Bukas Hindi Na Ikaw

Chapter 5

Totoo nga yung kasabihan na humahaba talaga ang oras kapag hindi mo kasama ang mga kaibigan mo. Di ko sure kung may ganoon bang kasabihan, pero basta!

It has been a month and a week ever since the first day, but it already felt like a decade, first sem parin naman pero sobrang drain na agad ako. Although I managed to survive naman, in spite the ceaseless quizzes that drastically drained my brain this past few weeks, and the tiring projects and school paper works, I'm so worn out already!

I had no idea that this school could challenge me this much. Ngayon ko lang naranasan yung hindi matulog ng three consecutive days dahil talagang nag aaral lang ako. I'm so shock but at the same time proud of myself, after kasi nung encounter namin ni Emman sa gym, sobrang naging inspired na ako lalo mag-aral, at nitong mga nakaraan ay wala akong ibinagsak miski isa sa mga quizzes ko. Kahit pa medyo nalungkot ako dahil hindi na nasundan ang encounter namin, tanging sa isang subject na lang kami nag kikita at madalang rin mag usap.

Pero na divert rin naman agad sa pag-aaral ang attention ko, I'm so drowned!

To be honest, isa pa nga ako sa mga palaging nakaka kuha ng highest score. Dumalang na rin ang pag gamit ko sa phone ko, hindi ko na nabibisita ang mga social media accounts ko, pati mga text messages ng mga friends ko ay inignore ko muna.

Inaaya ako nila Marco mag bar palagi, but I refused. Hindi na rin ako nag bababad sa netflix at computer games. And I swear... This is not so me!

I know that I'm only doing this because of Emmanuel, dahil ayaw kong mapatalsik sa school na 'to at mahiwalay sakaniya, but thankfully, I'm starting to enjoy this. Alam ko naman kasing makakabuti naman sa akin ang mag focus sa pag-aaral.

Gulat na gulat nga rin si mommy, di makapaniwala. Mas naging mabait tuloy siya sakin, kung ano anong binibili sakin kahit di ko naman pinapabili.

I'm happy naman sa school, but the thing is, nakaka drain rin talaga. Wala man lang akong kinakausap sa school, kahit pa may nag iinsist na makipag kaibigan sakin. I dunno, hindi talaga ako friendly. Honestly, I'm an introvert, naging ganito lang ako because I've been kept by extroverts like Marco and Murphy.

I badly want to see them so bad already, at dahil medyo maluwag ang schedules ko this week, at saturday naman ngayon, I considered it as my break. Next week kasi ay puro program lang naman ang mayroon sa school.

So I texted Marco and Murphy, I asked them if free sila, and they said yes naman agad. Kaya agad ko silang inaya mag mall, isang buwan na akong walang bagong damit, sapatos at bag jusko. Napapabayaan ko na ang mga luho ko dahil sa pag-aaral. Not healthy, char!

Susunduin ko silang dalawa sa pad ni Murphy dahil dun naman daw natulog si Marco, na inggit nga ako eh.

Tumapat lang ako sa full mirror ng kwarto ko at pinag masdan ang hitsura ko. I just worn a simple white tube top, and I partnered it with a high waist mini skirt na color grey, pencil cut ang skirt na 'to kaya hapit na hapit, pero tama lang para makatuwad ako ng bahagya.

Pinag masdan ko ang kabuoan ko at tiningnan kung bagay ba ang suot kong brown retro boots sa damit ko, well, bagay naman siya. Ngayon ko lang nasuot 'tong sapatos kong to, binili 'to ni dad sakin last month eh. Kinulot ko rin ang buhok ko kanina.

Nang ma-satisfy ako sa hitsura ko ay nag mirror shot lang ako gamit ang instax ko.

I don't post pictures online, mas gusto ko yung hard copy kaya may collection ako ng instax and mga vintage film cameras. Inintay ko lang matuyo ang ink ng film at isinabit ko na 'yon sa DIY bulletin board ko na puno ng pictures ko at mga lugar, the boarder is filled with fairy lights too.