam na dahilan.

Pagkagising ko ay di ko makilala ang lahat. My memory was lost. I can't remember anything due to the operations but that happen. Malinaw na malinaw sa'kin alam kong may humawak sa kamay ko.

But still I have no idea who is she. Today's my off in the hospital. Day 3 since I wake up. Nalaman ko rin na doctor pala ako at kapatid ko ang isa sa mga doctor ko. I greeted him pero nagtaka ako sa tugon niya. He just nodded. I don't know why.

They just finished packing my things. I decided to go out of my room to have some air but I am bit curious of this room. No patients pero nililinisan?

I make a step and try to open the door but I'm startled with Nurse Marithea which is behind my back.

"Gusto mong pumasok?" she asked but before I refused she just open the door and I smell a familiar scent inside of it.

Her scent, like a vanilla. I slowly turned ahead to see the room. At tumambad ang malinis na kwarto. Maingat na nakasalinsin at naka-ayos ang kama pati na rin ang unan nito. Sa paligid I amaze to the art work in the wall.

Di ko maiwasang mapangiti sa ganda ng pagkakagawa ng sino mang may ari nito. May kuryosidad kung sinuri ang pinta. Sa paligid ay puno ng itim na kulay na aakalain ng ibang tao ay gabi ang pahiwatig niyo ngunit, I can see a figure of a sun above and in the middle there's a boy holding little lights from a fireflies and a girl who's staring at him, smiling.

Napansin kong binuksan at ipinakita rin sakin ni Nurse Marithea ang mga canvass. I was just stock at the moment and literally my eyes went bigger.

It was just this room is full of paintings or canvass at akala ko'y warder ng pasyente.

"This was amazing" usal ko at hinawakan ang painting na iyon. I'm holding a painting that named Sol. Soleil Farr.

Pinakatitigan ko ang painting na yon at tila naging familiar ito sa aking mata. Natigilan ako at naghanap pa ng ibang painting then I was just stop when I heard a song that Nurse Marithea played in the radio near the bed.

Nitignan ko siya ngunit ngumiti lamang ito sa akin.

The melody of her voice. The calmness and the rhythm. My heart pumps so hard when she say “I am your Sun”.

Natigilan ako ng maramdaman ang pagtulo ng aking mga luha. Tingnan ko muli ang mga obra sa harapan ko na tila may nabuong mga imahe rito.

Napapikit ako sa sobrang sakit ng ulo ko aalis na sana ako sa lugar na iyon ng maramdaman ko ang pagbukas ng kurtina ng kwartong ito.

Napamulat akong hinarap ng sandaling tumama ang sinag ng araw sakin.

"Its sunrise, do you want to watch it?"

And when the moment I first saw the Sun outside this window.

I bursly cried.

She waited and suffered without me.

Muli ay sumagi sa isip ko ang huli niyang mga sinabi habang mahimbing ang pagkaka tulog ko.

"Sa huling pagkakataon, masaya ako sa bawat araw na nakikita kita. Ikaw ang naging sandalan ko sa tuwing nahihirapan. Sa ngayon, gusto ko nalamang manatili rito at hintayin ang pagmulat ng mga mata mo ngunit may saaking katiting na pag asa na sana sa pag sara ko ng aking mga mata ay ang pag bukas naman ng saiyo, Martin. Huwag mo sanang kalimutan na sa bawat paggising mo sa umaga. Maghihintay ako palagi. Narito ako palagi, sa bawat madilim na daang tatahakin mo andito lamang akong magiging sandigan mo"

"Sa bawat paggising mo ng umaga, ang araw ay nariyan para sayo. Ako ay nandito lamang para sayo. You are my greatest companion and for the first time I want you to open your eyes as the sun rise today. I want you to live everyday and see the sunlight. I want you to live and create what you really love, there is something you to find out. And when cruel time comes, hayaan mo kong samahan ka rin hanggang doon. Sa ganong paraan, gusto kong maramdaman mong di ka nag iisa sa laban. Di ko bibitawan ang mga kamay na mahigpit kong hinahawakan"

"Ikaw ang natatangi kong sandigan..."

"...mahal k-kita."

At bumitaw na ito sa pagkakahawak ng mahigpit saaking kamay. And her last words will never be forgotten.

I can't believed that I literally saw an angel to her. She's like an angel, a angel that sent from above.

Gusto kong sisihin ang sarili ko dahil di ko man lang nasabing mahal ko siya. She just left when I was wake up.

An angel from above, is happy now. And those crucial times, panghahawakan ko ang sinabi niya.

A letter of words from her is priceless.

At habang nakatingin sa araw, ay gusto kong tumugon sa mensahe niya.

Kagaya mo, mahal na mahal kita. Ikaw ang naging liwanag ko. Ikaw ang naging araw ko.

Kung may pagkakataon mang ibalik ang kahapon sana, sana nayakap pa kita. Sana nahalikan pa kita. Di ko manlang nahawakan ang mukha mo. Di man lang ako binigyan ng pagkakataong maimulat sumandali ang mga mata ko. Patawad, dahil kung kailang handa ng bitawan ang kamay ko sa panghihina ay di ko ito nahawakan ng mahigpit.

Ngunit gaya ng gusto mo, naimulat ko ang aking mga mata. Panibagong bukas ang tumama. Dumadampi ang sinag nito ngayon saking balat na kung saan ay nararamdaman kita.

Di mo ko hahayaang mag-isa. Gagabayan mo ko at ikaw ang magbibigay ng liwanag sa buhay ko. Gaya ng pinaramdam mo. Gusto kong sabihin ang nilalaman ng puso ko.

"Mahal kita, Sol."