Speciaal Verwant - Moonmates *VOLTOOID*

17. Einde

Aiden

Bezorgd keek ik naar Averie. Ze bloedde zo erg dat ik ergens dacht dat dit nooit goed ging komen. Ze ging dood en dat wist ik. Een traan rolde over mijn wang. Natuurlijk wilde ik niet huilen. Ik wilde sterk blijven. Voor haar. Maar ik kon het niet. Ik kon niet toekijken hoe het leven uit haar wegvloeide. 'Doe iets!' schreeuwde ik, maar ik wist dat er niets te doen viel. Ik zou haar verliezen. Ik zou haar verliezen op de meest ergst manier die ik mijn zou kunnen bedenken. Ik had alles liever gehad dan dit. Ik had zelfs met de vloek kunnen leven. Het idee dat ze dan gelukkig kon zijn, zelfs al zou het zonder mij zijn, deed mij altijd nog beter dan het idee dat ze er helemaal niet meer was. Ik boog mij over haar levenloze lichaam heen en de tranen rolde sneller over mijn wangen. Ik kuste haar op haar lippen, maar het deed pijn dat ze mij niet terug kuste en dat ze koud en levenloos aanvoelde. 'Yuna, doe het.' zei Luna ineens. Ik wist niet waar ze het over hadden en het kon mij niet schelen. Ik luisterde naar de zwakke hartslag van Averie. Zo bleef ik zitten voor een tijdje. De tranen rolde over mijn wangen. Ik dacht terug aan onze eerste kus. Het was misschien niet op de meest romantische manier zoals ik het gewild had voor haar, maar het kon altijd erger en ik was blij dat ik toch de kans heb mogen krijgen. Ik dacht ook aan de eerste keer dat ik haar zag. Ze zag er zo breekbaar en kwetsbaar uit, maar ik had dat rechtgezet. Ik was de reden dat ze weer normaal ging leven. De tranen rolde sneller over mijn wangen heen en het kon mij helemaal niks schelen. Ik dacht terug aan het moment dat ze voor het eerst aan mij had gevraagd of ik bij haar wilde blijven slapen. Ik was toen zo blij. Een kleine glimlach verscheen toen ik het beeld van haar slapend zag. Ik trok Averie stevig tegen mij aan. 'Ik hou van je, weet je en dat zal ik altijd blijven doen. Ik hou van je.' fluisterde ik. Meteen voelde ik mij schuldig. Het was de eerste keer dat ik deze woorden zei en nu kon ze die waarschijnlijk niet eens horen. 'Ik hou ook van jou.' Ik kwam meteen omhoog en keek haar afwachtend aan. Het duurde niet lang voordat Averie haar ogen opende. Ik hielp haar voorzichtig omhoog, meteen vloog ze mij om de nek. Ik was zo blij dat ze er nog was. Ik zou niet zonder haar kunnen. Gepassioneerd zoende ik haar als teken dat ik opgelucht was. 'Wat is er gebeurd? Ik dacht dat ik dood was.' zei ze, nadat ze mij had losgelaten. Helaas kon ik geen antwoord geven op haar vraag, want hoe graag ik ook wilde. Ik wist zelf ook niet wat er gebeurd is. 'Ik heb mijn titel als maangodin opgegeven om jou te redden.' legde Luna uit aan Averie. 'Waarom?' vroeg Averie geschokt. 'Het zou zonde zijn als het zo zou aflopen. We hebben net de vloek opgeheft en jullie verdienen het om samen te zijn.' legde ze uit. Yuna keek haar fronsend aan. Luna loog. Ik dacht na, maar besloot mijn mond te houden. Nu was niet het juiste moment. 'Maar je houdt ervan om de maangodin te zijn.' zei Averie geschokt. Luna knikte. 'Dat was zeker leuk, maar nu ga ik met pensioen. George en ik hebben een hoop tijd in te halen.' stelde ze Averie gerust en schonk Georg vervolgens een liefdevolle blik. 'En nu? Wie is de nieuwe maangodin?' vroeg Averie nieuwsgierig. Luna glimlachte. 'Die staat voor ons.'

Ons reisje was afgelopen. Averie was de nieuwe maangodin. George had ook afstand gedaan van zijn titel als Alpha en mij benoemd tot de nieuwe Alpha. Averie en ik zouden verhuizen naar Avani om bij de andere goden te wonen. Luna en George bleven bij ons tot Averie en ik opgeleid waren en alles wisten over onze taak. Vandaag was de ceremonie die ons een nieuwe titel gaf. Om eerlijk te zijn was ik bloednerveus en ik kon voelen dat dat voor Averie ook gold. Onze familie was er ook en zat te wachten in de grote zaal tot onze opkomst. Kay liep de kamer binnen. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij. Ik knikte. 'Ja denk het wel.' zei ik. Kay glimlachte en samen liepen we naar de grote zaal. Averie stond al klaar in haar witte jurk. 'Ben je er klaar voor?' vroeg ik haar. Ze knikte voorzichtig. Ik pakte haar hand vast en samen liepen we door de grote zaal naar Luna en George. Amaro, de hoofdgod, stond ons al op te wachten.  'Welkom Averie en Aiden. Vandaag zijn wij bijeengekomen om jullie de eed af te laten leggen en jullie titel te accepteren. We beginnen bij jou Averie. Averie accepteer jij je titel als maangodin en zal je je best doen om de juiste beslissingen te maken?' vroeg Amaro. 'Ja.' zei ze. Haar stem trilde. Amaro sprak een aantal onverstaanbare woorden uit, die Averie na moest zeggen. Aan alles was te merken dat ze harstikke nerveus is, maar gelukkig was het voor haar nu achter de rug. Nu was het mijn beurt. 'Aiden accepteer jij je titel als maangod en zal je je best doen om de juiste beslissingen te maken?' vroeg Amaro. 'Ja.' antwoorde ik. Ook ik zei de woorden na die Amaro uitsprak. Amaro gebaarde dat Luna en George hun ketting af moesten doen en dat deden ze. Ze overhandigden hun ketting met de maan eraan aan ons. Luna gaf haar ketting aan Averie en George gaf zijn ketting aan mij. 'Luid voor de nieuwe maangod en maangodin.' zei Amaro nog voor iedereen ging klappen. De ceremonie was afgelopen, nu kon het feest eindelijk beginnen. Ik leidde Averie weg van het altaar de zaal in. 'Wil je met mij dansen?' vroeg ik aan Averie. Ze knikte verlegen. Ik liet haar een pirouette draaien en sloot haar daarna in mijn armen. We dansten tussen de andere dansparen op de dansvloer. 'Ik hou van je.' fluisterde ik in haar oor. 'Ik hou ook van jou.' fluisterde Averie terug. Ik was van plan om dat vanaf nu zoveel mogelijk te zeggen. Ik was Averie eerder bijna kwijt en toen heb ik het niet kunnen zeggen. Dat ging mij geen tweede keer gebeuren. Ik ga haar laten zien hoeveel ik van haar hou. Ik was zo blij dat alles toch goed was gekomen en dat ik haar niet ben verloren. Daar was ik nooit meer overheengekomen. 'Ik hou van jou.' fluisterde ik weer tegen haar. Ze glimlachte en keek mij liefdevol aan. 'Ik hou ook van jou.' fluisterde ze terug.