MELEK MASALI

Kısım 7 Bölüm 4

Gözümü açmak istemezken zorla yatağımdan kaldırılıp hastaneye zorla götürülürken Sinan'ın aklındaki şeyi nasıl Mahir Ağabey'e haber vermeden yapacağını merak ediyordum. Ve yapmamasını, yapamamasını istiyordum. Çıkan sonucun ne olacağını tahmin etmem zor olmadığı halde o testi yaptırmaktan korkuyordum. İğneden ya da kan alınmasından değil de o testi yaptıracak olmaktan korkuyordum. Sonuç hakkında en ufak bir şüphem olmadığı halde neden bu halde olduğumu anlamlandıramıyordum. Tüm yol boyunca ölüme gidiyor gibi kötü bir psikolojideyken hastaneyi görmek daha da rahatsız olmama neden oldu. Gözlerim önünde aile fotoğraflarını görürken kendimi o aileye yamamaya çalışan biri görüyordum. Testi aklına getiren de benzerlik kuran da ben olmadığım halde kendimi onlara saygısızlık etmiş gibi berbat hissediyordum. Benimle onlar arasında bir bağ olmamalıydı. Suzan Hoca'nın bir anda büyükannem olmasına katlanamazdım. Sinan'ın hocam olmasından dolayı hâlâ rahatsız bir durumdayken bir de bununla uğraşamazdım. Ama uğraşmama gerek kalmayacak, onlarla kan bağım olmadığım ortaya çıkacaktı. Ve ben hangi ihtimalden daha çok korkar hale gediğim konusunda o anda tüm dengelerimi kaybedecek bir vaziyetteydim. Testin sonucu ne olursa olsun ben bu testten ömrümün sonuna kadar nefret edecektim.

"Bunu yapmak istediğimden emin değilim."

"Masal, lütfen. Sonucu öğrendiğimizde senin istemediğin hiçbir şey yapmayacağım."

"İçeri geçmek istemiyorum." Hastane kapısında öylece dikilirken içinde bulunduğum andan daha ne kadar nefret edeceğimi bilmiyordum. Sinan'ın ısrarcı hali yüzünden kurtulmak için bir yolda bulamazken onun bu sonucu onlara söyleyeceği ihtimalini fark ettim. Ne olursa olsun bu testi herkes bilecekti. "Onlara söylemek isteyeceksin değil mi?

"Bunu bilmeye hakları var. Sonrasında ne yapacağın seni ilgilendirir ama onların boşuna acı çekmemesi için söylemen gerekiyor." Arabaya doğru gerilediğimde kolumdan tutup beni kendine çektiğinde buradan dönemeyeceğimi anladım. Ona bir söz vermiştim ve yapmak zorundaydım. "Cevat Babam konusunda da korkma. Böyle bir şey yaptıysa açıklamasını yapmak zorunda kalacak. Ona ne olacağı, ne karar verecekleri senin suçun olmayacak."

Teslimiyetle onun elinden tutarak hastaneye girip test için kan verirken bu işle ilgili hiçbir şey öğrenmek istemedim. Kanımı verdikten ve laboratuardan sonunda uzaklaşmamızın ardından ise doktor ile görüşmek için beklemeye başladım. Sinan benimle beraber doktor ile görüşmeye kararlı olsa da Cevat Bey'in aramasının ardından gitmek zorunda kaldığında onun gözetimi altında doktor ile görüşmeyeceğim için rahatladım. Fakat bu pek uzun sürmedi. Son dönemdeki şikâyetlerim yüzünden istediği testler arasında duymak istemeyeceğim bir test de vardı. Yine ve yeniden kan verip istediklerini tamamladığımda ise onunla tekrar konuşurken duymak istemediğim ihtimalin gerçekleştiğini söylediğinde ne yapmak istediğime karar vermem gerektiğini anlarken önümde zor bir sürecin olduğunu biliyordum. Herhangi bir rahatsızlığım olmamasından, ilaçlarla giderilemeyecek bir durumumun olmasından ilk defa hoşlanmadım. Sağlıklı olmak ilk defa bu kadar acı verici bir hal alırken ne yapacağımdan emin olamadım. Ama bunun sonlanması gerektiğine emindim.

Hastaneden çıkıp eve giderken yaptığım şeyi sevmiyordum. Bugün bu hamileliği bir an önce sonlandırmam gerektiğini düşünürken yasal sınıra takılmış olmaktan, bunca zaman boyunca ihtimal vermediğim şey yüzünden artık hiçbir şey yapamaz haldeydim. Sinan'dan gizlice bebekten kurtulmak isterken kurtulamadan eve dönüyordum. Ben yeniden anne olma gücüne sahip değildim. İkimiz içinde eziyet olacak aylar vardı ve sonrasında onun hasta ya da hastalığa yatkın doğmasını görmek istemiyordum. Ve şimdi bunu engelleyebilecek güce sahip değildim. Bu yoldan nasıl döneceğimi, Sinan ile nasıl konuşacağımı bilmiyordum. Bildiğim tek şey bu bebekten bir an önce kurtulmam gerektiğiydi.