Speciaal Verwant - Moonmates *VOLTOOID*

9. Nieuwe dromen

Averie

Ik rende snel naar de keuken op zoek naar Caith. Ik wild haar graag vertellen over de date die ik vanavond had met Aiden en ik had natuurlijk haar advies nodig over wat ik zou gaan aantrekken. 'Caith!' riep ik vrolijk. 'In de woonkamer.' hoorde ik en snel rende ik naar de woonkamer toe. 'Vanwaar al die vrolijkheid?' vroeg Mack. Ik bloosde. Caith grinnikte. 'Vertel, waar heb je mij voor nodig?' vroeg ze. 'Aiden en ik hebben een date vanavond en ik heb iets nodig om aan te trekken en ik hoopte dat jij mij daarmee wilde helpen.' ratelde ik. Caith grinnikte en knikte. 'Natuurlijk wil ik je helpen, kom mee dan gaan we meteen aan de slag.' zei Caith opgewekt. Samen liepen we naar de trap toen er ineens een vlaag van misselijkheid over mij heen ging. Samen met de misselijkheid kreeg ik het heel erg warm en benauwd. Ik kreep mij net op tijd vast aan de trapleuning anders was ik zeker op de grond gevallen. 'Averie? Gaat het wel?' vroeg Caith voorzichtig. Ik schudde mijn hoofd. 'Mack!' riep Caith nog voor alles zwart werd voor mijn ogen en ik viel.

Ik werd wakker en lag op een met mos bezaaide grond. Ik ging zitten om te kijken waar ik was. Toen viel het mij op dat ik in het bos was en ik had een lange witte jurk aan. Vreemd ik kon mij helemaal niks herinneren. Waarom ben ik hier? Een wit lichtje kwam naar mij toe. Naarmate het dichterbij kwam werd het groter en kreeg het een vorm. Het was geen lichtje, maar een persoon. Een vrouw om eerlijk te zijn. De vrouw kwam steeds dichterbij. Toen ze bijna bij mij was stopte ze met lopen. Tenminste voor zover je dat lopen kon noemen, ze zweefde meer boven de grond. 'Hallo Averie.' Groette de vrouw. Ze had lang licht blond haar dat het bijna wit was en haar ogen leken net de weerspiegeling van de maan. Ze droeg een witte lange jurk. Toen ik haar beter bekeek doemde er een witte wolf naast haar op. De witte wolf had lichte helder blauwe ogen en keek mij nieuwsgierig aan. Ik wilde zo graag weten wie ze was, maar er kwam geen woord uit mijn mond. 'Ik ben Luna, de maangodin.' Stelde ze zichzelf voor. 'Ik heb belangrijke informatie voor je, dus luister goed.' Was wat de vrouw zei. 'Jij en Aiden zijn bijzonder, jullie band is sterk en ik zal je vertellen hoe dat komt en waarom.' Vertelde de vrouw. Ik snapte er even helemaal niks meer van. Wat bedoelde ze? Ik wist inmiddels dat Aiden en ik mates waren, maar dat kon nooit bijzonder zijn. Iedere wolf had een mate. Ik bleef stil en luisterde goed, zoals ze gezegd had. 'Jij en Aiden zijn moonmates.' Vertelde de vrouw mij. Wat zijn moonmates nou weer? Vroeg ik mij af. Ik kon nog steeds geen woord zeggen, anders had ik het haar wel gevraagd. 'Doordat jullie moonmates zijn is jullie band veel sterker dan dat van normale mates.' Vertelde de vrouw. 'Bij volle maan is jullie band het sterkst. Jullie moonmateband is bijzonder. Eens in de 10 jaar wordt er een jongen en een meisje geboren die elkaars mates zijn. Moonmates om precies te zijn. Moonmates zijn al heel oud. Drie maangodinnen voor mij was er een maangodin en ze was gevallen voor een jonge wolf. Ze waren smoorverliefd op elkaar. Uiteindelijk vond de wolf zijn mate en liet hij de maangodin vallen. De maangodin was woedend. Als straf heeft ze de band tussen hun veranderd. Zo zijn de moonmates ontstaan. Jullie zijn een van de moonmate koppels.' Vertelde de maangodin aan mij. Ik snapte het nog steeds niet helemaal. Hoe was de band veranderd? Gek genoeg lukte het mij nu nog steeds niet om te praten. 'Je hoeft je geen zorgen te maken Averie, maar je moet goed op Aiden passen. Aiden is een wolf jij nog niet. Als Aiden de controle verliest ben jij de enige die hem kan helpen. Bij de eerst volgende volle maan zal je veranderen. Jullie band zal dan nog sterker worden dan het al was. Je weet wanneer het begint als je de eerste nachtmerrie hebt gehad.' Dit is wat de maangodin mij vertelde voordat ze verdween. Ik wilde haar roepen en vragen wat er veranderd was. Ik wilde zo graag weten wat de moonmate band inhield en wat voor nachtmerrie ze bedoelde, maar de omgeving vervaagde.

