Bukas Hindi Na Ikaw

Chapter 13

TULAD ng napag-usapan namin ni Emman, nag half day ako sa klase ko noong monday para pumalit sa'kaniya sa pag babantay kay Maki sa hospital. Emmanuel thanked me after that, dahil nakapag take siya ng quiz because of me.

Noong makabalik siya ng hospital ay umalis na rin ako agad. Why? Aside from the fact na ayokong maka abala sa'kanila, ay hindi rin talaga ako mapalagay, lalo na kapag nasa paligid lang si Emman.

I dunno, I wasn't feeling okay this days, actually, I'm off. I'm bothered. Primo's words are still bugging me, it haunts me even on my waking hours, but I chose to dispose the feelings forcefully, because I know it won't do me good.

I knew at some point, walang maidudulot na maganda sa'kin ang labis na pag-iisip.

Inilibot ko ang paningin ko sa paligid, I'm currently at school and it's already lunch time. Nasa cafeteria ako at kasalukuyang nag hahanap ng mauupuan.

May nakita akong vacant table sa dulo, ngunit bago ko pa man dumako roon ang paningin ko ay nahagip na agad ng mata ko ang table nila Emman, he's with Timo, Patrick and Primo.

Masaya silang nag ke-kwentuhan habang kumakain, pwera kay Emman na nakikitawa lamang at hindi naman kumakain.

Noong una ay nag tataka rin ako, before kasi ay hindi naman sumasama si Emman sa'kanila kapag lunch time. Araw araw ay nag-iisa lang siya sa roof deck at nag mumuni muni.

Ngunit nitong mga nakaraan ay hindi ko na siya naaabutan sa roof deck, gaya na lamang ngayon. Kaya dumiretso na ako rito sa cafeteria para hanapin siya, there's no way na kakain ako sa roof deck kung wala naman siya roon.

'iyon ngang kasama siya ay para parin akong hihimatayin dahil sa pagkalula, 'iyon pa kayang wala siya?

I stood straight and tightened my grip to the bento box I'm holding. It's been days since that incident in the hospital, at hindi ko alam kung napapansin ba ni Emman na medyo dumidistansya muna ako sa'kaniya. Dahil nga sa nalaman ko.

I almost sweat and tremble as I walk towards their direction, I could feel my heart pounding but it won't stop me.

Papalapit pa lamang ako ay nakuha ko na ang atensyon nila, lalo na noong tinawag ni Patrick ang pangalan ko.

I held my breath as I reach their table, I could feel beads of sweats on my forehead just by the thought of Emmanuel being an inch further away from me. His presence suffocates me this days and I hate it.

"Hi Aria!" Masayang bati ni Patrick. Tipid lang akong gumanti ng ngiti.

Humigpit ang kapit ko sa bento box.

"Are you looking for a vacant seat?" Timo asked, I immediately shook my head.

I could feel Emmanuel's heavy stares, and at that moment, I thought of running away from them because I could feel that Emmanuel doesn't like the idea of me, bugging him, but I chose to remain my feet on the ground.

He has been avoiding me this days, mostly when we're at school. Parehas kaming umiiwas sa isa't isa. Ang kaibahan lang ay hindi ko pa'rin naman siya matiis kaya parati ko pa'rin siyang nilulutuan ng pagkain.

"No, I ahm.." I don't know what to say and to react about Timo's question.

"Come on, Ari. You can join us... here." Tumayo si Timothèe at inalok pa sa akin ang upuan niya. Natataranta tuloy akong tumanggi.

"No, no. I ahm, I'm just looking for... Ano." I scratched my nape and swallowed the lump in my throat, why am I tensed?!

Well, maybe because of Emmanuel's presence I've been avoiding this days? Grr!