Annalise

Chapter 2

Chapter 2

Favor

Hapon ng pumasok ang isang doctor sa aking silid. Ilang saglit niya akong tinitigan bago nagsalita.  “Are you sure about this?” tanong niya.

“You know Pierce?” pag iiba ko ng usapan.
Tumungo siya. I remember his voice ito ang boses na naririnig ko kagabi na kausap ni Pierce.

So he is my doctor.

“How are you related to him?” I asked him.

“We're cousins.” he replied.

May inabot siya sa’king mga papel.

“I need your signature if you’re really sure about your decision.” Sabi nito at binigyan ako ng  ballpen. “I’ll give you time to think I’ll be back later.” Anito at tinungo ang pintuan.

“C-Can I ask you a favor?” habol ko sa kanya bago pa ito tuluyang makaalis.

Nilingon niya ako at naglakad pabalik sa  harapan ko.

“I can sign the papers but I don’t want to do the procedure. I-Ipakita mo ito kay Pierce patunay na pina-abort ko nga ang bata. I want to leave the country with my child wala akong planong ipalaglag ito. Don’t worry kailan man ay hindi niya malalaman na may anak siya. This child is mine alone.” pahayag ko.

Hindi siya umimik ilang sandali ng katahimikan ang namutawi sa amin. Nakatingin lang siya sa'kin tila pinoproseso ang aking mga sinabi.

“P-Please!” I begged. Nagmamakaawa kong hinawakan ang kanyang kamay  handa akong lumuhod sa harap niya para lang mapagbigyan niya ako.

Malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya.

“I knew this would be your decision... but I did not expect you to obey Pierce to leave the country. You can stay here and keep the baby without living. Malawak ang pilipinas Annalise hindi mo kailangang umalis kung labag ito sa iyong kalooban.” litanya niya.

“I want it too! Gusto kong ring lumayo as far as possible para lang hindi niya malaman na buhay ang baby namin. P-Please Doc! Promise me you won’t tell him our baby is alive. No one should know.” Pagmamakaawa ko habang patuloy ang paglandas ng luha sa aking mga mata.

“Fuck!” rinig kong mura niya.

"I can’t believe this is happening!" Mahinang sabi niya at nagpalakad lakad.

“You want me to shut up?! C’mon Annalise that is my neice, or nephew, or whatever gender it has!”

“Pierce doesn’t want this, so basically this isn’t your nephew or niece anymore.”

Tinitigan niya ako ng masama.

“Okay...fine... I won’t tell anyone just take good care of the child. He’s the first born of the Fuentebella after all. ” he finally said.

“Thank you and I will. You don’t have to remind me.” I replied habang pinupunasan ang aking mukha mula sa mga luhang dumaloy dito.

“I’ll discharge you tomorrow around lunch para hindi maghinala si Pierce. What time is your flight?”

“6pm.”

“Alright at least you still have time to prepare. Ako nang bahala sa papers mo.” Sabi niya at tuluyan ng umalis.

Around 1pm ng sinundo ako ng sasakyan sa hospital for my discharge. Walang nakakaalam sa pamilya ko at ni Pierce sa nangyari sakin. Maging ang mga kasama ko sa bahay ay hindi alam ang nangyari.

I immediately instruct the maid to arrange my things. There’s no backing out I’m really living this time. Hindi na ito para sa akin nalang kundi para na ito sa aking anak. Ang laban ko ay laban din ng anak ko. I’ll do everything to protect my baby.

Kung kinakailangang maging bato ako upang maging kanyang panangga laban sa bangis na hatid nang mundong ito’y gagawin ko. I want to give my child a perfect life I can possibly give.  At magagawa ko lang yon kung malayo kami sa lugar na ito. Malayong sa kanyang ama.

These happenings in my life made me realize many things. Hindi lahat ng may tiyaga ay may nilaga. Yong iba kahit anong pagtatiyaga ay sakit lang ang makukuha.
Pero alam ko rin na sa tiyaga  makakamit ko ang paghilom. Paghilom ng mga sugat, pagkawala ng sakit at pagsilay ng bagong pag asa. Ang bakas nito’y magsisilbing alaala at aral na magtuturo ng leksyon sa mga darating na umaga.

“Ma’am nandito na po tayo.” Sabi sa akin ng driver ko na naghatid sakin sa airport. Lumabas siya at kinuha ang aking maleta sa likod ng sasakyan.

“Ingat po kayo ma’am Annalise.” Sabi nito bago tuluyang pumasok sa sasakyan at pinaandar na ito paalis.

Hindi ako pumasok sa loob bagkus ay kinuha ko ang aking cellphone at tinawagan ang isang numero.