Ik opende mijn ogen en keek om mij heen. Ik zat op Aiden zijn schoot en Caith, Mack en Dex keken mij bezorgd aan. 'Averie?' fluisterde Aiden. Ik knikte. 'Het gaat wel weer.' zei ik en stond op. 'Wat is er gebeurd? En wil je mij niet meer zo laten schrikken?' zei Aiden bezorgd. 'Sorry, dat was nooit mijn bedoeling.' Zouden ze iets weten over de moonmates? Ik wist het niet, maar als ik het niet zou vragen dan zou ik nooit een antwoord krijgen. 'Weten jullie iets over moonmates?' vroeg ik. 'Moonmates?' vroeg Mack verbaasd. Ik knikte. 'Averie je doet vreemd.' zei Dex. Ik zuchtte. 'Kom.' Was het enige wat Aiden zei voor hij mij meetrok naar mijn kamer. Hij duwde mij naar binnen en sloot de deur achter ons. 'Vertel nu eens wat er is gebeurd.' zei hij. Ik zuchtte en plofte neer op het bed. Aiden kwam naast mij zitten en toen vertelde ik hem over de soort van droom die ik gehad heb. Aiden luisterde aandachtig en liet mij de hele tijd praten, wat erg fijn was. Toen ik hem alles verteld had bleef het even stil. 'Ik heb wel wat gehoord over moonmates, maar ik dacht altijd dat het een mythe was een fabeltje dat een wolf ooit verzonnen had om zich specialer dan de rest te voelen. Blijkbaar had ik het dus mis.' zei hij. 'Het was echt de maangodin die je dit vertelde?' vroeg hij. Ik knikte. 'Dat denk ik wel, zij zei van wel.' vertelde ik. Aiden knikte. 'Ik denk dat we ons afspraakje beter kunnen verzetten naar een andere keer. Bedroefd keek ik hem aan. 'Niet zo treuren. Er zullen nog genoeg afspraakjes aankomen. Ik denk dat het verstandig is als jij nu even uitrust.' zei hij bezorgd. Ik knikte. Aiden gaf mij een kus op mijn voorhoofd en maakte aanstalte om weg te lopen, maar ik hield hem bij zijn pols tegen. 'Wil je bij mijn blijven?' vroeg ik voorzichtig. Er verscheen een kleine scheve glimlach op zijn gezicht en hij knikte. Ik schoof op en maakte plek zodat Aiden bij mij kon liggen. Hij sloeg zijn arm om mij heen en ik ging tegen hem aanliggen. Al snel sukkelde ik weg in een nieuwe droom.

Paniekerig keek ik om mij heen. Ik was weer in een bos en ik had dezelfde jurk aan als eerst. 'Maangodin?' Anders dan eerst kon ik deze keer wel praten. Voor mij verschenen een jongen en een meisje. Ik probeerde hun aandacht te trekken, maar ze konden mij niet zien. Ze liepen naar elkaar toe en keken elkaar verliefd en bedroefd aan. 'We kunnen niet samen zijn, dat weet je toch?' vroeg het meisje. De jongen knikte. 'Dat weet ik, maar ik wil iedere tijd die ik over heb samen met jouw doorbrengen voor de rest van mijn leven. Ik hou van je.' zei de jongen en gaf haar een kus. De zoen zag er gepassioneerd uit en meteen vroeg ik mij af of Aiden mij ooit ook zo zou zoenen. Ik kon daar niet lang meer over nadenken, want ik werd meegesleurd naar een andere omgeving. De jongen en het meisje stonden weer tegenover elkaar, alleen had de jongen zijn armen nu om een ander meisje heengeslagen en toen viel alles op zijn plek. Dit was het verhaal van de eerste maangodin. De maangodin die de moonmates had gewekt. 'Hoe kun je?!' riep het meisje, de maangodin, woedend uit. De jongen staarde haar kalm aan. 'Je wist dat ik ooit mijn mate zou vinden en dat ik voor haar zou kiezen.' zei de jongen zonder enig berouw of spijt. De ogen van de maangodin schoten vuur. 'Dit zal je berouwen!' zei ze woedend. Ze sprak een onverstaanbaar zinnetje uit. Er verscheen een fel licht rondom de jongen en zijn mate. Zo snel als het was gekomen, was het ook weer verdwenen. 'Wat heb je gedaan?!' zei de jongen nu ook woedend. 'Jullie zullen elkaars ondergang worden en als de tijd zover is, zullen jullie mij smeken om de spreuk ongedaan te maken. Tot die tijd...geniet van je mate.' Waren de laatste woorden van de maangodin voor ze verdween. De mate van de jongen huilde en hij trooste haar. De huidige maangodin verscheen aan mijn zijde. 'De maangodin heeft ze onafscheidelijk gemaakt. Ze zouden nooit meer zonder elkaar kunnen, ze zijn voor eeuwig verbonden.' vertelde ze verder. 'Jij en Aiden hebben er nu nog weinig last van, omdat jij nog niet veranderd bent. Als het dadelijk zo ver is dan zullen jullie hetzelfde lot ondergaan.' zei de maangodin vol spijt. Ik keek haar niet-begrijpend aan. Ze wijst naar wat er voor ons gebeurde. En toen zag ik het en drong alles pas echt tot mij door...